Ο αριστερός μανδύας των αρχουσών ελίτ στην κρεμάστρα του βαθέος κράτους

Για τους λάτρεις της ιστορίας και της πολιτικής, το συγκεκριμένο ζήτημα σε καμία περίπτωση δεν συνιστά κάποιου είδους μυστήριο, καθώς όσοι μελετούν την Ιστορία δεν εκπλήσσονται. Άλλωστε, η προπαγάνδα και η σταδιακή διαμόρφωση-μετάλλαξη συνειδήσεων αποτελούν πρακτικές πολύ γνωστές από την αρχαιότητα. Οι επιχειρήσεις “κοινωνικής μηχανικής” εκτελούνται με χαρακτηριστικά στρατηγικού σχεδιασμού, συχνά με αξιοθαύμαστη φαντασία και αποτελεσματικότητα. Ο όρος υιοθετήθηκε από την αμερικανική ελίτ τα τελευταία χρόνια για να προσδώσει σε αυτές τις επιχειρήσεις επίφαση ανθρωπιστικής παρέμβασης.

Σε αντίθεση με τις “μαύρες επιχειρήσεις” που παραμένουν ακόμα σκεπασμένοι από πέπλο μυστικότητας, οι επιχειρήσεις “κοινωνικής μηχανικής”, ιδίως όταν συνδέονται με ζητήματα κοινωνικής ευαισθησίας και ατομικών δικαιωμάτων, τείνουν να φέρουν την υπογραφή του εμπνευστή, συνήθως μιας γεωπολιτικής οντότητας. Για παράδειγμα, το σχέδιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου για τη διάδοση και επιβολή των ιδεών του στις ασιατικές του κτήσεις, έφεραν την υπογραφή του, ενώ αιώνες αργότερα ο Γκαίμπελς σχεδίασε το προπαγανδιστικό οπλοστάσιο του Γ’ Ράιχ, παραμένοντας σημείο αναφοράς για τις σημερινές πρακτικές χειραγώγησης.

Χρηματοδοτούμενες άρχουσες ελίτ

Σήμερα, η μέχρι πρόσφατα άγνωστη στο ευρύ κοινό USAID αποδεικνύεται το μακρύ χέρι του αμερικανικού βαθέως κράτους. Κρυμμένη ως σκιώδης χρηματοδότης πίσω από “ανθρωπιστικές οργανώσεις” και ποικίλες ΜΚΟ, προωθούσε μεταξύ πολλών άλλων και κάποιες αριστερές ακόμα και μαρξιστικές δραστηριότητες υπό την επίφαση της προόδου. Οι άρχουσες ελίτ και τα συστημικά ΜΜΕ του δυτικού μπλοκ επέβαλαν αυτές τις πολιτικές, ιδίως την Woke και των “Ανοιχτών Συνόρων”.

Παρότι οι διακηρύξεις του State Department βεβαίωναν ότι η ατζέντα αφορούσε πάγια κοινωνικά αιτήματα για την ομαλοποίηση των κοινωνικών αντιθέσεων, η εφαρμογή τους έφερε αντίθετα αποτελέσματα. Με άλλα λόγια, διακηρύξεις προς όφελος αλλότριων σκοπών, με χειροπιαστό παράδειγμα τη διάβρωση της κοινωνικής συνοχής. Η έκθεση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που δημοσιεύθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2025 στην ιστοσελίδα www.economico.gr, κατηγορεί 12 φορείς στην Ελλάδα ότι δρουν κατά αμερικανικών συμφερόντων, αποκαλύπτοντας τη σοβαρότητα και τη νομική βαρύτητα της εμπλοκής της USAID σε αυτές τις πολιτικές.

Οι κατηγορούμενοι περιλαμβάνουν το Κέντρο Πολιτισμού-Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, το Ίδρυμα Ωνάση, το Solidarity Now, το ΕΛΙΑΜΕΠ, το Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας, το Οικονομικό Φόρουμ Δελφών, το Athens Partnership, το Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, τη Διεθνή Διαφάνεια Ελλάς, την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες.

Οι παραπάνω φορείς και οργανισμοί, με χρηματοδότηση από την USAID και τη συνεργασία της αμερικανικής πρεσβείας με την ελληνική κυβέρνηση, κατηγορούνται ότι προωθούσαν “αριστερές” ατζέντες, υπονομεύοντας τη δυτική συνοχή. Για ορισμένους μάλιστα αποδίδεται η κατηγορία ότι υποστηρίζουν ατζέντες υπέρ της Μουσουλμανικής Αδελφότητας καθώς και υπέρ των συμφερόντων της Κίνας! Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η παράγραφος 5 της έκθεσης, που περιγράφει τη δράση του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Σύμφωνα με την έκθεση, όπως δημοσιεύεται στο economico.gr, το ΕΛΙΑΜΕΠ «είναι μη κυβερνητικός οργανισμός που ειδικεύεται στα Βαλκάνια και προωθεί θέσεις παγκοσμιοποίησης, χρηματοδοτούμενος από τον George Soros και το Ίδρυμα Rockefeller. Λειτουργεί ως κύριος σύμβουλος των ελληνικών κυβερνήσεων σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και βασική δεξαμενή σκέψης πίσω από τη Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ διατηρεί φιλική στάση απέναντι στη Μουσουλμανική Αδελφότητα».

Για άλλη μια φορά, η ιστορία αποκαλύπτει μια διαχρονική, ενδογενή παθογένεια της εξουσίας. Η “κοινωνική μηχανική”, με αμείωτη κυνικότητα, υφαίνει γεωπολιτικές επιδιώξεις στον μανδύα της δολερής προόδου, παραμορφώνοντας ιδανικά σε εργαλεία υποτέλειας. Η Αριστερά, αλυσοδεμένη στην πειρατεία που υπέστη από τις άρχουσες ελίτ, στέκεται τώρα ενώπιον ενός αδυσώπητου διλήμματος: είτε να σπάσει τις αλυσίδες της με αμείλικτη αυτοκριτική, ανασχεδιάζοντας το ιδεολογικό της οπλοστάσιο και αποκόπτοντας τις σαθρές συμμαχίες της με τα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας, είτε να βυθιστεί οριστικά στον υπαρξιακό της τάφο.