Ο δομικός ανασχηματισμός που δεν έγινε ποτέ

Η “δομικότητα” του ανασχηματισμού της κυβέρνησης, αναμφίβολα έχει επικοινωνιακό χαρακτήρα. Η κατάργηση του υφυπουργείου για τα χρηματο-οικονομικά από τη μια σηματοδοτεί ότι όλα πάνε καλά στον τομέα και ότι οι τράπεζες είναι υγιείς, όμως από την άλλη, όλοι ξέρουν ότι το σύστημα επιβιώνει με τον ορό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Τελικά, υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής δεν έγινε και είναι μάλλον οφθαλμοφανές πως ο πρωθυπουργός δέχθηκε πιέσεις από τα συστήματα, πολιτικά και μη, για τα πρόσωπα. Ο Χρυσοχοΐδης αποπέμφθηκε ως αποδιοπομπαίος τράγος, για να μείνει η Κεραμέως και η Μενδώνη και για να μπει στην κυβέρνηση ο Θάνος Πλεύρης.

Καλά κάνει και ενδιαφέρεται για τη “δομή” της κυβέρνησης ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά κάνει λάθος για τα πρόσωπα. Παίζουν καταλυτική σημασία, διότι αυτά πρέπει να αφουγκράζονται τους πολίτες, τις αδυναμίες και τα προβλήματα, να θέτουν προτεραιότητες, ρεαλιστικά χρονοδιαγράμματα και να ελέγχουν εξουθενωτικά το αποτέλεσμα των δράσεων και των πολιτικών. Αυτή είναι η ουσία, πέρα από τους υπουργούς που προκάλεσαν την κοινή γνώμη με τις πολιτικές τους.

Τι σημαίνει δομικός ανασχηματισμός

Σε ό,τι αφορά τη δομή της κυβέρνησης αυτή πρέπει να αντανακλά τη δομή ενός “νέου κράτους”, γιατί αν απλώς αντικατοπτρίζει το υπαρκτό, θα καταλήξει πάλι σε αποτυχία. Η ευκαιρία έμοιαζε μοναδική μετά την καταστροφή που υπέστη η χώρα μετά τη χρεοκοπία κατά την δεκαετία των μνημονίων, την καταστροφή του παραγωγικού ιστού, τον αφοπλισμό των Ενόπλων Δυνάμεων, την πανδημία και τις πυρκαγιές. Τεράστιες εξοικονομήσεις μπορούν να υπάρξουν και φαίνεται πως λεφτά υπάρχουν ή βρίσκονται! Φτάνει ο πρωθυπουργός να κατανοεί τη σημασία του κράτους ως αναπτυξιακού μοχλού.

Έτσι, ένας δομικός ανασχηματισμός δεν εξαντλείται στη μεταφορά κάποιων αρμοδιοτήτων από το ένα υπουργείο στο άλλο, που και αυτό χρειάζεται. Ένας δομικός ανασχηματισμός για να πετύχει πρέπει να προχωρήσει στην εσωτερική αναδιάρθρωση ή και κατάργηση υπουργείων και κυρίως των εποπτευόμενων φορέων, υπηρεσιών, οργανισμών. Χρειάζονται καταργήσεις, ενοποιήσεις, νέοι φορείς.

Κάτι τέτοιο θα ήταν μια μείζονα μεταρρύθμιση εξορθολογισμού τεράστιας εθνικής σημασίας, αφού θα ακύρωνε τους αυτοσχεδιασμούς και τα συγκυριακά μορφώματα δεκαετιών. Αυτά δεν μπορεί να τα κάνει ο Βορίδης… Πάντως, θα ήταν μια επαναστατική δομική αναδιάταξη για το αναποτελεσματικό και μη ανταποδοτικό μας κράτος. Θα είχε δε τεράστια θετικά αποτελέσματα και για τον ιδιωτικό τομέα…