Ο “Δούρειος Ίππος” των πλειστηριασμών

του Γιώργου Παπασίμου  –

Η επιχειρούμενη υλοποίηση των μαζικών πλειστηριασμών αποτελεί το επιστέγασμα της επτάχρονης μνημονιακής κηδεμονίας, αφού αγγίζει έναν από τους πιο βασικούς πυλώνες της ελληνικής κοινωνίας, που είναι η ιδιοκατοίκηση. Η ιδιοκατοίκηση στη χώρα μας ανέρχεται στο 75% περίπου, όταν στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης το αντίστοιχο ποσοστό είναι μόλις 25%. Το ζήτημα των πλειστηριασμών, όμως, δεν είναι μόνο οικονομικό.

H έναρξη των μαζικών πλειστηριασμών (συμβατικών και ηλεκτρονικών), μετά και την άρση της αποφάσεως της αποχής των συμβολαιογράφων της Αθήνας, -η οποία μάλιστα είχε προαναγγελθεί από τον υπουργό Δικαιοσύνης (!)- συνοδεύτηκε από βίαια επεισόδια στο Ειρηνοδικείο Αθηνών.

Όπως, όμως, αναφέρθηκε στην εισαγωγή, οι πλειστηριασμοί δεν είναι μόνο οικονομικό ζήτημα, παρόλο που έτσι επιχειρείται να εμφανιστεί από τους δανειστές και τους ντόπιους «τελάληδες», στους οποίους έχουν προσχωρήσει με μεγάλη ζέση οι σημερινοί υπουργοί των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η στάση, δε, των τελευταίων συνιστά πλήρη αντιστροφή της πάλαι ποτέ προεκλογικής αντιμνημονιακής τους ρητορείας, με το κορυφαίο σύνθημα «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Πίσω από την οικονομική πλευρά του θέματος, υπάρχουν και άλλες σοβαρές παράμετροι, που αφορούν στην εσωτερική συνοχή και τη συγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας αλλά και του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Θεμέλιος λίθος η μικροϊδιοκτησία

Η Ελλάδα, από τη συγκρότησή της ως νεότερο κράτος μετά την Επανάσταση του 1821, λόγω ιδιαιτεροτήτων, συγκροτήθηκε σε μεγάλο βαθμό με μορφή παραγωγής που είχε ως βάση τη μικροϊδιοκτησία. Επάνω σε αυτή τη δομή θεμελιώθηκε η παραγωγή του πρωτογενούς τομέα, η βιοτεχνία και το εμπόριο, το ελεύθερο επάγγελμα και η αυτοαπασχόληση.

Ο χαρακτήρας αυτός της ελληνικής κοινωνίας προσδιορίζεται από τον μεγάλο ιστορικό Νίκο Σβορώνο, που σημειώνει ότι μία από τις κεντρικές κατευθυντήριες γραμμές της εξέλιξης του νέου Ελληνισμού είναι η απουσία των καθαρών γραμμών στην διάρθρωση των κοινωνικών και πολιτικών δομών.

Βασικός πυρήνας αυτής της ρευστότητας των κοινωνικών και πολιτικών δομών είναι αναμφισβήτητα η διάσπαρτη μικροϊδιοκτησία. Αυτή έχει, μεν, κάποιες αρνητικές συνέπειες σε ό,τι αφορά στην ορθολογική ανάπτυξη της χώρας, πλην όμως αποτελεί βάση της δημοκρατικής και κοινωνικής συνείδησης, και κυρίως της αυτονομίας των πολιτών απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας.

Η βίαιη διάλυση αυτών των ιδιαίτερων κοινωνικών χαρακτηριστικών που εμφανίζονται στην Ελλάδα υπήρξε βασική πρόνοια των δανειστών, μέσω των μνημονιακών προγραμμάτων, τα οποία έχουν μετατρέψει την ελληνική οικονομία αλλά και την κοινωνία σε «πτώμα».

Ταχεία προλεταριοποίηση 

Έτσι, μετά την προσπάθεια εξόντωσης των πάσης φύσεως ελεύθερων επαγγελματιών, με τη νομοθέτηση ασφαλιστικών και φορολογικών νομοσχεδίων, που έχουν χαρακτήρα ληστρικής υφαρπαγής του εισοδήματός τους και εξόδου τους από το επάγγελμα, ακολουθούν οι μαζικοί πλειστηριασμοί. Στόχος η σάρωση της μικροϊδιοκτησίας. Με αυτό τον τρόπο, διευρύνεται η “προλεταριοποίηση” των ευρέων μικροαστικών στρωμάτων, με τελικό στόχο την πλήρη κυριαρχία του διεθνούς πολυεθνικού χρηματιστικού κεφαλαίου.

Ήδη, με την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, υπήρξε  πλήρης αφελληνισμός του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, κάτι που αντικειμενικά αποτελεί μέγιστη στρατηγική ήττα του ελληνικού κεφαλαίου. Το τελευταίο, από εξαρτημένο διαχρονικά στα ξένα κέντρα, έχει μετατραπεί πλέον σε θεραπαινίδα τους.

Συνεπώς, η μάχη για την προστασία της πρώτης κατοικίας ξεφεύγει από το αυστηρό πλαίσιο της οικονομίας και των μηχανισμών της αγοράς και λαμβάνει χαρακτηριστικά μάχης για την υπεράσπιση της πατρίδας και της κοινωνικής της συνοχής. Και αυτό γιατί, η υλοποίηση του σχεδίου των μαζικών πλειστηριασμών θα σημάνει στην πράξη μεταβίβαση των τίτλων κυριότητας της Ελλάδας και βίαιη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, με  στόχο το γονάτισμα της ελληνικής κοινωνίας.

Τελικός στόχος φαίνεται να είναι η εξάλειψη του αντιστασιακού χαρακτήρα, που συνιστά διαχρονικό στοιχείο του ελληνικού έθνους στο διάβα της ιστορίας του, όπως με ευθύβολο τρόπο περιγράφει στην “Εισαγωγή της Νεοελληνικής Ιστορίας” ο Νίκος Σβορώνος.

Κάνε το όπως η Ισλανδία

Μπροστά σε αυτή την εφιαλτική προοπτική, οι προσπάθειες απλής επικοινωνιακής διαχείρισης του ζητήματος από το σημερινό εξουσιαστικό  κατεστημένο της χώρας θα πρέπει να πέσουν στο κενό. Η ριζική λύση αυτού του ακανθώδους ζητήματος θα έπρεπε να στηριχτεί στο ρεαλιστικό παράδειγμα της Ισλανδίας, αλλά και στις ρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν στην Ιρλανδία και την Κύπρο.

Έτσι, θα μπορούσαν άμεσα να νομοθετηθούν και να εφαρμοστούν στην Ελλάδα, τα εξής:

• Πρώτον: Γενική διαγραφή όλων των δανείων που λήφθηκαν πριν την κρίση του 2010, ανεξάρτητα εάν είναι «κόκκινα» ή εξυπηρετούνται, σε ποσοστό 30%-70%, ανάλογα με την οικονομική δύναμη του κάθε δανειολήπτη, με βάση τη μείωση της αξίας της οικονομίας λόγω της κρίσης, όπως έγινε στην Ισλανδία. Το 2010, μετά την χρεοκοπία, το πολιτικό σύστημα εκεί, κούρεψε κάθετα και μαζικά όλα τα δάνεια (όχι μόνο τα «κόκκινα») σε ποσοστό 30%-70%, ανάλογα με την οικονομική δύναμη του κάθε δανειολήπτη (σεισάχθεια), Έτσι, παρείχε άμεσα οξυγόνο στην οικονομία της και στο κοινωνικό σύνολο, με αποτέλεσμα σήμερα η χώρα να παρουσιάζει σημαντική ανάπτυξη.
• Δεύτερον: Καθιέρωση της «ρήτρας προτίμησης των δανειοληπτών», που εφάρμοσε η Κύπρος κατά την ένταξή της στον μνημονιακό κύκλο.
• Τρίτον: Νομοθετική προστασία της πρώτης κατοικίας αξίας έως 300.000,00 €, καθώς και πρόβλεψη της διαγραφής του υπολοίπου ποσού των δανείων σε περίπτωση εκποίησης ακινήτου, για το οποίο λήφθηκε στεγαστικό δάνειο για αγορά του.

Ένα πλέγμα ρυθμίσεων όπως το προαναφερόμενο, θα είχε άμεσα ευεργετικές συνέπειες στην οικονομία, το τραπεζικό σύστημα και την κοινωνία συνολικά. Είναι βέβαιο ότι με αυτό τον τρόπο θα προέκυπταν μεγαλύτερες χρηματικές εισροές στα κρατικά ταμεία από ό,τι με την προγραμματισμένη πώληση σε ξένα fund αντί “πινακίου φακής” και με τους μαζικούς ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς.

Παράλληλα, θα δοθεί ανάσα στην ελληνική κοινωνία με τη διατήρηση της κοινωνικής ισορροπίας και την παροχή κινήτρων στους πολίτες για να ανακάμψουν, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες και δράση. Κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο για την οικονομική ανάπτυξη, αλλά και την ίδια την ύπαρξη της πατρίδας μας, στη σημερινή ρευστή παγκόσμια γεωπολιτική πραγματικότητα.