Ο εθνομηδενισμός του ΣΥΡΙΖΑ θέλει “Πρέσπες” και στα ελληνοτουρκικά…

Όταν τον Οκτώβριο του 2014, προειδοποιούσαμε με τον πιο έντονο τρόπο πως η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα αποδειχθεί καταστροφική για τη χώρα, είχαμε συχνά κατηγορηθεί για υπεραντίδραση και κινδυνολογία. Όμως, ήδη από τότε δεν αναφερόμαστε μόνο στα ζητήματα της οικονομίας και των μνημονίων, αλλά στις συνέπειες που θα είχε για όλα τα εθνικά θέματα η άνοδος στην εξουσία ενός κόμματος, ιδεολογική παράμετρος του οποίου είναι ο εθνομηδενισμός.

Διότι ακόμα και αν δεχτούμε ότι την οικονομική αποικιοποίηση μπορεί κανείς να την ανατρέψει μελλοντικά, τις πιθανές εθνικές καταστροφές θα είναι αδύνατον να τις αντιμετωπίσει, δεδομένης εξ άλλου της συνολικής προβληματικής κατάστασης της χώρας. Ήμασταν πεπεισμένοι από εκείνη της εποχή, ότι οι άνθρωποι που εμφορούνται από εθνομηδενιστικές αντιλήψεις, αναπόδραστα θα ξεπουλήσουν τον ελληνικό λαό και την εθνική κυριαρχία και στα θέματα που άπτονται της οικονομίας και της ανεξαρτησίας της χώρας, μιας και όσοι δεν αγαπάνε την πατρίδα τους, δεν είναι δυνατόν να αγαπάνε τον λαό της.

Αυτή ήταν και η βαθύτερη αιτία της ριζικής αντίθεσής μας στην άνοδο αυτής της ομάδας στην εξουσία και γι’ αυτό οδηγηθήκαμε συχνά σε σύγκρουση ακόμα και με φίλους της πατριωτικής πτέρυγας της Αριστεράς, που πίστευαν πως θα έπρεπε να δώσουμε μία “ευκαιρία” στον Τσίπρα. Και όμως η εξέλιξη ήταν μάλλον αναμενόμενη. Σε μία χώρα που ζει την κρισιμότερη στιγμή της ιστορίας της ως έθνος και απειλείται με ιστορική έκλειψη, τα εθνικά θέματα και ο πατριωτισμός δεν αποτελούν μία απλή παράμετρο της πολιτικής αλλά τον πυρήνα της.

Εκεί ακριβώς ξαστόχησε η πατριωτική Αριστερά, τουλάχιστον μέχρι το δημοψήφισμα του 2015. Ενώ οι συνθήκες στην Ελλάδα απαιτούν την προτεραιότητα του πατριωτισμού και όλα τα υπόλοιπα συνιστούν συνεπαγόμενες παραμέτρους, συνέχιζε να προτάσσει την “αριστερή” ταυτότητα και να θεωρεί ως δευτερεύουσα παράμετρο την εθνική, σε αντίθεση με ό,τι είχε κάνει στα πρώτα χρόνια το ΕΑΜ. Και σε συνθήκες που απειλείται η εθνική συνέχεια του Ελληνισμού, μια τέτοια αντίληψη ακυρώνει εν τοις πράγμασι τις όποιες πατριωτικές προθέσεις.

Πιο ευεπίφοροι οι εθνομηδενιστές

Και εάν όντως, το βασικό διακύβευμα της χώρας είναι η εθνική της επιβίωση και η ανεξαρτησία της, τότε, οι λεγόμενες αριστερές κυβερνήσεις που χαρακτηρίζονται από την εθνομηδενιστική ιδεολογία, είναι πιο ευεπίφορες στο ξεπούλημα των λαϊκών τάξεων και της εθνικής περιουσίας από την ίδια τη Δεξιά! Η “κυβερνώσα Αριστερά” μετέτρεψε τη χώρα σε αποικία και τους Έλληνες πολίτες σε “δουλοπάροικους”, ανενδοίαστα, κάνοντας πράξη όσα επιζητούσαν οι Γερμανοί και οι αγορές και τα οποία δεν είχαν κατορθώσει να αποσπάσουν εξ ολοκλήρου από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Και το γεγονός ότι δεν υπήρξε καμιά ουσιώδης διαφωνία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στα συνεχή ξεπουλήματα συνδέεται ακριβώς με την γενικότερη ιδεολογία που τους διακατέχει: Σε μία εξαρτημένη χώρα, η εθνομηδενιστική αντίληψη συνεπάγεται και την οικονομικο-κοινωνική, αλλά και την εθνική μειοδοσία. Εάν, σε ό,τι αφορά στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, μέχρι το 2017, την είχαμε “γλιτώσει” σε ένα βαθμό, αυτό συνέβη διότι η Τουρκία είχε εμπλακεί στη συριακή και ιρακινή διένεξη, και διότι βρισκόταν σε αντίθεση ταυτόχρονα με το Ισραήλ, την κυβέρνηση Ομπάμα και τη Ρωσία του Πούτιν.

Αυτή η γεωπολιτική –ευτυχής για εμάς– συγκυρία, παρά την επίταση της τουρκικής επιθετικότητας, είχε επιτρέψει και στην Ελλάδα να αποφύγει τις μεγάλες αντιπαραθέσεις με τον βασικό της αντίπαλο και δεν είχε προσφέρει την ευκαιρία σε αυτούς, που πάντοτε υποστήριζαν πως «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», ΝΑ εφαρμόσουν τις αντιλήψεις τους πάνω στο σώμα της χώρας, όπως το έκαναν στο μεταναστευτικό. Η Κύπρος θα είχε αποτελέσει ήδη το πρώτο θύμα της τουρκικής επιθετικότητας και το νέο σχέδιο Ανάν του προέδρου Αναστασιάδη θα είχε γίνει πράξη, εάν δεν υπήρχε η αντίθεση του Ισραήλ σε μια ολοκληρωτική τουρκοποίηση της Κύπρου. Εκεί θα πρέπει να αναζητηθούν πολλές από τις αιτίες των “αντιστάσεων” πολλών Ελλήνων παραγόντων.

Παραχώρησαν την μακεδονική ταυτότητα

Έτσι, μέσα στο πλαίσιο της όξυνσης της αντιπαράθεσης μεταξύ Αμερικανών και Γερμανών με τη Ρωσία, μπήκε πρώτο στην ατζέντα για λύση το Μακεδονικό, που εξάλλου αποτελεί προνομιακό πεδίο εδώ και πολλές δεκαετίες του αριστερού εθνομηδενισμού. Και έναντι ασήμαντων υποχωρήσεων των Σκοπίων (την αποδοχή του ονόματος “Βόρεια Μακεδονία” και κάποιων αλλαγών στο Σύνταγμα), παραχωρήθηκαν τα ουσιώδη (η “μακεδονική” ταυτότητα, η δυνατότητά τους να αποκαλούνται διεθνώς “Μακεδόνες”, ούτε καν “Βορειομακεδόνες”).

Έτσι αναιρέθηκε ουσιαστικώς το φύλο συκής του γεωγραφικού προσδιορισμού, διότι εάν οι πολίτες των Σκοπίων είναι “Μακεδόνες”, τότε και η χώρα τους είναι η “Μακεδονία”! Επιπλέον συντηρείται, υποδαυλίζεται, και ανατροφοδοτείται ο “μακεδονικός” αλυτρωτισμός, διότι εάν οι “Μακεδόνες” είναι οι κάτοικοι της “Βόρειας Μακεδονίας”, τότε τους …λείπει η “Νότια Μακεδονία”, η οποία θα πρέπει και αυτή να παραχωρηθεί στους “Μακεδόνες”!

Το επιχείρημα δηλαδή του τέλους των αλυτρωτισμών είναι εξ ίσου αβάσιμο με τα προηγούμενα. Τελικώς, η Συμφωνία των Πρεσπών επικύρωσε ουσιαστικά τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων με την σφραγίδα του ελληνικού κράτους και, αντί της καταλλαγής, μεσοπρόθεσμα θα τροφοδοτήσει νέα όξυνση των σχέσεων ανάμεσα στους Έλληνες Μακεδόνες και τους Σλαβομακεδόνες των Σκοπίων!

“Πρέσπες” και στα ελληνοτουρκικά

Η μεθόδευση της επονείδιστης Συμφωνίας αποτέλεσε συνταγματική και πολιτειακή εκτροπή, επί της ουσίας αν όχι και στον τύπο. Η κυβέρνηση υπέγραψε μια συμφωνία, παρακάμπτοντας και αγνοώντας τις διαθέσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων. Καταστρατήγησε ανοιχτά το Σύνταγμα και την αρχή της δεδηλωμένης. Ταυτόχρονα, οι Σκοπιανοί, έχοντας κερδίσει έναντι ελάχιστων ανταλλαγμάτων, σε βασικά σημεία της διαπραγμάτευσης, εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ και εισήλθαν σε τροχιά ένταξης στην ΕΕ.

Επιπλέον, με την υπογραφή της Συμφωνίας είχε διευρυνθεί η διάσταση ανάμεσα στο εθνικό-λαϊκό σώμα και τους θεσμούς. Αυτή η επονείδιστη δήθεν λύση, με τη κραυγαλέα και ανοικτή αναγνώριση του μακεδονισμού από την ίδια την Ελλάδα, είχε καταφέρει να συνενώσει εναντίον της κυβέρνησης Τσίπρα τη μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων. Και αυτούς που ήταν ενάντια σε οποιαδήποτε παραχώρηση του ονόματος Μακεδονία (η μεγάλη πλειοψηφία), αλλά ακόμα και εκείνους που, με βάση γενικότερους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς (“να κλείσουμε ένα μέτωπο για να μπορούμε να επικεντρωθούμε στη τουρκική απειλή”), ήταν διατεθειμένοι σε κάποιους συμβιβασμούς.

Με την Συμφωνία των Πρεσπών που υπέγραψαν και κύρωσαν στη Βουλή οι εθνομηδενιστές του ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν εμπράκτως δείγμα γραφής και για τις προθέσεις τους στα ελληνοτουρκικά. Αυτός είναι ο λόγος που υπενθυμίζω το εθνικό τους έγκλημα στο Μακεδονικό. Ακόμα και τώρα που είναι στην αξιωματική αντιπολίτευση, δεν είναι λίγοι στην Κουμουνδούρου, που οραματίζονται “Πρέσπες” και στα ελληνοτουρκικά. Κι όχι μόνο το οραματίζονται, αλλά και το δηλώνουν.