Ο φράχτης, τα ανοικτά σύνορα και οι δικαιωματιστές – Για να μην ξεχνάμε

Τις τελευταίες ημέρες που βρίσκεται σε εξέλιξη η μάχη του Έβρου, κατά γενική ομολογία αποφασιστικό ρόλο στην ανάσχεση της προσπάθειας μαζικής εισόδου μεταναστών στην ελληνική επικράτεια έπαιξε ο περιβόητος φράχτης. Γι’ αυτό και τώρα αποφασίσθηκε να κατασκευασθεί φράχτης και σε αρκετά ακόμα σημεία της συνοριακής γραμμής. Δεν ήταν, όμως, πάντα έτσι.

Στις αρχές του 2011, τα υπουργεία Δημόσιας Τάξης και Εθνικής Άμυνας είχαν αποφασίσει να κατασκευάσουν φράχτη μήκους 12,5 χιλιομέτρων στην περιοχή της Νέας Βύσσας (βόρειο τμήμα του νομού Έβρου), εκεί που τα ελληνοτουρκικά σύνορα παύουν να είναι το ποτάμι και γίνονται χερσαία. Ο φράκτης αυτός, που συνδυάζεται και με μια πλατιά τάφρο, κατασκευάστηκε με διπλό σκοπό:

• Πρώτον, είναι εμπόδιο για την παράνομη είσοδο μεταναστών.
• Δεύτερον, είναι αμυντικό έργο, με σκοπό να εμποδίσει τουρκική επίθεση αρμάτων μάχης.

Μπορεί σήμερα όλοι σχεδόν να θεωρούν την κατασκευή του φράχτη μία προνοητική κίνηση, αλλά η σχετική ανακοίνωση τότε είχε προκαλέσει κύμα αντιδράσεων, για την ακρίβεια έναν ιδεολογικό πόλεμο από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και των κάθε είδους δικαιωματιστών. Στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όλοι οι παραπάνω υπηρετούν με ιδεολογικό φανατισμό και με αμφιλεγόμενες πρακτικές ένα είδος μεταμοντέρνας “θρησκείας”. Η μετατροπή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε “θρησκεία” δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, ούτε περιορίζεται στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Στην Αριστερά, όμως, έχει συνυφανθεί με αντιεξουσιαστικά ιδεολογήματα, διαμορφώνοντας τις τελευταίες δεκαετίες ένα εκρηκτικό ιδεολογικό μείγμα.

Για τους δικαιωματιστές, λοιπόν, ο φράκτης αποτελούσε από μόνος του απόδειξη αντιδημοκρατικότητας και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Δεν έκαναν ποτέ τον κόπο να ασχοληθούν με το πρόβλημα που δημιουργούν οι διογκούμενες ροές παράνομης μετανάστευσης. Το ερώτημα ήταν και παραμένει σαφές: Πρέπει ή όχι η ελληνική Πολιτεία να εμποδίζει την είσοδο στη χώρα παράνομων μεταναστών;

Δικαιωματιστές και ανοικτά σύνορα

Χωρίς πάντα να το λένε ρητά, οι δικαιωματιστές ουσιαστικά είναι αντίθετοι. Προσπαθούν να αποδομήσουν οποιοδήποτε μέτρο έχει σκοπό να παρεμποδίσει την παράνομη μετανάστευση, χωρίς να αντιπροτείνουν τίποτα. Μόνο οι πιο ειλικρινείς και συνεπείς με την άποψή τους υποστηρίζουν τα “ανοικτά σύνορα”, καθώς και ότι κάθε μετανάστης που εισέρχεται παράνομα πρέπει να νομιμοποιείται.

Οι άλλοι καταφεύγουν σε φθηνές σοφιστείες και κρύβονται πίσω από την ανθρωπιστική ρητορική, παρακάμπτοντας με περισσή υποκρισία το πρόβλημα. Αδιαφορούν για το γεγονός ότι με τον τρόπο αυτό στέλνεται το λάθος μήνυμα, που τροφοδοτεί το μεταναστευτικό ρεύμα. Αυτό οδηγεί σε καθεστώς ανοικτών συνόρων όχι μόνο για τους πρόσφυγες, που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία αποτελούν μονοψήφιο ποσοστό, αλλά και για τους οικονομικούς μετανάστες.

Εάν, όμως, οι κάτοικοι των χωρών του Τρίτου Κόσμου είχαν δικαίωμα να εγκατασταθούν ελεύθερα στην Ευρώπη, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι υπό το βάρος των τεράστιων ροών θα κατέρρεαν όχι μόνο τα ευρωπαϊκά κοινωνικά συστήματα, αλλά οι ίδιες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες. Επειδή, προφανώς, οι Ευρωπαίοι δεν είναι διατεθειμένοι να αυτοκτονήσουν, ήταν εξαρχής δεδομένο πως τουλάχιστον από ένα σημείο και πέρα θα άρχιζαν να κάνουν τα πάντα για να μη συμβεί αυτό. Και έτσι συνέβη. Υπενθυμίζω ότι όταν το 2015 προκλήθηκε μεγάλο ρεύμα, φρόντισαν να κλείσουν τον “βαλκανικό διάδρομο”, αφήνοντας ουσιαστικά την Ελλάδα εκτός προστατευμένου ευρωπαϊκού χώρου.

Ποιοτικό άλμα

Ας σημειωθεί ότι στην πορεία των χρόνων, ο κύριος όγκος του μεταναστευτικού ρεύματος άλλοτε διοχετεύεται προς τον Έβρο κι άλλοτε προς τα νησιά. Αυτό που συμβαίνει σήμερα, όμως, αποτελεί ποιοτικό άλμα σε σύγκριση με το παρελθόν. Δεν είναι τόσο οι αριθμοί όσο δύο νέα στοιχεία:

• Πρώτον, το κύμα μεταναστών διοχετεύθηκε στον Έβρο, πιεζόμενο και καθοδηγούμενο από το τουρκικό κράτος. Όχι εμμέσως όπως πριν, αλλά δεδηλωμένα και με ακραία επιθετική ρητορική.
• Δεύτερον, ότι οι μετανάστες δεν προσπαθούν απλώς να εισέλθουν στο ελληνικό έδαφος, αλλά έχουν υιοθετήσει επιθετικές μεθόδους. Πετούν στις ελληνικές αστυνομικές δυνάμεις πέτρες, δακρυγόνα, που τους προμηθεύει η τουρκική στρατοχωροφυλακή, και ό,τι άλλο βρουν μπροστά τους. Με άλλα λόγια, συμπεριφέρονται ως ιδιότυποι πολιορκητές.

Ας σημειωθεί ότι η μεγάλη πλειονότητα όσων μεταναστών εισέρχονταν από το νόμο Έβρου, εισέρχονταν από τη χερσαία συνοριακή γραμμή μήκους 12,5 χλμ στην περιοχή της Νέας Βύσσας. Οι διακινητές και οι παράνομοι μετανάστες προτιμούσαν αυτή την οδό, επειδή ήταν εύκολη και χωρίς κινδύνους. Οι Τούρκοι συνοριοφύλακες έκαναν τα στραβά μάτια, αφενός επειδή δωροδοκούνταν από τους διακινητές, αφετέρου επειδή δεν είχαν εντολές να εμποδίζουν τη ροή παράνομων μεταναστών προς την Ελλάδα.

Όταν ο φράχτης είχε δαιμονοποιηθεί

Όσοι είχαν σπεύσει να ξιφουλκήσουν εναντίον του φράχτη δεν είχαν περιορισθεί μόνο στη σημειολογική δαιμονοποίησή του. Είχαν ισχυρισθεί, επίσης, ότι δεν θα έλυνε το πρόβλημα. Το γεγονός, όμως, ότι κανένα μέτρο από μόνο του δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα δεν είναι λόγος να μην εφαρμοσθεί. Όπως αποδείχθηκε και τα επόμενα χρόνια, ο φράχτης κατέστησε σχεδόν απαγορευτικές τις παράνομες εισόδους από εκείνη την περιοχή. Όλες αυτές τις ημέρες, μάλιστα, το κλείσιμο των συνόρων δεν θα είχε επιτευχθεί επιτυχώς εάν δεν υπήρχε ο φράχτης.

Τέτοιου είδους εμπόδια, βεβαίως, από μόνα τους μπορούν να περιορίσουν, αλλά όχι να εξαλείψουν, την παράνομη μετανάστευση. Γι’ αυτό και πρέπει να είναι μέρος ενός ευρύτερου πακέτου μέτρων. Ας σημειωθεί ότι όσοι κραύγαζαν εναντίον του φράκτη είχαν αντιδράσει και όταν από το 2009, με ειδική πτήση, είχαν απελαθεί στις πατρίδες τους παράνομοι μετανάστες.

Στο σημείο αυτό είναι χρήσιμη παλαιότερη επισήμανσή μου: «Πίσω από τη ρητορική περί ανθρωπισμού δεν βρίσκονται πάντα μη ρεαλιστές ιδεολόγοι. Βρίσκονται και ποικίλα νόμιμα και παράνομα κυκλώματα που με διάφορους τρόπους κερδίζουν πολλά από την παράνομη μετανάστευση» (Κόσμος του Επενδυτή, 20 Ιουνίου 2009). Είναι πλέον κοινός τόπος ότι γύρω από την παράνομη μετανάστευση ανθεί μια ολόκληρη “βιομηχανία”. Δεν είναι μόνο οι ΜΚΟ, αλλά και ένα σωρό εγχώριοι επαγγελματίες και ιδιοκτήτες ακινήτων.

Θα ήταν παράλειψη εάν δεν αναφέρουμε κάποιους δικηγόρους που έχουν βρει μια επικερδή επαγγελματική ύλη. Αν και συχνά υψώνουν τη σημαία της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ανθρωπισμού, στην πραγματικότητα λειτουργούν ως αναγκαίο συμπλήρωμα των κυκλωμάτων διακίνησης, προστασίας και ενίοτε εκμετάλλευσης των παράνομων μεταναστών.