Ο κομματικός καυγάς για τις διαδηλώσεις – Ανταγωνισμός και πιέσεις στις “δημοκρατίες”

Οι σημερινές “δημοκρατίες” στην Ευρώπη προέκυψαν κυρίως από μοναρχίες, οι οποίες κατά καιρούς έκαναν υποχωρήσεις στους πολύμορφους διεκδικητικούς αγώνες των λαών για περισσότερη ελευθερία και δικαιώματα. Μερικές μοναρχίες που αδυνατούσαν να προσαρμοστούν στις εκάστοτε εξελίξεις κατέληξαν. Άλλες πιο προσαρμόσιμες συνεχίζουν να υπάρχουν και να μας θυμίζουν την καταγωγή των σημερινών “δημοκρατιών”.

Αυτή η διαδικασία των διεκδικητικών αγώνων έχει κάθε λόγο, με βάση τη μέχρι σήμερα εμπειρία, να προσμένει μερική ή και ολική ικανοποίηση των αιτημάτων που προτάσσονται από τις διάφορες ομάδες πίεσης. Έχει αποκτήσει, δηλαδή, η διαδικασία αυτή μια κεκτημένη ταχύτητα που οφείλεται στη νοοτροπία των πολιτών, η οποία διαμορφώθηκε όλους αυτούς τους αιώνες με τους πολύμορφους διεκδικητικούς αγώνες.

Θέλεις κάτι; Δεν έχεις παρά να συγκροτήσεις την ομάδα σου, να κλείσεις έναν δρόμο, ή να κάνεις κατάληψη ενός γραφείου υπουργού, ή σχολικών αιθουσών και πάει λέγοντας και να απαιτήσεις την ικανοποίηση του αιτήματος. Άλλωστε, όλες οι ευρωπαϊκές “δημοκρατίες” έχουν στο Σύνταγμά τους κάποιες από τις αξιωματικές αρχές της δημοκρατίας, προϊόν κι αυτές των υποχωρήσεων που έκαναν οι διάφορες μοναρχίες ή “δημοκρατίες” που βρίσκονταν αντιμέτωπες με τους αγώνες των πολιτών.

Αλλά κι αυτές παραμένουν σε ισχύ συνήθως μόνο στα χαρτιά για το λόγο ότι όλες αυτές οι “δημοκρατίες” είναι πολιτεύματα που συμπεριφέρονται περισσότερο απολυταρχικά παρά δημοκρατικά στα οποία ισχύει μια αρχέγονη αρχή: ο καθένας για πάρτη του. Αυτή προέκυψε όταν άρχισαν να καταργούνται οι πρωτόγονες κομμούνες ως αποτέλεσμα της “εξέλιξης” του ανθρώπου!

Βάζω τη λέξη εξέλιξη σε εισαγωγικά για να ευθυγραμμιζόμαστε με το αρχαίο ρητό: ουδέν κακόν αμιγές καλού και αντίστροφα. Το πρόβλημα που δημιουργείται είναι ότι οι διεκδικητές θεωρούν όλες τις κινήσεις τους πως είναι και δημοκρατικές. Είναι μια αρχή που ευθύνεται για όλες τις ανισότητες, όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Είναι μια αρχή που ταιριάζει στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής του διαίρει και βασίλευε. Στον μαρξιστικό τρόπο η αρχή αυτή είναι πιο “προηγμένη”. Προβλέπει με την πτώση του το τσέπωμα των περιουσιακών στοιχείων του από τους “σωτήρες” του λαού για να μεταλλαχθούν στη συνέχεια σε άρχοντες στο νέο απολυταρχικό, στην καλύτερη περίπτωση, καθεστώς.

Ποιά δημοκρατία;

Ως θέμα αρχής, κάθε καθεστώς πρέπει να ορίζεται με βάση τις αξιωματικές του αρχές που πρεσβεύει και τις οποίες υλοποιεί και τηρεί στο ακέραιο. Στην πράξη, όμως, έχει επικρατήσει να ορίζεται το καθεστώς όχι με βάση τις αξιωματικές του αρχές, που συστηματικά και διαχρονικά αγνοούνται, αλλά με βάση τα μέσα που χρησιμοποιεί για την δήθεν ικανοποίηση των αρχών του. Έτσι καθιερώθηκε π.χ. να ονομάζεται ένα απολυταρχικό στην πράξη καθεστώς σε δημοκρατία επειδή γίνονται εκλογές!

Οι εκλογές σε μια πραγματική δημοκρατία γίνονται μόνον σε συνελεύσεις πολιτών, των οποίων η ιδιότητα του ψηφοφόρου δεν προκύπτει δια της διαπλοκής και βέβαια όχι για να εκλέξουν πολιτικούς, αλλά προσωπικότητες διαφορετικών ειδικοτήτων, οι οποίοι προορίζονται για τη στελέχωση των ηγεσιών των κρατικών υπηρεσιών και οι οποίοι ελέγχονται διαρκώς από τις συνελεύσεις που τους εκλέγει και είναι, επίσης, ανακλητοί.

Οι πολιτικοί, δηλαδή οι βουλευτές, πρέπει να αναδεικνύονται με άλλη διαδικασία που να αφαιρεί τη διαπλοκή ως μέσο ανάδειξης τους και μόνον για μια θητεία, καταργώντας έτσι και τον επαγγελματισμό και την οικογενειοκρατία στην πολιτική. Έτσι θα διατηρηθεί και η αξιωματική αρχή της πολιτικής ισότητας ανάμεσα σε όλους αυτούς που επιθυμούν να υπηρετήσουν τα κοινά με την προϋπόθεση ότι διαθέτουν τα απαραίτητα προσόντα που απαιτούνται για κάθε αξίωμα (για πληρέστερη παρουσίαση αυτού του θέματος βλ. “Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας”, εκδόσεις Άμμων).

Η Αθηναϊκή Δημοκρατία πλησίασε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη την πραγματική δημοκρατία. Δυστυχώς, σκόνταψε και αυτή σε ένα από τα μέσα που χρησιμοποίησε –με τις καλύτερες προθέσεις– για την εξυπηρέτηση των αξιωματικών της αρχών, που ήταν η Εκκλησία του Δήμου. Ένα μέσο το οποίο στην πράξη λειτούργησε σαν δούρειος ίππος που υπονόμευσε την πορεία της δημοκρατίας γιατί έφερε τη διαπλοκή από το παράθυρο στις διαδικασίες λήψεις αποφάσεων.

Διαδηλώσεις και δήθεν δημοκράτες

Με τα παραπάνω, πιστεύω πως θα βοηθηθούμε στην προσπάθειά να κατανοήσουμε τον καυγά που ξεκίνησε με αφορμή το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις. Παρατηρείται ένας σκληρός ανταγωνισμός ανάμεσα στους παράγοντες, όπου όλοι τους διεκδικούν τον τίτλο του δημοκράτη, χωρίς να έχουν σχέση με τη δημοκρατία. Όλοι τους είναι, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, παιδιά του απολυταρχισμού και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους διεξάγεται στη βάση της αρχής “ο καθένας για πάρτη του”. Αυτή είναι ο διαχρονικός παραγωγός όλων των ανισοτήτων που βιώνουμε σε όλες αυτές τις κοινωνίες.

Όλοι αυτοί οι παράγοντες βρίσκονται συνεχώς απέναντι στην πραγματική δημοκρατία. Δείξτε μου ένα πολιτικό κόμμα, μια συνδικαλιστική οργάνωση, ακόμα και τις δικαστικές ενώσεις που να λειτουργεί η δημοκρατία. Τα δυο δεν μπορούν να συμβιώσουν γιατί το ένα αποκλείει την ύπαρξη του άλλου. Εδώ ισχύει η αρχή: ο θάνατός σου η ζωή μου. Είναι τόσο απλό.

Ο συνδικαλισμός, τα πολιτικά κόμματα κτλ που υπάρχουν σήμερα δεν τρέφονται από μια πραγματική δημοκρατία, αλλά από απολυταρχικά καθεστώτα της διαπλοκής, τα οποία υπηρετούνται με ευλάβεια από όλους αυτούς τους μεγαλόσχημους παράγοντες. Μαζί δε με αυτούς συμβάλλει και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής στην διατήρησή τους, παρέχοντας σε αυτούς κάθε απαιτούμενη προστασία. Σε μια πραγματική δημοκρατία, θεσμοί όπως ο συνδικαλισμός και άλλα τέτοια τινά θα καταλήξουν στα αζήτητα.

Με αυτά ειπωμένα όλος αυτός ο καυγάς έχει σχέση με τον ανταγωνισμό που υφίσταται διαρκώς, παρά την κοινωνική τριβή, ανάμεσα σε όλους αυτούς τους δήθεν δημοκρατικούς θεσμούς με στόχο ο καθένας από αυτούς να αποκτήσει περισσότερη ελευθερία από τους άλλους. Έτσι όμως θα παραβιάσουν την πιο βασική αξιωματική αρχή της δημοκρατίας, ότι η ελευθερία του καθενός δεν πρέπει να περιορίζει την ελευθερία του άλλου, δηλαδή όλοι να σέβονται την έννοια της ελευθερίας που ισχύει για όλα τα μέλη της κοινωνίας.

Αυτός ο ανταγωνισμός μεταξύ των δήθεν δημοκρατών στους διάφορους θεσμούς συνοδεύεται από εκβιασμούς και προσπάθειες, ακόμα και με τη βία, αύξησης της εκλογικής πελατείας, ένθεν κακείθεν, με στόχο την κατάκτηση ή την διατήρηση της εξουσίας. Όσο αυτά τα απολυταρχικά μορφώματα, που αποκαλούνται δημοκρατίες, θα υφίστανται, η εξουσία θα ελέγχεται από τους ολίγους ανεξάρτητα από το ποιος ή ποια θα κάθεται στην καρέκλα.