Ο κόσμος σε αναταραχή και η Ελλάδα στον χαβά της…

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ως νέος Πόντιος Πιλάτος, δηλώνει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι υπόθεση της Ευρώπης, παρά του ότι προέκυψε ως αποτέλεσμα σχεδίων των ΗΠΑ, ενώ συναγωνίζεται τον Πούτιν σε πολιτικές νέων εδαφικών κατακτήσεων.

Επιπλέον, η αλλαγή στη Συρία και η εξέλιξη του πολέμου στη Γάζα διαμορφώνουν ένα νέο τοπίο στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Οι εξελίξεις μπορεί να επηρεάσουν δραστικά, με αρνητικό πρόσημο, την αποτελεσματικότητα του κατασκευασθέντος πλέγματος υποδομών σχετιζόμενου με την ασφάλεια της χώρας μας και της θέσης της στην περιοχή.

Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, τα πολιτικά μας κόμματα συνεχίζουν το διχαστικό τους χαβά. Οι πολίτες είναι διχασμένοι ως αποτέλεσμα αυτού του ξέφρενου ανταγωνισμού τους, όχι για κάποια ουσιαστική αλλαγή, γιατί αυτή, υπό το υφιστάμενο πολιτικό πλαίσιο, καθορίζεται από τα μονοπώλια και τα καρτέλ, αλλά για την καρέκλα της εξουσίας, και, μάλιστα, με πολιτικές υποτίθεται διαφορετικές, όταν στα βασικά τους μέρη δεν διαφέρουν και, φυσικά, όλες υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα. Οι “διαφορετικές” ιδεολογίες υπάρχουν μόνον στα χαρτιά, αφού “προοδευτικά” κόμματα προωθούν και αντικοινωνικές πολιτικές!

Για παράδειγμα, ας εξετάσουμε την πολιτική για την πάταξη της ακρίβειας. Όλα τα κόμματα έχουν ως εργαλείο τους ελέγχους και τα πρόστιμα, απλώς τα κόμματα της αντιπολίτευσης υπόσχονται “αυστηρούς” ελέγχους και την μείωση του ΦΠΑ. Τώρα και την ανεξάρτητη αρχή για να “ενισχυθούν” οι έλεγχοι.

Όσο η ανεξάρτητη αρχή ανταγωνισμού πέτυχε να διασφαλίσει όρους ελεύθερης αγοράς, άλλο τόσο η καινούργια αρχή θα πατάξει την ακρίβεια. Ίσως η κυβέρνηση να πιστεύει πως η πρωτοβουλία της αυτή θα περιορίσει το πολιτικό κόστος που παράγει η ακρίβεια! Όλα τα κόμματα συμφωνούν με την ιδέα των ανεξάρτητων αρχών. Κάποια, που θεωρούν τον εαυτό τους και πιο ικανό, υπόσχονται να διπλασιάσουν το προσωπικό τους, με μόνο αποτέλεσμα την αύξηση των δαπανών του κράτους.

Η πάταξη της ακρίβειας με τη μείωση του ΦΠΑ, που εισηγείται η αντιπολίτευση, αγνοεί τους ευάλωτους. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το ΦΠΑ για να εισπράττει φόρους από όλους και επιστρέφει κάποιους φόρους στους οικονομικά αδύνατους υπό τη μορφή επιδομάτων για όσο χρόνο διαρκεί η ακρίβεια. Η αντιπολίτευση επιστρέφει φόρους προς όλους, πλούσιους και φτωχούς, και μάλιστα στους πλούσιους περισσότερους γιατί αυτοί αγοράζουν περισσότερα! Κατά τα άλλα η άφραγκη, αφού χαρίζει φόρους προς όλους, αντιπολίτευση υπόσχεται και καλύτερο κοινωνικό κράτος!

Ελλάδα: Διαφωνούν όλοι με όλα

Με το δυστύχημα στα Τέμπη η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου λέει πως η αντιπολίτευση το εργαλειοποιεί για πολιτικούς λόγους και δεν έχει άδικο. Προσωπικά, δεν μπορώ να δεχτώ την άποψη ότι οι πολιτικοί προϊστάμενοι συνεδρίασαν και αποφάσισαν να γίνει αυτό το δυστύχημα, γιατί αυτό υπονοεί η αντιπολίτευση με τις θέσεις της, ότι δηλαδή υπάρχει δόλος.

Θα πρέπει κάποτε να γίνει αντιληπτό ότι το ρεπουμπλικανικό πολιτικό σύστημα, σε όλες τις εκφάνσεις του, υπηρετεί τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Το μέσο με το οποίο διασφαλίζει αυτό το στόχο είναι η διαπλοκή, η οποία, αντικειμενικά, παράγεται δια του μέσου ανάδειξης των πολιτικών, δηλαδή δια των εκλογών. Όλα τα κόμματα, για διαφορετικούς λόγους, αυτό το σύστημα υπηρετούν. Η διαδικασία αυτή αποκλείει την ανάδειξη της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης, καθώς και του απαραίτητου επιπέδου αξιοκρατίας (βλ. “Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας”).

Ως εκ τούτου δεν τοποθετείς άπειρους και χωρίς καμιά ειδίκευση βουλευτές σε υπουργικές θέσεις. Η ομαλή κίνηση των τρένων, για παράδειγμα, επιτυγχάνεται με την τοποθέτηση σε αυτές έμπειρων και αποδεδειγμένα ικανών ανθρώπων και τέτοιους η χώρα μας διαθέτει πολλούς. Σε κάθε περίπτωση, συμβάντα όπως τα Τέμπη θα συμβαίνουν και στο μέλλον, όση τεχνολογία και εάν εγκατασταθεί στα συστήματα, γιατί ο ανθρώπινος παράγοντας θα είναι, δυστυχώς, πάντα υπαρκτός.

Στα εθνικά ζητήματα συμφωνούν όλοι, σε ό,τι αφορά την εθνική στρατηγική με εξαίρεση, ίσως, το ΚΚΕ, και διαφωνούν ως προς την προσέγγιση και τα μέσα που προτάσσουν με στόχο την ικανοποίηση της εθνικής στρατηγικής. Από τη μια μεριά έχουμε τη “φοβική” κυβέρνηση που κατηγορείται για ενδοτικότητα και για την προσέγγισή της στη βάση της διακήρυξης των Αθηνών Ελλάδος- Τουρκίας, και από την άλλη, την αντιπολίτευση να διαφωνεί με όλα όσα κάνει η κυβέρνηση. Δεν μας λέει τι διαφορετικό πρέπει να κάνει η Ελλάδα για τα ζητήματα: επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, την πόντιση του καλωδίου ή για την περίπτωση της ΑΟΖ που να μην οδηγούν, όμως, σε πόλεμο, γιατί εκεί θα είμαστε μόνοι.

Συμμαχίες, και καλές μάλιστα, έχει κάνει η Ελλάδα στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και διαχρονικά πασχίζει γι’ αυτές να διατηρούνται σε καλό επίπεδο, αλλά στην περίπτωση πολέμου τα πράγματα αλλάζουν. Στην περίοδο του Μπάϊντεν η Τουρκία ήταν για τη Δύση ένας αναξιόπιστος σύμμαχος. Της έβγαλε το λάδι με την διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Στην περίοδο του Τραμπ φαίνεται να έχει, για κάποιους, ανακάμψει.

Συμπέρασμα, όσο το πολιτικό πλαίσιο παραμένει ως έχει, οι διαφορές των κομμάτων, σε ό,τι αφορά τις πολιτικές τους, θα παραμένουν δυσδιάκριτες και αναποτελεσματικές. Αυτό που μένει σε αυτά είναι η τακτική της κατεδάφισης του αντιπάλου με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο και όπου τα βγάλει. Μέχρι τώρα στα τάρταρα.