O Κώστας Λαλιώτης για την στρατηγική ολικής επαναφοράς του ΠΑΣΟΚ

Στην Πολιτική και για την Πολιτική οι “επαγγελματίες επικοινωνιολόγοι και δημοσκόποι” οφείλουν πάντα και πρωταρχικά να ανακαλύψουν και να νοιώσουν το “γενετικό κώδικα” το DNA ενός πολιτικού σχηματισμού. Οφείλουν να ρίχνουν φως κυρίως στο “branding” με τις σημειολογικές και συμβολικές του αναφορές και μετά να ασχοληθούν με το “rebranding”.

Ας μιλήσουμε πρώτα και κύρια για το “branding” και έπειτα δευτερογενώς για το “rebranding”. Άλλωστε αν δεν υπάρχει “branding” με ισχυρό γενετικό υλικό, κάθε φιλολογία και κάθε προσπάθεια για “rebranding” είναι μία ματαιοπονία. Ας αναλύσουμε, λοιπόν, με τους κώδικες της Επικοινωνίας το ΠΑΣΟΚ ως “Φαινόμενο” με το όνομά του, τα σύμβολά του, το χρώμα του, τον αριθμητικό του συμβολισμό, τα διαχρονικά μηνύματά του με τις συναρτημένες μουσικές τους.

Στη Μεταπολίτευση του 1974 υπήρχε ένα θεμελιακό ερώτημα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θα δημιουργούσε έναν νέο πολιτικό σχηματισμό, ως φυσική προέκταση της θετικής μετεξέλιξης, της δυναμικής ωρίμανσης και της ριζοσπαστικής προοπτικής τής Κεντροαριστεράς, ή θα συνέχιζε την παράδοση της Ένωσης Κέντρου; Αυτό βεβαίως το ερώτημα είχε απαντηθεί από το 1967 έως το 1974. Δεν μπορούσε να ξανατεθεί το 1974.

Ήταν δεδομένη η επιλογή ο Ανδρέας ως χαρισματικός Ηγέτης να αναλάβει μία ιστορική πρωτοβουλία, να δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό σχηματισμό, που θα έδινε μια σύγχρονη έκφραση, έναν ιδεολογικό και πολιτικό ριζοσπαστισμό στη Δημοκρατική-Προοδευτική Παράταξη, στην ευρύτατη Κεντρο-Αριστερά (….και όχι Κεντρο-Αντι-Αριστερά….), στη σύγχρονη αμφισβητησιακή Νέα Αριστερά, στον Ευρωπαϊκό Δημοκρατικό Σοσιαλισμό και Ουμανισμό. Αυτό και συνέβη. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το ΠΑΣΟΚ με την Ιδρυτική του Διακήρυξη στις 3 του Σεπτέμβρη το 1974, προέκυψε με όρους αυτο-οργάνωσης ως ένας λαογέννητος πολιτικός φορέας.

Ας περάσουμε τώρα από την Πολιτική στην Επικοινωνία

Η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ ήταν μία πολιτική αναγκαιότητα, ένα ιστορικό αποτύπωμα. Στην Ελλάδα τότε δεν υπήρχαν “επικοινωνιολόγοι”, “ειδικοί σύμβουλοι”, “δημοσκόποι”, “σύγχρονες μέθοδοι” και “τεχνητά συμπληρωματικά μέσα” για να είναι ή να παριστάνουν τους πλοηγούς των Ηγετών και τους ιδιότυπους καθοδηγητές των Κομμάτων.

Ευτυχώς τότε υπήρχε μόνο η πολιτική διορατικότητα, η αφυπνισμένη σκέψη, η πίστη, η φαντασία και η διαίσθηση του Ιδρυτή Ανδρέα Παπανδρέου, και της Ιδρυτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, μια “χούφτα” άνθρωποι, όπου ο καθένας είχε τη δική του διαδρομή, τις δικές του αναφορές και τη δική του δημιουργική συμβολή.

“Εν αρχή” είναι ο λόγος, η διακήρυξη, οι αρχές, οι θέσεις σου. Όμως για να προχωρήσεις θέλεις ένα Όνομα, που να προσδιορίζει μία ταυτότητα στις ιδέες σου, στον λόγο σου, στο πρόγραμμα σου, στις επαγγελίες σου και στην προοπτική σου.

Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα είναι το Όνομα μας.

Οι Λέξεις έχουν τη δική τους σημασία, έχουν τη δική τους διαχρονική δυναμική, έχουν τη δική τους ανεπανάληπτη σημειολογική και συμβολική εγγραφή.

Δεν επιλέξαμε τη λέξη Πανελλαδικό, αλλά επιλέξαμε τη λέξη Πανελλήνιο, για να έχουμε τις αναφορές μας στον Ελληνισμό.
Δώσαμε σαφέστατη και μονοσήμαντη αναφορά στη λέξη Σοσιαλιστικό γιατί θέλαμε να εγγράψουμε μία υποθήκη για το μέλλον σε αντιστοιχία με τα ομόλογα Κόμματα στις χώρες της Ευρώπης και τα προοδευτικά Κόμματα στον Κόσμο.
Δεν υιοθετήσαμε τη λέξη Κόμμα, αλλά υιοθετήσαμε τη λέξη Κίνημα.

Γιατί θέλαμε να δώσουμε τη δυναμική εξέλιξη ενός ανοιχτού και ελπιδοφόρου ρεύματος που στηρίχτηκε στην αυτο-οργάνωση Λαϊκών Δυνάμεων, γιατί εμείς καλέσαμε τους Πολίτες να αυτό-οργανωθούν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, σε κάθε χωριό, πόλη και συνοικία, σε κάθε Περιφέρεια και σε κάθε Νομό, σε κάθε κοινωνικό χώρο. Η αυτό-οργάνωση αποτελούσε μια ριζική τομή, μια πολιτική καινοτομία, στα μέχρι τότε οργανωτικά πρότυπα, αποτελούσε μία ριζική διάκριση ανάμεσα σε ένα Πολιτικό Κόμμα και σε ένα Πολιτικό Κίνημα.