Ο μεγάλος απών από τις εκλογές 7ης Ιουλίου

Οι προσεχείς εθνικές εκλογές της Κυριακής χαρακτηρίζονται από έντονη υποτονικότητα, έλλειψη προγραμματικού λόγου και οράματος αλλά και έλλειψη συγκεντρώσεων, ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης και διαλόγου. Αυτή η πασιφανής απουσία στοιχειώδους ποιότητας στον δημόσιο πολιτικό λόγο καταδεικνύει την βαθιά παρακμή της χώρας.

Η δεκαετής μνημονιακή κηδεμονία, πέραν της οικονομικής και πολιτικής καταστροφής έχει επιφέρει και την βαθιά απαξίωση των θεσμών της λαϊκής κυριαρχίας (εκτελεστική και νομοθετική εξουσία). «Δούρειος Ίππος» για αυτή την βύθιση της Ελλάδος αποτέλεσε το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο («σύστημα παρακμής»).

Το τελευταίο υπονόμευσε την χώρα στην περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, κατά την περίοδο της μνημονιακής «κηδεμονίας». Έτσι, κατάφερε να διατηρήσει τα προνόμιά του, στηριζόμενο στις «πλάτες» των ξένων κέντρων, εκποιώντας αφενός την δυνατότητά της να παραμείνει ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος και δημιουργώντας αφετέρου συνθήκες κοινωνικού «Αρμαγεδδώνα» και κινδύνους εδαφικών «ακρωτηριασμών».

Στην οικονομία, η αποδιοργάνωση του παραγωγικού ιστού, με την ταυτόχρονη ανάληψη αιματηρών πλεονασμάτων έως το 2060 (κάτι που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία στην ιστορία του καπιταλισμού), οδηγεί τη χώρα στα “βράχια”. Δεν θα μπορούσε να είναι άλλη η εξέλιξη καθώς η πολιτική των επιδομάτων στην πλημμυρίδα των νεόπτωχων με ταυτόχρονη σύνθλιψη των μεσαίων στρωμάτων, που αποτελούν έστω και με στρεβλό τρόπο παραγωγικό μηχανισμό, είναι πλήρως αδιέξοδη και έχει “κοντά ποδάρια”.

Στα εθνικά θέματα η χώρα, λόγω και της “οικονομικής της καχεξίας” ολοένα και περισσότερο περιέρχεται σε δυσχερή θέση έναντι ιδιαίτερα του επιθετικού Τουρκικού επεκτατισμού, και γίνεται υποχείρια πιέσεων για υποχωρήσεις. (π.χ Συμφωνία των Πρεσπών, εκλογή μουφτή στη Θράκη κλπ)

Το πολιτικό προσωπικό εξουσίας “ζυγίσθηκε και βρέθηκε ελλιπές”, τόσο για την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Ελλάδας και των ευκαιριών κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, μέσα από την θωράκιση και την παραγωγική ανασυγκρότησή της, όσο και για την διατήρηση των στοιχειωδών δομών της εθνικής κυριαρχίας.

Άφρων και ανάξια κομματοκρατία

Αυτό το πολιτικό σύστημα της άφρονος και ανάξιας κομματοκρατίας, με κόμματα σχεδόν πανομοιότυπα ως προς την λειτουργία τους (αρχηγικά και χωρίς εσωτερική δημοκρατία), όχι μόνο δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση, αλλά, αντίθετα, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα βαρίδιά της για την έξοδο από αυτήν. Και αυτό, γιατί λειτουργεί ως «νονός» ενός νόθου πελατειακού συστήματος, σε μια καθημαγμένη οικονομία και κοινωνία, αποτελώντας έτσι ισχυρό αντίπαλον δέος σε οποιαδήποτε μορφή πολιτικής ανανέωσης, σε κεντρικό και ενδιάμεσο θεσμικό επίπεδο.

H επιχειρούμενη, δε, νεκρανάσταση ενός μνημονιακού δικομματισμού, που θυμίζει κακή καρικατούρα του δικομματισμού της Μεταπολίτευσης, οφείλεται σε αυτό ακριβώς το γεγονός, να αποτελέσει δηλαδή φραγμό για κάθε προοδευτική πολιτική ανακατάταξη.

Ο απερχόμενος ΣΥΡΙΖΑ, μετά την πλήρη μνημονιακή του μετάλλαξη, που συνέτριψε τις ελπίδες μεγάλων τμημάτων του λαού, που τον ανέδειξε στην εξουσία, εφάρμοσε σκληρή μονεταριστική πολιτική και με τα υψηλά «ματωμένα πλεονάσματα» ισοπέδωσε τα μεσαία και παραγωγικά στρώματα και αύξησε τους «νεοπληβείους».Παράλληλα, προσέθεσε ένα ακόμα «ακάνθινο στεφάνι» στα πλευρά του Ελληνισμού με τη Συνθήκη των Πρεσπών.

Οι παλιές αμαρτίες της ΝΔ

Από την άλλη πλευρά, η επελαύνουσα ΝΔ, ως κόμμα που ιδεολογικά εντάσσεται στον νεοφιλελευθερισμό, βαρυνόμενη και με πολλές «αμαρτίες» του παρελθόντος, δεν έχει να παρουσιάσει, ούτε έστω λεκτικά, ένα συνεκτικό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Είναι ενδεικτικό, ότι μπροστά στη δραματική «βύθιση» της Ελλάδας, αυτό που προτείνει είναι κάποια μικρή μείωση των φόρων, η οποία, δήθεν αυτόματα, θα φέρει τεράστιες ξένες επενδύσεις και πολλές θέσεις εργασίας.

Το ΚΙΝΑΛ, με βαθιές πολιτικές και ιδεολογικές «ρυτίδες», αδυνατεί να αποτελέσει κάποια στοιχειώδη εναλλακτική πρόταση ακόμα και εντός του σημερινού φθαρμένου πολιτικού εποικοδομήματος.

Το ΚΚΕ, συνεχίζοντας την μοναχική ιδεολογική περιχαράκωση και ατταβιστική πολιτική του λειτουργία, δεν μπορεί να αποτελέσει ελκυστική πρόταση για τα λαϊκά στρώματα, τα οποία βρίσκονται σε πλήρες αδιέξοδο. Αλλά και τα φερόμενα ως διεκδικητές της εισόδου στο Κοινοβούλιο «νέα» κόμματα, αποτελούν μια θλιβερή «ανακύκλωση» των υπαρχόντων: Η Ελληνική Λύση (Βελόπουλος) αποτελεί ένα συνονθύλευμα απλουστευτικών και λαϊκίστικων λύσεων, ατάκτως ερριμμένων. Η μόνη της προσφορά θα είναι, εάν καταφέρει να προσελκύσει ικανό αριθμό ψηφοφόρων του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, έτσι ώστε να αποτύχει αυτή να εισέλθει στην Βουλή.

Το ΜΕΡΑ 25 (Βαρουφάκης), αποτελεί αντιστοίχως «αριστερόστροφο» ιδεολογικό συνονθύλευμα με ιδιαίτερα επικίνδυνες θέσεις στα εθνικά θέματα, όπως η αποδοχή της Συνθήκης των Πρεσπών ως “σπουδαία λύση” και η πρόταση για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία.

Από το σύνολο του υπάρχοντος κομματικού δυναμικού, προκύπτει η αδυναμία αξιοπρεπούς πολιτικής εκπροσώπησης, παραγωγής προγραμματικού λόγου και υλοποιήσιμου έργου για τις μεγάλες ανάγκες της χώρας που έχει τεθεί σε τροχιά κινδύνου της υπόστασης της.

Τι χρειαζόμαστε

Αυτό που συνεπώς απουσιάζει από τις προσεχείς εκλογές, αποτελώντας την μεγάλη έλλειψη αυτών, και που παράλληλα είναι το μεγάλο διακύβευμα για την έξοδο της Ελλάδας από τις «ράγες» της παρακμής, είναι ένα νέο δημοκρατικό πατριωτικό πολιτικό υποκείμενο ανατροπής, με άφθαρτο και εθελοντικής διαθέσεως πολιτικό προσωπικό από τα σπλάχνα της σπαραζόμενης κοινωνίας και η εφαρμογή ενός ριζοσπαστικού, αλλά και ορθολογικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης και αναγέννησής της σε όλα τα επίπεδα.

Πολιτικό υποκείμενο, που θα εκφράζει πραγματικά την κοινωνία, την οργή, αλλά και τις χαμένες ελπίδες της και θα αποτελείται από πολιτικό προσωπικό, που δεν θα έχει σχέσεις με συμφέροντα του Κράτους και πολιτική λογική την κατάληψη της εξουσίας, ως αυτοσκοπό και λάφυρο.

Αυτό το πολιτικό υποκείμενο οφείλει να υιοθετήσει έναν νέο πολιτικό λόγο, που θα αντιλαμβάνεται τη διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, την οικονομική εξάρτηση της χώρας από την ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το αλληλένδετο των οικονομιών σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης, της επικράτησης του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των έντονων γεωπολιτικών ανακατατάξεων.

Που θα πολεμά την διαφθορά και την εξουσιομανία. Που θα βλέπει μακριά, μέσα από ένα συγκεκριμένο πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης, μιλώντας και εννοώντας τις διαρθρωτικές πολιτικές αλλαγές ως «αλλαγή περιβάλλοντος», πλαισίου ανάπτυξης και λειτουργίας της Δημοκρατίας και του Κράτους. Που θα ξεφεύγει από τον στείρο και δογματικό «κρατισμό» της αυτοαποκαλούμενης και αυτοακυρούμενης «πρώτης φοράς Αριστεράς» και την «δεξιά» νεοφιλελεύθερη αντίληψη λειτουργίας του Κράτους, που έχουν οδηγήσει, τελικά, την Ελλάδα στο «βάραθρο».