Ο νέος ραγιαδισμός – Εθνικά θέματα και κομματικό σύστημα

Είθισται να υποστηρίζεται ότι τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής δεν αλλάζουν το πολιτικό σύστημα. Αυτό είναι μόνο εν μέρει σωστό. Τα διεθνή ή εξωτερικά θέματα δεν μπορούν μεν να αλλάξουν το πολιτικό σύστημα από μόνα τους αλλά όταν συγχρονίζονται με τις εσωτερικές εξελίξεις παράγουν σεισμούς, τόσο κοινωνικούς όσο και πολιτικούς.

Η περίοδος 1897-1909, το ζήτημα της Κρήτης, η Μικρασιατική καταστροφή, η Κατοχή, η πρώτη φάση του Κυπριακού, ο Αττίλας συνιστούν μερικές από τις περιπτώσεις μόνο, κατά τις οποίες τα εσωτερικά διακυβεύματα αποδείχτηκαν πέραν πάσης αμφιβολίας οργανικά συνδεδεμένα με τα εξωτερικά. Σε όλες αυτές τις συγκυρίες συμπυκνώθηκε μια διαδικασία σταδιακής φθοράς, σε εθνικές τραγωδίες που χτίστηκαν στο έδαφος της εσωτερικής καθυστέρησης και του παρασιτισμού των ελίτ.

Στην αφετηρία της δεκαετίας της κρίσης και των μνημονίων ήταν λίγοι αλλά συγκεκριμένοι εκείνοι που μιλούσαν για τα γεωπολιτικά μνημόνια ως συνέχεια των δημοσιονομικών μνημονίων, όπως και για την κρίση των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας ως απότοκο του νεοφιλελευθερισμού και της νεοαποικιακής εξάρτησης.

Τότε, οι προπαγανδιστές –γνωστοί πια– διακήρυτταν ότι το ευρώ φυλάει τα σύνορά μας και ότι οι ΗΠΑ με το Ισραήλ αποθαρρύνουν τον τουρκικό επεκτατισμό. Δεν υπάρχει λόγος να επεκταθούμε ξανά στο πώς όλα αυτά καταρρέουν με πάταγο. Ενώ όμως καταρρέουν, το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, έντρομο και μοιραίο αντάμα, πιάνεται από τις αποτυχίες όπως ο πνιγμένος από τα μαλλιά του.

Ιδεολογικοποίηση της εθνικής αδυναμίας

Την ώρα που οι σφαλιάρες από τις ΗΠΑ και το Βερολίνο έρχονται με καταιγιστικούς ρυθμούς, εμείς στέλνουμε Patriot στη Σαουδική Αραβία και πλοία στα στενά του Ορμούζ. Αφού ο Κοτζιάς και ο Κατρούγκαλος κάνανε τη “δουλειά” των ΗΠΑ στα Βαλκάνια, επεκτεινόμαστε και στη Μέση Ανατολή με τον ίδιο ρόλο, στο βαθμό που μας αναλογεί.

Ενώ υποθηκεύσαμε τον πλούτο της χώρας για να σώσουμε τις γερμανικές και τις άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες μείναμε έξω από το “τραπέζι” του Βερολίνου. Την ώρα που οι πολίτες μαθαίνουν ότι τα σπίτια τους θα βγαίνουν στο σφυρί, θα κληθούν να επωμιστούν θυσίες για μια πατρίδα που τους ποδοπατά.

Μπορεί η προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο νεοφιλελευθερισμό και στη νεοαποικιοκρατία –και μάλιστα με την ορμή του νεοφώτιστου- να διασφάλισε μια σύντομη “κανονικότητα” της φτώχειας και της μιζέριας, ώστε να επανέλθει η παραδοσιακή δεξιά στα πράγματα, όμως το σύστημα εξουσίας πολύ απέχει από το να είναι σταθερό.

Στην εποχή της όξυνσης του ιμπεριαλισμού και των εθνικών περιπετειών τις οποίες θα πληρώσουν κατά βάσει τα θύματα της υπερδεκαετούς κρίσης, δικαιώματα της χώρας και του λαού θα εγκαταλειφθούν από το κατεστημένο, όπως ακριβώς εγκαταλείφθηκαν μεσοαστικά στρώματα αυτή τη δεκαετία.

Το ποιος θα μπορέσει και θα θέλει να υπερασπιστεί αυτά τα δικαιώματα τόσο στις διεθνείς σχέσεις όσο και στο εσωτερικό θα διαμορφώσει εκ νέου το πολιτικό σύστημα. Σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών κομμάτων ομονοεί στην ιδεολογικοποίηση της εθνικής αδυναμίας, η οποία αναγκαστικά οδηγεί στην εκχώρηση κυριαρχίας- δηλαδή στο νέο ραγιαδισμό: η ουσία της θέσης είναι ότι η Ελλάδα είναι πολύ φτωχή, πολύ μικρή, στη λάθος θέση και στο λάθος χρόνο και επομένως πρέπει να διαλέξει προστάτη.

Η παράταξη που απουσιάζει

Στο εσωτερικό, αυτή η θέση μεταφράζεται ως αποδοκιμασία του κοινωνικού και λαϊκού στοιχείου, που θεωρείται εν γένει “καθυστερημένο” και ανίκανο να συλλάβει την πεφωτισμένη ελίτ που διασυνδέεται οργανικά με τους εξωτερικούς προστάτες. Σε αυτή τη θέση συγκλίνουν από διαφορετικές αφετηρίες τόσο η νεοφιλελεύθερη και άκρα δεξιά –ΝΔ, Βελόπουλος, ΧΑ, και άλλα περιθωριακά κόμματα– όσο και η πρώην ανανεωτική αριστερά- ΣΥΡΙΖΑ- αλλά και η πρώην σοσιαλδημοκρατία- ΚΙΝΑΛ.

Η παράταξη, που έδεσε το λαϊκό με το πατριωτικό, το ταξικό με το εθνικό και που προσδιόρισε τα ζητήματα της δημοκρατίας, των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και των διεθνών σχέσεων της πατρίδας μας ως ζητήματα που το κοινωνικό μπορεί να απαντήσει δια της εισόδου του στο πολιτικό με όρους ηγεμονίας και χωρίς να περιμένει έτοιμες λύσεις “από έξω” ή “από πάνω”, απουσιάζει.

Στο πολιτικό πεδίο των εκμηδενισμένων προσδοκιών και της ανύπαρκτης πολιτικής αξιοπιστίας, ο “καταφερτζής” Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ των επιδομάτων θεωρήθηκε ως επαρκής, άλλος πόλος απέναντι στη ΝΔ από τους διαμορφωτές κοινής γνώμης. Ωστόσο, η όξυνση των ζητημάτων των διεθνών σχέσεων στα οποία η Ελλάδα είτε εμπλέκεται τυχοδιωκτικά, είτε σύρεται πίσω από τις εξελίξεις εξαιτίας της πολιτικής του κατευνασμού και του νέου ραγιαδισμού, θα συγχρονιστούν με τη μακρόχρονη οικονομική καχεξία και με την κοινωνική δυσθυμία.

Τότε θα αναδειχθεί και το επίδικο κομματικής έκφρασης της αναγκαστικά βουβής ακόμα, πλειοψηφικής παράταξης της κοινωνίας μας. Δεν έχουμε φθάσει ακόμα στο σημείο δημιουργίας ενός νέου κόμματος, ωστόσο οι πολιτικές δυνάμεις και το μέρος των κοινωνικών δυνάμεων που διαβλέπουν τις εξελίξεις οφείλουν να προετοιμάζονται εντατικά και σοβαρά.