Ο Νίκος Κοτζιάς σήκωσε το γάντι σε λάθος στιγμή

Η ρήξη δύο υπουργών με βαρυσήμαντα χαρτοφυλάκια, του Πάνου Καμμένου και του Νίκου Κοτζιά, είχε σαν τελικό αποτέλεσμα την παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών. Τι έγινε; Γιατί έγινε και πως μπορούσε, αν μπορούσε, να αποφευχθεί αυτή η παραίτηση του πρωταγωνιστή της Συμφωνίας των Πρεσπών; Εδώ και καιρό οι μέχρι τότε θερμές φιλικές σχέσεις Καμμένου Κοτζιά, διαταράχτηκαν. Το ρεπορτάζ εντοπίζει την αρχική διαφωνία, από την υπόθεση της σύλληψης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στον Έβρο, που ο υπουργός Αμύνης θεώρησε ότι ήταν αποκλειστικά δική του υπόθεση. Ασφαλώς έπαιξε ρόλο και η Συμφωνία των Πρεσπών, όχι αυτή καθαυτή, όσο η διαχείρισή της από τον κ. Καμμένο.

Η διένεξη στο Υπουργικό Συμβούλιο ήταν έντονη και ο Πάνος Καμμένος ήταν εν αδίκω, όταν εμμέσως έθεσε θέμα τιμιότητας του συναδέλφου του. Στο τέλος, όμως, όλοι έμειναν με την εντύπωση ότι το επεισόδιο δεν θα έχει συνέχεια και μάλιστα, σε τόσο κρίσιμες για τις διεθνείς σχέσεις στα Βαλκάνια και την Ευρώπη, στιγμές. Όπως εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε, οι διαφορές δεν γεφυρώθηκαν. Και αποδεικνύεται ότι ο πρωθυπουργός έπρεπε να κρατήσει τους δύο υπουργούς και να μην τους αφήσει να βγουν από το Μαξίμου μέχρι να συμφωνήσουν ότι η παρεξήγηση λύθηκε με αμοιβαίες συγγνώμες.

Έτσι, αργότερα μέσα στην μέρα, η διαρροή από το υπουργείο Εξωτερικών ότι ο υπουργός σκέφτεται να παραιτηθεί, ενόχλησε τον πρωθυπουργό τόσο, που ακολούθησε η γνωστή ακατανόητα σκληρή ανακοίνωση του κυβερνητικού εκπροσώπου: όποιος δεν συμφωνεί ας κατέβει από το τρένο. Ο Νίκος Κοτζιάς το θεώρησε προσωπικό μήνυμα και προσβολή και κατέβηκε από το “βαγόνι”. Το μήνυμα όμως, αφορά εμμέσως πλην σαφώς και τον αμετροεπή στην συγκεκριμένη περίπτωση Πάνο Καμμένο.

Η στήριξη Τσίπρα

Μπορεί να έχει παράπονα από τον πρωθυπουργό ο υπουργός Εξωτερικών; Θα ήταν άδικο, γιατί ο Αλέξης Τσίπρας τον στήριξε και τον επαίνεσε προσωπικά για το έργο του. Στην ομιλία που είχε ο Αλέξης Τσίπρας στους Έλληνες ομογενείς των ΗΠΑ πριν λίγο καιρό στη Νέα Υόρκη, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στον υπουργό του: «Θέλω να ευχαριστήσω τον Νίκο Κοτζιά για την άοκνη προσπάθειά του και τη συμβολή του στην αναβάθμιση του ρόλου της χώρας στο εξωτερικό».

Όλα αυτά ο Νίκος Κοτζιάς οφείλει να τα λάβει σοβαρά υπόψη για ό,τι πρόκειται να αποφασίσει από εδώ και πέρα. Από τις ως τώρα δηλώσεις του, διαφαίνεται κίνδυνος να εκτεθεί και να απολέσει το όποιο δίκιο είχε. Διότι συναισθηματικά φορτισμένος παραβλέπει, ότι για το συμφέρον του τόπου η κυβέρνηση αυτή, είναι σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Και χωρίς την σύμπραξη αυτή, ο Νίκος Κοτζιάς δεν θα γινόταν ποτέ υπουργός.

Ο Νίκος Κότζιάς νιώθει υπέρμετρα αδικημένος. Οφείλει, όμως, σε ό,τι πει και κάνει, να απαντήσει αν προτιμούσε την πτώση της κυβέρνησης, αντί της αποδοχής όπως ήρθαν τα πράγματα, της δικής του παραίτησης. Αν όλα αυτά είναι προς επεξεργασία στο μυαλό του, σίγουρα θα πρέπει να μετρήσει προσεκτικότερα τις αντιδράσεις του και δεν θα έσπευδε να δοκιμάσει την κυβερνητική συνοχή. Διότι υπεράνω όλων είναι το συμφέρον της πατρίδας.

Η εσωτερική πολιτική σκηνή…

Τώρα, ο τέως πλέον υπουργός έχει το χρόνο και την άνεση να παρακολουθήσει τις αντιδράσεις όλων αυτών που πολεμούν με κάθε μέσο την κυβέρνηση, στην οποία ήταν επιφανές μέλος. Να δει απ’ έξω, τη μανία με την οποία παραβλέπονται παραδοσιακές αρχές. Τη στροφή της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον εθνικισμό και στη σοκαριστική, με τα ως τώρα πολιτικά ήθη, ταύτιση της με τα συμφέροντα της Τουρκίας που ανέλαβε ρόλο εγγυητή της ασφάλειας της ΠΓΔΜ και της Ρωσίας.

Θα παρακολουθεί τα σαμποτάζ της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε όλα τα οικονομικά ζητήματα μέχρι που αμφισβητεί προκλητικά όλα τα στοιχεία ανεξάρτητων εγχωρίων και διεθνών θεσμών για την οικονομική πρόοδο της χώρας. Θα παρακολουθεί το ΠΑΣΟΚ δια του ΚΙΝΑΛ, να επιμένει, παρά τους σεισμούς στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, στην ταύτιση του με την πολύ δεξιά παράταξη, όπως έχει μετατραπεί η ΝΔ υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Και αφού τα παρακολουθήσει όλα, έχει το νου και την εμπειρία να πράξει –ελπίζω- το σωστό. Η Αριστερά στενότερη ή ευρύτερη, είναι γεμάτη από μαγαζάκια και μαγαζάτορες. Λαϊκά ρεύματα αλλαγής χρειάζεται ο τόπος. Και ο Νίκος Κοτζιάς είναι πολύτιμος, για να μείνει στο πολιτικό περιθώριο.