Ο “λεκές” οι κομματικοί καυγάδες και η αλλαγή παραδείγματος

Ο “λεκές” που αφήνει στην Κυπριακή Δημοκρατία το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα Pandora Papers, λόγω της ονομαστικής αναφοράς στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη, δεν σβήνεται εύκολα. Όσα μέτρα και να υιοθετούνται, τα αποτελέσματα των οποίων διαφημίζονται δεόντως, η εικόνα δεν αλλάζει. Και αυτό γιατί την Κύπρο την κυνηγά το γεγονός ότι υπάρχουν προηγούμενα.

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα με τη χώρα μας. Είναι πρώτη στη λίστα, όταν αναζητούνται υποθέσεις διαφθοράς και διαπλοκής, είτε εμπλέκεται είτε όχι. Κοντολογίς, όταν ξεκινά μια έρευνα, αρχίζουν να ψάχνουν προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις, μια από αυτές και η Κύπρος. Κι αυτό είναι το κατάντημα. Γι’ αυτή την εικόνα φταίνε πολλοί και διαχρονικά. Εκείνοι, όμως, που κρίνονται για τα συγκεκριμένα είναι η σημερινή κυβέρνηση και ο πρόεδρος.

Ευθύνες έχει και το κυβερνών κόμμα, το οποίο εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να κρατήσει αποστάσεις από τον πρόεδρο Αναστασιάδη. Υπενθυμίζεται πως ο ίδιος ο Δημοκρατικός Συναγερμός υποστήριζε, επί προηγούμενης κυβέρνησης, πως δεν είναι άλλο Χριστόφιας και άλλο το ΑΚΕΛ, ταυτίζοντάς τους πλήρως. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα και είναι το σωστό. Κυβέρνηση και κυβερνών κόμμα είναι το ίδιο και το αυτό.

Είναι προφανές πως ουδείς πείθεται ότι ο ΔΗΣΥ δεν έχει σχέση με τα όσα κάνει ο πρόεδρος ή τον κατηγορούν ότι πράττει. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, το πολιτικό κόστος το φορτώνεται και το κυβερνών κόμμα, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω έχει εστιάσει την προσοχή του στις προεδρικές εκλογές του 2023, ως να μην έχει προβλήματα και μάλιστα πιεστικά ο τόπος. Ως να είναι αυτή η προτεραιότητα για την κοινωνία. Μέχρι τότε ο δρόμος είναι μακρύς και πρωτίστως κακοτράχαλος.

Εάν, λοιπόν, η επωδός στις απαντήσεις προς την αντιπολίτευση είναι ότι φταίνε οι προηγούμενοι, τότε έχουν εξαντληθεί τα επιχειρήματα. Οι προηγούμενοι κυβέρνησαν πριν οκτώ χρόνια και τιμωρήθηκαν για τις κακές τους επιδόσεις σε δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις για την προεδρία (και για τη Βουλή). Είναι σαφές πως στο κυβερνητικό στρατόπεδο, όταν προκύπτουν υποθέσεις με τις οποίες στοχοποιούνται, επιβεβαιώνεται ότι υπάρχει “λειψυδρία”, πρωτίστως, όμως, αδυναμία άρθρωσης πολιτικού λόγου και θάρρους για παραδοχές.

Κομματικοί καυγάδες

Εδώ και οκτώ χρόνια κυβερνά ο ΔΗΣΥ, που κέρδισε τις εκλογές γιατί έπρεπε να χάσουν οι άλλοι. Και δεν αξιοποίησε τούτο για να μπορέσει να εδραιωθεί, αλλά έδειξε πρωτίστως μια επαγγελματικότητα στα “χρυσά διαβατήρια” και στις offshore. Πέρα από όλα τα άλλα, είναι πρόδηλο ότι λειτούργησαν ως οι αντ’ αυτού του μεγάλου κεφαλαίου. Που έκλεισαν τράπεζες “σώζοντας” άλλες. Που οι αριθμητικές τους εξισώσεις έβγαιναν πάντα με συγκεκριμένο αποτέλεσμα και υπέρ συγκεκριμένων.

Τίθεται στη δημόσια σφαίρα το θέμα της παραίτησης του προέδρου. Τίθεται από την αντιπολίτευση όχι για να παραιτηθεί, αλλά για να εκτίθεται που δεν το κάνει. Άλλωστε, ποιος άλλος πρόεδρος παραιτήθηκε και θα το πράξει τώρα ο Αναστασιάδης; Το γεγονός, βέβαια, ότι κανείς δεν είχε την ευθιξία και το πολιτικό θάρρος μέχρι τώρα να παραιτηθεί, τούτο δεν σημαίνει πως δημιουργεί κεκτημένο και πολιτική κουλτούρα.

Στο διά ταύτα: Μέχρι τον Μάρτιο του 2023, ο νυν πρόεδρος θα ταλαιπωρείται στην προεδρική καρέκλα και θα ταλαιπωρεί την Κυπριακή Δημοκρατία. Η παραίτηση δεν σημαίνει ενοχή. Το θέμα δεν είναι τι θα βγάλει μια ή περισσότερες έρευνες. Το θέμα είναι πολιτικό, ζήτημα πολιτικής δεοντολογίας και έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Την ίδια ώρα, όμως, το θέμα είναι ευρύτερο και δεν αφορά τη συγκεκριμένη ιστορία. Επιβάλλει ένα νέο αλφαβητάριο δημοκρατίας. Χρειάζεται εξωστρέφεια, όραμα, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές καινοτομίες με καινούργιες ιδέες.

Σε μια χώρα που οι θεσμοί χρησιμοποιούνται όπως το γιο-γιο, υπόγειες συναλλαγές συντηρούν κομματικά μαγαζιά, το μόνο που δεν την εξυπηρετεί είναι η διατήρηση των λιμναζόντων νερών. Το ερώτημα μέχρι να εκτονωθεί το νέο καυγαδάκι κυβέρνησης- αντιπολίτευσης είναι ξεκάθαρο: Μπορεί η κοινωνία να αποβάλλει τα σαθρά, να πολεμήσει τη διαφθορά; Κι αυτό δεν θα γίνει με αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ανατροπές χρειάζονται. Η λύση δεν είναι τα διαδικτυακά διχαστικά παραληρήματα και τα “on line”… λαϊκά δικαστήρια. Είναι η κάθαρση και η αλλαγή παραδείγματος, πολιτικού και κοινωνικού.