Ο “βασιλιάς των ιών” μας προσγειώνει ανώμαλα – Μετά την άρνηση έρχεται η οργή

Κάθε μέρα δισεκατομμύρια άνθρωποι παίρνουν τρισεκατομμύρια αποφάσεις, αλλά δεν είναι παραπάνω από 165 οι ηγέτες(;) αυτοί που τελικά αποφασίζουν για το μέλλον ημών, των άλλων 7,5 δισεκατομμυρίων. Ένας ιός δεν έχει ούτε νοημοσύνη, ούτε συνείδηση. Δεν μπορείς ούτε να τον απειλήσεις και να τον φοβίσεις, ούτε να τον εκβιάσεις και να τον εξαγοράσεις. Δεν υποκύπτει δηλαδή στα γνωστά όπλα της εξουσίας.

Δεν έχει τιμή, αλλά κοστίζει πολύ ακριβά. “Φοβάται” μόνο ένα εμβόλιο, που ακόμη ούτε καν έχει γεννηθεί. Θα χρειαστούν τουλάχιστον εννέα μήνες επιπλέον για να βρεθεί ο κρυπτονίτης εναντίον του κορωνοϊού και πάλι βλέπουμε… Γιατί οι ειδικοί προβλέπουν πως μέχρι να τρυπήσει το μπράτσο μας η θαυματουργή βελόνα, θα περάσουν άλλοι τόσοι…

Οι Αμερικανοί για παράδειγμα, όχι μόνο περιμένουν λύσεις, αλλά έχουν μάθει αυτές να τους προσφέρονται γρήγορα. Στη χώρα των fast foods και των fast cars, όλα οφείλουν να σερβίρονται με ταχύτητα. Ακόμη και τα εμβόλια. Αλλιώς, οι κακομαθημένοι πολίτες, οι επαναπαυμένοι που ήδη συνειδητοποιούν αποσβολωμένοι πόσα πολλά έχουν να χάσουν, θα γίνουν όχι μόνο fast, αλλά και furious.

Οι Δυτικοί είχαμε επιδοθεί επί μακρόν σε έναν ανούσιο αγώνα βελτίωσης της διαβίωσής μας, που έφθανε στα όρια μιας life style φρενίτιδας. Και κάποιοι μεγαλοαστοί (δεν ήταν δα και λίγοι και στην Ελλάδα μέχρι το 2009), είχαν ανέβει στην Πυραμίδα των Αναγκών του Manslow τόσο πολύ, που έθεταν μόνο υλιστικούς στόχους κύρους, για περισσότερα χρήματα, μεγαλύτερα σπίτια, εξοχικά, Jeeps, καριέρες αυτοπροβολής και άφθονης “μούρης”. Επειδή λοιπόν και οι προσδοκίες ήταν υπερφίαλες και οι στόχοι ήταν ρηχοί και επιφανειακοί, αυτοί τελικά είναι που τρομοκρατούνται περισσότερο. Γι’ αυτό βλέπετε τις αγορές να καταρρέουν.

Η οργή

Η επανάπαυση των τελευταίων δεκαετιών στις δίδυμες υπερδυνάμεις της επιστήμης και της τεχνολογίας, έκανε και όλους εμάς –τους μη προνομιούχους– πιο μαλθακούς απέναντι σε κάθε λογής κίνδυνο. Όσοι δεν ζούμε στην Αφρική για να πεινάμε, στην Ασία ή στις φαβέλες των λατινοαμερικανικών μεγαλουπόλεων για να μην έχουμε τροφή και στέγη, θεωρούσαμε τουλάχιστον τα ζητήματα επιβίωσης λυμένα. Σε λίγο και οι πιο αποκομμένοι από την πραγματικότητα συμπολίτες μας θα έχουν πάρει το μήνυμα. Δεν είμαστε τόσο ανθεκτικοί όσο νομίζουμε…

Η ιδέα ότι η ίδια η ιστορία είναι εκτός ελέγχου είναι τρομακτική. Όταν λοιπόν έρθει η ώρα που θα συνειδητοποιήσουν όλοι ότι δεν μπορούν να ρίξουν την ευθύνη για την ύπαρξη/γένεση του ιού σε κάποιον εξωγήινο διαστημάνθρωπο, θα ψάξουν να βρουν κάποιον να κατηγορήσουν. Αυτή θα είναι η δεύτερη φάση στην ψυχολογία της μάζας, όταν η άρνηση μετατρέπεται σε οργή. Έτσι λειτουργεί η ανθρώπινη φύση. Ο Μπόρις και ο Ντόναλντ, τα “δίδυμα τσουλούφια” θα έχουν αποδομηθεί νωρίς-νωρίς, λόγω υπέρμετρης βλακείας.

Άραγε τότε σε ποιους θα στραφούν; Ποιος θα είναι ο επόμενος κύκλος ευθύνης; Ο παγκολίνος είναι πολύ γλυκούλης και αθώος για να χρεωθεί τόσες εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Τις νυχτερίδες τις έχει αναλάβει ο Batman. Ο Ουντερζό, ο δημιουργός του Asterix και του Ovelix μόλις απεβίωσε, οπότε ούτε το τρομερό γαλατικό δίδυμο μπορεί να δώσει λύσεις. (Λέτε να βρισκόταν στο μαγικό ζωμό του Δρυΐδη Πανοραμίξ η μυστική φόρμουλα και να την πήρε μαζί του;).

Οι ταγοί μας

Ποιοί μένουν, λοιπόν; Οι ταγοί μας. Όχι γιατί δεν πρόβλεψαν τον ιό (πώς; αφού δεν προϋπήρχε), ούτε γιατί δεν τον σταμάτησαν (πώς; αφού δεν υπάρχει ακόμη φάρμακο), αλλά όσο προχωράει το θρίλερ, θα τους χρεώσει η κοινωνία πως δεν πήραν τα όποια μέτρα στην έκταση που έπρεπε και στο χρόνο που όφειλαν… Δίκαια ή άδικα, δεν θα είναι η πρώτη φορά που τα λαϊκά δικαστήρια θα αστοχήσουν ή θα “αδικήσουν” κάποιους. Αυτή τη φορά όμως η εξίσωση θα αντιστραφεί. Θα “αδικηθούν” οι λίγοι για να ικανοποιηθούν οι πολλοί.

Το blame game, το παιγνίδι των ευθυνών, θα μετατοπιστεί, μετά τον πρώτο αποτυχημένο κύκλο κακοδιαχείρισης της κρίσης, στην ορθότητα του timing των αποφάσεων που πήραν οι ηγεσίες. Η προσπάθεια να δαιμονοποιηθούν οι Κινέζοι ή να κατηγορηθούν οι Αμερικανοί θα ξεφουσκώσει. Θα ανήκει στη σφαίρα της γραφικότητας και της συνωμοσιολογίας. Τότε η οργή θα προσωποποιηθεί σε όλους αυτούς που είναι πιο οικείοι, πιο κοντινοί. Οι δημοφιλίες των πολιτικών μας θα κατρακυλήσουν στα Τάρταρα, πιο εντυπωσιακά και από τις μετοχές στα ταμπλό των χρηματιστηρίων.

Στην Κίνα το κράτος, δηλαδή η “μακρά κόκκινη χειρ” του παντοδύναμου Κομμουνιστικού Κόμματος, διά του Προέδρου του Ξι Ζι Πινγκ, (είχε το “θάρρος” να αναλάβει την πλήρη ευθύνη για την καταστολή της λαίλαπας και φαίνεται πως προς ώρας (όπως προπαγανδίζει), τα έχει καταφέρει. Δεν υπήρχε άλλωστε και εναλλακτική, αφού εκεί «ένα είναι το κόμμα». (Για την κινεζική προπαγανδιστική μηχανή θα ακολουθήσει ειδικό σημείωμα).

Οι περισσότεροι θα “πνιγούν”

Όμως, στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και όποιες άλλες χώρες κυβερνώνται από πραγματικές (και όχι κατ’ όνομα) δημοκρατίες, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που τώρα είτε σιωπούν και συναινούν “επιδεικνύοντας υπευθυνότητα”, είτε τιθασεύουν το αντιπολιτικό τους ένστικτο εκκινούμενα από “αγνά κίνητρα”, θα περιμένουν πολύ ακόμη μέχρι να βγάλουν τα μαχαίρια. Πότε; Όταν (ευχόμαστε πως όχι) τα νεκροταφεία μας γεμίσουν φέρετρα και η κοινή γνώμη ξεχειλίσει από οργή… Αυτά υπαγορεύει η ψυχολογία των μαζών. Μετά το στάδιο της άρνησης της πραγματικότητας και της συγκρατημένης ελπίδας ακολουθεί το ξέσπασμα του θυμού.

Αν μάλιστα κάποιοι ανιστόρητοι προσπαθήσουν να μετατοπίσουν την ευθύνη στους ίδιους τους “απείθαρχους” πολίτες που δεν κάθισαν φρόνιμα σπίτι, όπως τους υποδείχθηκε, θα βρεθούν αντιμέτωποι με ένα τσουνάμι λαϊκής αγανάκτησης. Μέχρι εχθές αποτελούσε σημείο αναφοράς το ρητό του Harold Wilson που έλεγε πως «στην πολιτική μία εβδομάδα είναι αρκετός χρόνος για να αλλάξει η ατζέντα».

Οι διαφαινόμενοι τρεις –κατ’ ελάχιστο– μήνες της καραντίνας και του pause της οικονομίας, δεν θα φέρουν τα πάνω-κάτω στον κόσμο που ξέραμε μέχρι σήμερα; Είναι πολύ γελασμένος όποιος αναλυτής νομίζει πως θα υπάρξει μη αυταρχικό καθεστώς που δεν θα ταρακουνηθεί, ή ακόμη χειρότερα δεν θα καταρρεύσει, όταν τα θύματα ταφούν (χωρίς καν την παρουσία συγγενών) και οι επιβιώσαντες θα ψάχνουν αποδιοπομπαίους τράγους να διοχετεύσουν το θυμό τους.

Μέχρι το φθινόπωρο οι ασκούντες εξουσίες ανά τον κόσμο (πολιτικοί επιχειρηματίες κ.ά.), θα έχουν “βραχεί” από την καταιγίδα –αν είναι τυχεροί– αφού οι περισσότεροι θα “πνιγούν”, καθώς ο Covid-19 είναι ένα πρωτοφανές τσουνάμι, δεν είναι βροχούλα από μικροσταγονίδια σιέλου. Τότε οι Αγανακτισμένοι της Πλατείας Συντάγματος θα μοιάζουν Αρσακειάδες μπροστά στους συγγενείς και τους φίλους των χαροκαμένων του κορωνοϊού…