Ο ρόλος του κεντρώου ρυθμιστή έχει “εραστές”

του Ελευθέριου Τζιόλα  – 

Σε αντίθεση με ηττοπαθείς λογικές, που δεν μπορούσαν να δουν και θεωρούσαν αρνητική οποιαδήποτε αναφορά για συμμετοχή μεγαλύτερη των 80.000 πολιτών στον πρώτο γύρο των παραταξιακών εκλογών, είχα μιλήσει για την υπαρκτή μέσα στην κοινωνία δυνατότητα. Η μεγάλη συμμετοχή ήταν αναγκαία, ώστε το εγχείρημα να βεβαιώνει ότι διαθέτει κοινωνικές ρίζες και δυναμικές προϋποθέσεις.

Είχα αναφέρει, μάλιστα, ότι μία συμμετοχή της τάξεως των 350.000 πολιτών θα άλλαζε το πολιτικό σκηνικό, θα έδειχνε μια δυναμική στη βάση. Θα έδειχνε ότι με όρους πραγματικούς και όχι με λεκτικές ακροβασίες υπάρχουν τρείς “ισοδύναμοι πολιτικοί χώροι”. Θα μετακινούσε δραστικά το κέντρου βάρους της υπόθεσης του προοδευτικού πόλου στον υπό συγκρότηση χώρο της Κεντροαριστεράς, δημιουργώντας νέες εξουθενωτικές συνθήκες πίεσης στον ΣΥΡΙΖΑ. Συνθήκες που θα είχαν μέσα τους το ρεαλιστικό ενδεχόμενο να αποτυπωθούν στις επόμενες εκλογές.

Οι 212.000 πολίτες του πρώτου γύρου και η επιμονή τους με υψηλή συμμετοχή και στον δεύτερο έδειξαν ότι αυτός ο πολιτικός χώρος υπάρχει στην κοινωνία. Αναζητά τη δική του καταγραφή στις εξελίξεις, υποστηρίζει το εγχείρημα, παρά τις όποιες ασάφειές του και προσδοκά μια πορεία ανάτασης, μετασχηματισμού και αλλαγών.

Όσοι εκ των επιτελείων και των “κλειστών κύκλων” είχαν ταυτισθεί με την ιδέα και είχαν γίνει φορείς της αντίληψης μιας μικρομεσαίας πολιτικής δύναμης στον αμφίπλευρα συμπιεζόμενο χώρο του Κέντρου, δεν μπορούν να κατανοήσουν το βάθος, το κλίμα και τις ζωτικές επιθυμίες αυτού του χώρου. Με άλλα λόγια, όσοι είναι φορείς της άποψης ότι στόχος είναι μια «κεντρώα» ρυθμιστική δύναμη, όσοι προέτασσαν τον «ρεαλισμό του 8-11%» είναι οι ίδιοι που δεν μπορούσαν να διανοηθούν συμμετοχή μεγαλύτερη των 80.000- 100.000 πολιτών. Χαρακτήριζαν, μάλιστα, αρνητική κάθε μεγαλύτερη εκτίμηση. Δεν μπορούν να εκφράσουν τις 212.000. Πολύ περισσότερο δεν μπορούν να αναλάβουν ρόλο εκπροσώπησης μιας νέας πλειοψηφίας, ενός νέου πολιτικού-κοινωνικού συνασπισμού ανόρθωσης, ανάπτυξης και αλλαγών.

Το στοιχείο αυτό είναι καίριας σημασίας και για το ζήτημα της ηγεσίας. Αυτοί οι κύκλοι είναι ακατάλληλοι για να είναι μέρος της ηγεσίας αυτού του πολιτικού χώρου. Κι αυτό, επειδή αντιλαμβάνονται τον χώρο, τον οποίο καλούνται να εκφράσουν και να εκπροσωπήσουν, μικρότερο από αυτό που ο ίδιος ο χώρος είναι, από τον ρόλο που επιθυμεί να διαδραματίσει, από αυτό που θα ήθελε να γίνει στην Ιστορία. Η “έκπληξη” της συμμετοχής του πρώτου γύρου και οι θριαμβολογίες αμέσως μετά, λόγω της υψηλής δημοσκοπικής επίδοσης του 8,5% (με την αναγωγή στο σύνολο του εκλογικού σώματος δίνει το δημοσκοπικό 12%) επιβεβαιώνουν την ίδια καθηλωτική για τον χώρο αντίληψη. Έχουν προσαρμοσθεί στον ρόλο του τρίτου, του ενδιάμεσου. Τον θεωρούν, μάλιστα, κατάκτηση.

Όλο αυτό περιγράφει μια νέα κατάσταση πολιτικά, οργανωτικά, στρατηγικά για τον αποκαλούμενο χώρο της Κεντροαριστεράς. Καμία δεν έχει σχέση με την αναγκαιότητα ύπαρξης εναλλακτικού, προοδευτικού, πλειοψηφικού πόλου. Και καμία σχέση δεν έχει με τις απαιτήσεις ενός Σχεδίου για την ανασύνθεση, τη συγκρότηση αυτού του πόλου με στόχο να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο “ρεαλισμός” της προσαρμογής στον ρόλο του “ενδιάμεσου” παραχωρεί τη θέση του άλλου πόλου στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι όποιες δημοσκοπικές επιδόσεις του “χώρου της Κεντροαριστεράς” θα έπρεπε να συγκρίνονται με τα τρέχοντα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ κι όχι με τα ποσοστά της ήττας και της διάλυσης του ΠΑΣΟΚ.