Ο ρόλος του Σημίτη στους Ολυμπιακούς του 2004

Ο Ανδρέας Παπανδρέου αποφάσισε τη διεκδίκηση, τόσο των Αγώνων του 1996, όσο και του 2004. Η Μελίνα υποστήριξε με πάθος την επιστροφή και τη διεκδίκησή τους. Σε αυτό το επίπεδο έπαιξε και κέρδισε η Γιάννα. Ενώ όμως κερδίσαμε τους Αγώνες και τους διοργανώσαμε τελικά με επιτυχία, το όνειρο κράτησε μόλις για δύο εβδομάδες. Γιατί;

Η διεκδίκηση ήταν μια παγκόσμια επιτυχία: Από την ημέρα του θριάμβου στη Λωζάνη έχουν περάσει 27 χρόνια. Το εθνικό τραύμα της 18ης Σεπτεμβρίου 1990 από το ελληνικό θαύμα της 5ης Σεπτεμβρίου 1997 απείχαν μεταξύ τους μόλις 7 έτη. Μετά τη σφαλιάρα στο Τόκιο, η Γιάννα θριάμβευσε στην Ελβετία στο ίδιο παιχνίδι που το σύνολο του πολιτικού συστήματος είχε αποτύχει. Ένα όραμα δεκαετιών έγινε πραγματικότητα. Η ίδια θα μπορούσε να είχε σταματήσει εκεί. Με την επιτυχία της, είχε ήδη γράψει ιστορία.

Ο θρίαμβος της διεκδίκησης δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν. Η Ελλάδα κατάφερε να υπερισχύσει της Ιταλίας, της Σουηδίας, της Νότιας Αφρικής, της Αργεντινής, της Ρωσίας, της Γαλλίας, της Βραζιλίας, της Ισπανίας. Σε ποιον άλλο τομέα, σε ποιο άλλο άθλημα μπορεί να το κάνει; Το κατόρθωμα της διεκδίκησης είναι αδιαμφισβήτητο. Όμως, το επίτευγμα αυτό ενόχλησε τη σκουριασμένη καθεστηκυία τάξη. Αυτή είναι η αλήθεια.

Η διεκδίκηση πέτυχε γιατί η κυβέρνηση και τα κόμματα δεν είχαν καμία σχέση με την ανάληψη των Αγώνων. Απουσίαζαν γιατί ήταν βέβαιοι ότι η προσπάθεια δεν θα πετύχει. Ο δε Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης ήταν τόσο βέβαιος ότι η διεκδίκηση θα αποτύχει ή αβέβαιος ότι θα πετύχει, που δεν ταξίδεψε καν για να μιλήσει, ούτε στη τελική παρουσίαση της Λωζάνης.

Σημειωτέων ότι ακόμα και ο Μπάρακ Ομπάμα – ως Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής – δε φοβήθηκε το πολιτικό κόστος και πήγε να υπερασπιστεί την υποψηφιότητα του Σικάγο όταν διεκδικούσε τους Αγώνες, παρότι οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος του. Ο Σημίτης κρύφτηκε στα μπλοκάκια του στο Μέγαρο Μαξίμου και άφησε τη Γιάννα Αγγελοπούλου να αντιπαρατεθεί μόνη της, ακόμα και με τον μυθικό Νέλσον Μαντέλα. Και τα πήγε μια χαρά. Εκ του αποτελέσματος, μάλλον καλύτερα.

Η διοργάνωση των Αγώνων του 2004

Στη διοργάνωση όμως των Αγώνων, πολλά πράγματα δεν πήγαν καλά. Διαφορετικά, είκοσι χρόνια μετά, δεν θα υπήρχε ακόμα αυτή η διχογνωμία. Την αποκλειστική ευθύνη για όλα τα οργανωτικά και οικονομικά προβλήματα των Αγώνων είχε ο Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Αυτός ήταν ο μοναδικός μαέστρος που κρατούσε την μπαγκέτα της συνολικής διοργάνωσης για επτά ολόκληρα χρόνια.

Δεν τη μοιράστηκε με κανέναν και δεν άφησε κανέναν να του την πάρει. Όλες οι παρτιτούρες ήταν γραμμένες στο αναχρονιστικό μπλοκάκι του. Με τις αποφάσεις του Κώστα Σημίτη χάθηκαν τα τρία από τα επτά πολύτιμα χρόνια. Όπως ακριβώς είχαν προγραμματίσει οι εργολάβοι για να αυξήσουν το κόστος των Αγώνων. Ο Πρωθυπουργός ήταν αποκλειστικά υπεύθυνος που κοντέψαμε να πέσουμε στα βράχια. Από την εποχή της διεκδίκησης δεν μπορούσε να συνδέσει στο μυαλό του το όραμα των Ολυμπιακών Αγώνων με τις δικές του προτεραιότητες για τον εκσυγχρονισμό και τον εξευρωπαϊσμό της χώρας.

Από τη στιγμή που ανέτρεψε το αυτονόητο, τότε άρχισαν τα προβλήματα. Με δική του απόφαση δεν έγινε Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής η Γιάννα Αγγελοπούλου όταν κέρδισε τους Ολυμπιακούς. Δικός του άνθρωπος βγήκε στην τηλεόραση δύο ημέρες μετά την επιστροφή από το θρίαμβο της Λωζάνης και άρχισε να αποδομεί την Επιτροπή Διεκδίκησης. Με δική του απόφαση στιγματίστηκε οποιοσδήποτε εργάσθηκε σε αυτήν. Όποιος γνώριζε πώς και γιατί κερδίσαμε τους Αγώνες έγινε από την κυβέρνηση κόκκινο πανί.

Ένα βήμα πριν το απόλυτο φιάσκο

Το μόνο που ζήτησε να μάθει με το γνωστό μυστικοπαθές σκεπτικό του ήταν ποιος είχε εκπονήσει και εφαρμόσει τη νικηφόρα Στρατηγική, προκειμένου να συνεργαστεί μαζί του. Γνωρίζοντας όμως ότι κανένας στο Μέγαρο Μαξίμου δεν είχε ιδέα πώς κερδίσαμε τους Αγώνες, του σύστησαν για πλάκα έναν άσχετο με την αληθινή διεκδίκηση. Αυτό το κλειστό σύστημα εξουσίας ήταν τόσο ανεπαρκές για να δει και να διαχειριστεί τη μεγάλη εικόνα των Αγώνων, που ποτέ δεν κατάλαβε ότι ο άνθρωπος που είχε δίπλα του ο Πρωθυπουργός ήταν ανίδεος με τους Αγώνες. Ίσως για αυτό ήταν όλοι ικανοποιημένοι μαζί του. Γιατί ήταν εξίσου ανεπαρκής μαζί τους.

Ο Κώστας Σημίτης πήρε όλες τις λάθος αποφάσεις που θα μπορούσε να έχει πάρει. Η αδυναμία του να κατανοήσει το εύρος της διοργάνωσης οδήγησε στον κίνδυνο ακόμα και ανάκλησης της εμπιστοσύνης της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Η Ελλάδα βρέθηκε ένα βήμα από το παγκόσμιο φιάσκο. Να χάσει τους Αγώνες. Η κίτρινη κάρτα που δόθηκε από τον Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ – έναν αδιαμφισβήτητο φιλέλληνα – δεν έχει ξαναδοθεί ποτέ σε καμία άλλη χώρα.

Η Γιάννα Αγγελοπούλου κυριολεκτικά έσωσε την Ελλάδα από τον απόλυτο εξευτελισμό. Σε τέσσερα μόλις χρόνια κατάφερε να διασώσει ό,τι σωζόταν και να γίνουν όλα στην ώρα τους. Όταν ακόμα και τα μεγαλύτερα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, μία εβδομάδα πριν από την τελετή έναρξης, αμφισβητούσαν τη δυνατότητα της Αθήνας να διοργανώσει τους Αγώνες. Σαν από θαύμα.

Αυτή ήταν η δουλειά της Οργανωτικής Επιτροπής. Η πιο μικρή χώρα στην ιστορία κατάφερε να οργανώσει ονειρεμένους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πρακτικά, λόγω των λανθασμένων κυβερνητικών χειρισμών, σε τρία χρόνια λιγότερα από όλες τις άλλες. Η κυβέρνηση όμως, επί επτά ολόκληρα χρόνια, δεν είχε σχεδιάσει τίποτα για την επόμενη ημέρα. Η αποτυχία ήταν Στρατηγική. Η εγχείρηση, λοιπόν, πέτυχε. Ο ασθενής όμως, την επόμενη ημέρα, τι έγινε; Αυτό θα δούμε στο επόμενο άρθρο.