Ο Σημιτισμός επέστρεψε από το παράθυρο – Άλωσε τη ΝΔ και είναι γέφυρα με τον ΣΥΡΙΖΑ

Δύο είναι τα συστατικά που πλάθουν ηγέτες, οι οποίοι περνούν στο πάνθεο της Ιστορίας. Η φερεγγυότητά τους απέναντι στους ψηφοφόρους τους και η ικανότητά τους να προσανατολίζουν τον λαό σε οράματα που ανυψώνουν το έθνος και βελτιώνουν το βιοτικό επίπεδο όλων. Το προσωπικό αποτύπωμα ενός ηγέτη στην ιστορία, είναι η μαεστρία με την οποία κάνει την πρόσμιξη των δύο συστατικών.

Συνήθως τέτοιοι ηγέτες γεννιούνται σε περιόδους κρίσεων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μπορούσε να είναι ένας από αυτούς, μιας και παραλαμβάνει την διακυβέρνηση στην δυσκολότερη καμπή. Και ενώ η διαχείριση της κρίσης στον Έβρο έδειξε να αντιλαμβάνεται τι επιθυμεί ο μέσος Έλληνας, η μετέπειτα διαχείριση των μεγάλων θεμάτων, έδειξε μια παλινδρόμηση εκ μέρους του. Μοιάζει να κάνει ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Παρά τον αγώνα που δόθηκε τότε στα σύνορα, σήμερα ο Έβρος έχει εγκαταλειφτεί στο έλεος των Τούρκων διακινητών!

Άλλο παράδειγμα είναι η συμμαχία με τους Γάλλους. Ενώ αρχικά βρήκε βηματισμό προκειμένου να απαγκιστρωθεί από την Γερμανία, στην πορεία υπαναχώρησε. Κάποια στιγμή ανέκαμψε και προσπάθησε για δεύτερη φορά να επιτύχει στρατιωτική συμμαχία με την Γαλλία, αλλά τελικά επέλεξε να κάνει και πάλι όπισθεν. Την ίδια συμπεριφορά έχει και στο ζήτημα της ΑΟΖ. Πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι κάνει όντως βήματα μπροστά, όπως οι συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο, αλλά στην πορεία αρνείται να πράξει το ίδιο με την Κύπρο, ή να επιδείξει αποφασιστικότητα στις τουρκικές προκλήσεις με την Αγία Σοφία και το Oruc Reis.

Στο μέτωπο της οικονομίας το ίδιο. Λες και έχει θεσπίσει ένα μοτίβο, με το οποίο, ενώ δείχνει να αντιλαμβάνεται τι πρέπει να κάνει, τελικά αντί να συνεχίσει τον ορθό βηματισμό, υποχωρεί! Υποχωρεί; Μετανιώνει; Δοκιμάζει; Φοβάται; Αν και κάποιοι θα έλεγαν ότι είναι νωρίς για ψυχογράφημα του Μητσοτάκη, πιστεύω ότι ως πρωθυπουργός έχει κάνει ήδη τις επιλογές του και το δείχνει καθημερινά. Δείχνει να πιστεύει παρωχημένες αντιλήψεις της δεκαετίας του ‘80 και του ‘90, όταν τα κανάλια κρατούσαν εν ζωή ακόμα και παραπαίουσες κυβερνήσεις.

Τρεις όμως παράγοντες κρατάνε στην εξουσία έναν πρωθυπουργό: Το πεζοδρόμιο, η πιάτσα και η συνοχή της εκλογικής του βάσης. Σήμερα, τα κανάλια ασκούν ελάχιστη επιρροή σε σχέση με το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι πολίτες πλέον απαιτούν άμεση επαφή με τους κυβερνώντες και αποστρέφονται τους “μπαλκονάτους” πολιτικούς και τους τηλεοπτικούς “μαϊντανούς”.

Το πεζοδρόμιο, η πιάτσα και η εκλογική βάση

Όποιος κατακτά την εξουσία συνήθως χάνει την επαφή με τον πολίτη, με αυτό που αποκαλούμε “πεζοδρόμιο”. Ανταλλάσσει την καλή σχέση με τους πολίτες που τον εξέλεξαν με αυλοκόλακες και ιντριγκαδόρους. Συχνά παρασύρεται από την πλαστή εικόνα που φιλοτεχνούν οι στρατιές των δικών του διαδικτυακών trolls. Εκτός των λαμπερών ονομάτων της επιχειρηματικής ελίτ, υπάρχει και η πιάτσα.

Αν μια κυβέρνηση έχει επαφή με την πιάτσα, μάλλον θα πετύχει στο έργο της, γιατί σημαίνει ότι ακούει και ασκεί επιρροή στους μικρούς επιχειρηματίες. Αν αντίθετα μια κυβέρνηση είναι αποκομμένη από αυτούς που καθημερινά γυρίζουν με τα χέρια τους τον τροχό της οικονομίας, τότε είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Τα δε κόμματα παραμένουν στην εξουσία όσο η εκλογική τους βάση είναι ενωμένη. Για παράδειγμα, στις εκλογές του 2009 δεν κέρδισε το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου.

Ήταν η ΝΔ που κατάφερε να τις χάσει. Ένα μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων της είχε απογοητευτεί και απείχε από τις εκλογές εκείνες. Ένα χρόνο και κάτι μετά τη νίκη του Μητσοτάκη, το “πεζοδρόμιο” αρχίζει να χάνει την εμπιστοσύνη του, βλέποντας τις τσέπες του άδειες όσο ποτέ και την μία απαγόρευση να έρχεται μετά την άλλη. Ζώντας μεταξύ κορονοιού και μάσκας, η πλειονότητα των πολιτών –εκτιμώ– δεν υιοθετεί ούτε τις μισές από τις κυβερνητικές πολιτικές.

Η πιάτσα βογκάει όσο ποτέ άλλοτε. Ειδικά με τα μαύρα σύννεφα που βλέπει να έρχονται με φόρα στο επόμενο διάστημα. Το χειρότερο για τον πρωθυπουργό είναι ότι και “γαλάζια” στελέχη έχουν αρχίσει να αποστασιοποιούνται λόγω των επιλογών προσώπων που κάνει το Μαξίμου. Πρόσωπα ενίοτε και αποτυχημένα, αλλά που συνδέονται με τη Γερμανία.

Ο σημιτισμός επιστρέφει από το παράθυρο

Το “σύστημα Σημίτη” καταδικάστηκε πολιτικά στην Ελλάδα. Ο Έλληνας ψηφοφόρος το καταδίκασε και ας ήταν κραταιό. Στην πορεία, μάλιστα, καταδίκασε και συνολικά το ΠΑΣΟΚ, το οποίο είχε “σημιτοποιηθεί”. Το έριξε σε μονοψήφια ποσοστά, θεωρώντας το ως αιτία των δεινών του. Τι συνέβη, όμως; Ο Σημιτισμός έκανε “μετάσταση” και στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Μητσοτάκης διορίζει σε επιτελικές θέσεις του κράτους σημιτικούς ή νεοσημιτικούς. Θεσμικά είναι δικαίωμά του, αλλά πολιτικά θα το πληρώσει, γιατί επαναφέρουν από την πίσω πόρτα αυτό που οι Έλληνες καταδίκασαν με την ψήφο τους.

Πρόκειται για ένα σύστημα που εναγκαλίστηκε σφιχτά με τον γερμανικό παράγοντα και διέλυσε πολλούς τομείς της οικονομικής ζωής της χώρας προς όφελος των εισαγωγών κυρίως από τη Γερμανία. Ο κατάλογος με τα στελέχη του “σημιτικού κλίματος”, που διόρισε στο κράτος ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μεγάλος. Το γεγονός έχει εξοργίσει ακόμα και μεγαλοστελέχη της ΝΔ, έστω κι αν στην παρούσα φάση αποφεύγουν να στραφούν ανοιχτά κατά αυτών των επιλογών. Ο δε εναγκαλισμός του πρωθυπουργού με το ΕΛΙΑΜΕΠ εξοργίζει “γαλάζιους” ψηφοφόρους κι όχι μόνο.

Επιλογές προσώπων, όπως ο Θάνος Ντόκος, ο πρώην διοικητής της ΕΥΠ επί Σημίτη Παύλος Αποστολίδης και τώρα η Άννα Διαμαντοπούλου ως πρόταση για τον ΟΟΣΑ είναι οι τελευταίοι κρίκοι σε μια μακριά αλυσίδα. Προφανώς για ιδεολογικούς λόγους, ο πρωθυπουργός αγνοεί όχι μόνο το υγιές κομμάτι της παρατάξεώς του, αλλά και στελέχη από την κοινωνία των πολιτών, τα οποία έχουν αποδείξει και την αξία και τον πατριωτισμό τους.

Συγκυβέρνηση με τον Τσίπρα;

Κατά την εκτίμησή μου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ίσως αρχίζει και πιστεύει ότι λόγω των επικείμενων δυσμενών εξελίξεων ίσως αναγκαστεί να συγκυβερνήσει με τον Αλέξη Τσίπρα. Παρά τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα δύο κόμματα, ο σημιτισμός τείνει να μετατραπεί σε ένα είδος ιδεολογικής-πολιτικής γέφυρας. Στην πραγματικότητα δημιουργεί μια “Νέα-Νέα Δημοκρατία”, η οποία θα έχει τη δυνατότητα να συγκλίνει με το “νέο ΣΥΡΙΖΑ”.

Μπορεί στην παρούσα φάση να γεμίζει δημοσκοπικά τις δεξαμενές της ΝΔ, αλλά στην πορεία θα αντιμετωπίσει, όπως και ο Τσίπρας στο παρελθόν, εκλογικές διαρροές. Η απεξάρτηση της Ελλάδας από την επιρροή της Γερμανίας ήταν ένα όνειρο που έσβησε νωρίς με την παρούσα κυβέρνηση. Αυτό το αντιλαμβάνεται καλύτερα η πλειονότητα των στελεχών της ΝΔ που βρίσκονται στο περιθώριο.

Στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έχουν ενταχθεί στον κύκλο του Κυριάκου Μητσοτάκη μεταξύ σοβαρού κι αστείου λένε σε στελέχη της ΝΔ: «Αν θέλετε κάποια χάρη, να μας τη ζητήσετε όσο κυβερνά ο Κυριάκος»! Είναι εμφανής και η μερική περιθωριοποίηση παραδοσιακών ανώτατων στελεχών της ΝΔ από το πρωθυπουργικό περιβάλλον και η μεγάλη διείσδυση των σημιτικών στην κυβέρνηση!

Εν κατακλείδι, ο Μητσοτάκης δείχνει ανίκανος να καταλάβει πως τελικά ο λαός δείχνει τον δρόμο! Αποτελεσματική πολιτική δεν γίνεται χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι επιθυμίες της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών και όχι δικτυωμένων μειοψηφιών που έχουν γίνει βρόγχος στην κοινωνία εδώ και χρόνια. Ήταν, λοιπόν, φυσικό επακόλουθο τελικά ο πρωθυπουργός να επιλέξει τον εύκολο δρόμο, να κυβερνήσει με ένα δίκτυο, που σε μεγάλο βαθμό διασυνδέεται με το Βερολίνο!