Ο ΣΥΡΙΖΑ και η συστημική πολιτική του «ολίγον»

Η κυβέρνηση με αλλεπάλληλες δηλώσεις μελών της, αλλά και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αυτοχαρακτηρίζεται ως η κυβέρνηση «της… πρώτη φορά Αριστεράς». Μπορούμε, λοιπόν, να κρίνουμε τα πεπραγμένα, τα λάθη και τις παραλείψεις της, υπό το πρίσμα της αριστερής προσέγγισης. Δεν είναι, όμως, δυνατόν να μην χαρακτηρίσουμε την πολιτική της καιροσκοπική. Κατά τη μαρξιστική προσέγγιση, σχετίζεται με τη συμμόρφωση προς την αστική νομιμότητα. Καιροσκόπος είναι αυτός που σπαταλά χρόνο και δυνάμεις για να ΜΗΝ πετύχει τον στόχο που έχει διακηρύξει στα λόγια. Θυμηθείτε διακηρύξεις ΣΥΡΙΖΑ όπως:

• «Εμείς θα βαράμε το νταούλι και αυτοί (οι αγορές δηλαδή) θα χορεύουνε, δεν θα παίζουνε αυτοί το ζουρνά και εμείς θα χορεύουμε»
• «Στόχος της Τρόικα δεν είναι τα δανεικά, είναι τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, ο δημόσιος πλούτος της χώρας… Τη χώρα θέλουν να μετατρέψουν σε αποικία χρέους…»

Αυτά σε δημόσιες ομιλίες το 2014. Συνυπέγραψαν όμως με τις λοιπές συστημικές πολιτικές δυνάμεις το νέο Μνημόνιο το 2015, ψελλίζοντας ότι υποχρεώθηκαν, λόγω υπέρτερων αντίπαλων δυνάμεων, να κάνουν τακτική υποχώρηση, ενώ η χώρα παραμένει αποικία χρέους. Τη διαγραφή του οποίου (έστω και μέρους του) δεν τόλμησαν να θέσουν υπό διαπραγμάτευση. Μέχρι και τις μαρίνες (μέσω ΤΑΙΠΕΔ) παρέδωσαν και όχι μόνον τα λιμάνια και τα αεροδρόμια. Ο καιροσκόπος, λοιπόν, υποτάσσεται στο συσχετισμό δύναμης, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι λόγους τακτικής, ενώ πολύ συχνά αναγορεύει την τακτική σε στρατηγική.

Η μέθοδος ανάλυσης και προσέγγισης του παγκόσμιου γίγνεσθαι, αν δεν λάβει υπόψη της τις σχέσεις «βάσης και εποικοδομήματος», θα οδηγηθεί σε λανθασμένες ιδεολογικές και πολιτικές επιλογές. Από αυτή τη προσέγγιση, λοιπόν, ξεκινά η λάθος θεώρηση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα διακρίνει το αίτιο από το αιτιατό, δεν θα προσδιορίσει τη σημερινή κυρίαρχη αντίθεση σε παγκόσμιο-περιφερειακό-τοπικό επίπεδο. Κοντολογίς δεν θα διαμορφώσει στρατηγική εξόδου από την κρίση.

Η “βάση” του Μαρξ

Υπενθυμίζουμε ότι ο Μαρξ χαρακτήριζε «βάση» της κοινωνίας τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, ενώ ονόμαζε «εποικοδόμημα» το πολιτικό της σύστημα, τους νόμους, τους θεσμούς, την εκπαίδευση, τη θρησκεία, την ηθική, την τέχνη και άλλα χαρακτηριστικά της πνευματικής και κοινωνικής ζωής των ανθρώπων. Ταυτόχρονα, θεωρούσε ότι το εποικοδόμημα αποτελούσε παράγωγο της βάσης.

Η παραγωγική διαδικασία, οι παραγωγικές σχέσεις που αναπτύσσονται στο πλαίσιό της και ο τρόπος που διανέμεται -άνισα ή δίκαια- το παραγόμενο προϊόν, είναι αυτά που προσδιορίζουν τα χαρακτηριστικά του εποικοδομήματος. Η συνειδητή ή και ασυνείδητη εγκατάλειψη αυτής της προσέγγισης οδηγεί τον καιροσκόπο να αναγορεύει ως κυρίαρχη διαδικασία την «πολιτική» (που βρίσκεται στο εποικοδόμημα), να επιδιώκει με ψευδο-μεταρρυθμίσεις να συγκεράσει αντικρουόμενα συμφέροντα.

Σταδιακά διολισθαίνει προς συστημικές επιλογές, επιλογές που οδήγησαν και την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στην εντυπωσιακή συρρίκνωσή της. Κάτι που με μαθηματική ακρίβεια συμβαίνει και στην Ελλάδα, ελέω επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των λοιπών δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, των δυνάμεων δηλαδή του πραγματικού δημοκρατικού τόξου. Στο τελευταίο δεν συμπεριλαμβάνονται αρκετοί από τους κατοικοεδρεύοντες στην πολυκατοικία της Δεξιάς.

Κάποιοι από αυτούς όχι μόνον δεν διαθέτουν ίχνος πατριωτικής συνείδησης, την οποία συχνά την υποκαθιστούν με εθνικιστικό λόγο, αλλά είναι και ιδεολογικοί-πολιτικοί-οικονομικοί μεταπράτες. Είναι μεσάζοντες αλλοδαπών συμφερόντων, που τα πλήρωσε και πληρώνει ο Ελληνισμός. Στο συγκεκριμένο θέμα θα επανέλθουμε.

Δείγματα γραφής του «ολίγον»

Να ξεκινήσουμε από τη διαπίστωση ότι η κυβέρνηση αυτή δεν αξιοποίησε τις ιστορικές ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν. Δεν διαμόρφωσε σχέδιο εξόδου από την κρίση με πατριωτικά-δημοκρατικά, στην ουσία εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά. Απεμπόλησε αξίες, δικαιώματα της ελληνικής Πολιτείας, λαϊκές κατακτήσεις και επεδίωξε -ενίοτε με θαυμαστή επιτυχία- να χειραγωγήσει τις δίκαιες αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας για τη μετατροπή της σε αποικία χρέους.

Ουδέποτε διαπραγματεύθηκε ουσιαστικά, με συνέπεια να συμπράττει στην πράξη με τη πολιτική των προηγούμενων συστημικών κυβερνήσεων στην κατάλυση της κυριαρχίας της χώρας, στην υποτίμησή της, στην πλήρη απώλεια της αυτονομίας της πολιτικής έναντι της νεοαποικιακής υποταγής στις επιδιώξεις της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας και μέρους των πολιτικών ελίτ της Γερμανίας.

Για παράδειγμα απεδέχθη τον ρόλο του Eurogroup ως αποφασιστικού οργάνου, που μάλιστα με τις αποφάσεις του παράγει δίκαιο, ενώ κατά τη Συνθήκη της Λισαβόνας ο ρόλος του είναι μόνον συμβουλευτικός. Ουδέποτε έθεσε σε οποιοδήποτε όργανο της ΕΕ θέμα επιβολής ποινής στη Γερμανία, τα πλεονάσματα της οποίας αντιβαίνουν στις ευρωπαϊκές συνθήκες.

Δεν αξιοποίησε το momentum των συναντήσεων των κρατών-μελών της ΕΕ της Μεσογείου, συμπεριλαμβανομένης και της Πορτογαλίας. Ήταν η περίοδος, που η Τουρκία είχε εμπλακεί στον πόλεμο της Συρίας, όταν ο Πούτιν με φωτογραφικά ντοκουμέντα απεδείκνυε τη συμμαχική σχέση Τουρκίας και ISIS. Ήταν η περίοδος, που η γερμανική οικονομική και πολιτική ελίτ δια της Μέρκελ αντιμετώπιζε τα προβλήματα του διαφαινόμενου Brexit και της εκλογής Τραμπ, αλλά και του στρατηγικού αδιεξόδου της, το οποίο πάντως και μέχρι σήμερα υφίσταται.

Τότε έπρεπε

Τότε έπρεπε να πρωταγωνιστήσει στη συμμαχία των χωρών της Μεσογείου και όχι μόνον της Νοτιανατολικής Μεσογείου ως αντίβαρο στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη. Να δημιουργήσει μια νέα γεωοικονομική ζώνη, αυτή του συνόλου των κρατών της Μεσογείου. Τότε έπρεπε να πρωταγωνιστήσει στον προσδιορισμό των θαλάσσιων ζωνών των μεσογειακών κρατών, προκειμένου από κοινού να καλέσουν τους ενεργειακούς κολοσσούς για έρευνα και τυχόν αξιοποίηση των ενεργειακών αποθεμάτων.

Τότε έπρεπε να εντάξει το σύνολο των βαλκανικών κρατών (πλην Τουρκίας) υπό την ομπρέλα του νέου γεωοικονομικού χώρου της Μεσογείου και να προωθήσει πραγματικά πατριωτικές λύσεις στο ζήτημα των Σκοπίων και όχι τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τότε (αλλά και διαρκώς) έπρεπε να αναδεικνύει στην παγκόσμια κοινή γνώμη ότι στην Κύπρο βιώνουμε την εισβολή και κατοχή μέρους του ανεξάρτητου κυπριακού κράτους από την Τουρκία.

Τότε έπρεπε να αξιοποιήσει ακόμα και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης  και να σύρει τον Ερντογάν, για τα ζητήματα της εισβολής-κατοχής μέρους της Κύπρου. Υπόψιν ότι το Δικαστήριο της Χάγης είναι το πλέον αρμόδιο για την ποινική δίωξη προσώπων για το έγκλημα της γενοκτονίας, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου.

Ωστόσο, θα μπορούσε να σύρει τον Ερντογάν στη Χάγη, όχι μόνο για την Κύπρο αλλά και για τη γενοκτονία του κουρδικού πληθυσμού και για την έμπρακτη υποστήριξή του σε τρομοκρατικές οργανώσεις (όπως η al-Shabaab, οι ισλαμιστικές ομάδες ανταρτών της Λιβύης-της Χαμάς-της Νιγηρίας κλπ). Αντίθετα, η κυβέρνηση ανταλλάσσει επισκέψεις και συναγελάζεται μαζί του.

Ποια η εναλλακτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ;

Ήδη Αμερικανοί αναλυτές και δημοσιογράφοι προτρέπουν τις ΗΠΑ να χαρακτηρίσουν την Τουρκία -προφανώς και τον Ερντογάν- υποστηρικτή της τρομοκρατίας. Ο δημοκρατικός πατριωτικός στην ουσία εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας απαιτεί όραμα, σχεδιασμό, πολιτική βούληση και άμεση εμπλοκή και συμμετοχή της κοινωνίας στο πολιτικό γίγνεσθαι. Δυστυχώς, η πολιτική που ο ΣΥΡΙΖΑ προέκρινε ήταν η πολιτική του «ολίγον». Ακόμα και στο εσωτερικό της χώρας. Για παράδειγμα, ακόμα περιμένουμε την Αναπτυξιακή Τράπεζα.

Μέχρι πότε ο ελληνικός λαός θα διασώζει τις συστημικές τράπεζες που και αυτές συνέβαλαν στην αποικιοποίηση της χώρας; Ποια είναι η εναλλακτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ; Ανύπαρκτη γιατί δεν συμφέρει την ελίτ της ΕΕ. Όσο για τις σκιαμαχίες με τον Στουρνάρα, ας τις κρατήσουν για το κομματικό τους ακροατήριο, αλλά και ας τους εξηγήσουν γιατί βρίσκονται στο απυρόβλητο (πρώην αλλά και κάποιοι από τους νυν) μεγαλομέτοχοι των συστημικών τραπεζών.

Όσο δε για τις απαιτήσεις της Ελλάδας που αφορούν το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις της εποχής της κατοχής, ακόμα περιμένουμε να στείλουν στη Γερμανία τον λογαριασμό. Μα τέτοια υποταγή στην κα Μέρκελ και στη λοιπή γερμανική ελίτ; Για ποια περήφανη πατριωτική πολιτική μπορούν ακόμα να επαίρονται οι κυβερνητικοί της “πρώτη φορά Αριστεράς”; Θα διεκδικήσουν ψήφο με τη λογική των επιδομάτων;

Με τη λογική ότι δίνω το καλαμάκι στον φτωχοποιημένο μέσο Έλληνα για να εξακολουθεί να αναπνέει, ενώ τον κρατώ παγιδευμένο, κάτω από την επιφάνεια του νερού; Η συστράτευση των δημοκρατικών-προοδευτικών δυνάμεων που ζητά ο Τσίπρας δεν επιτυγχάνεται με συγκολλήσεις κομμάτων και «προσωπικοτήτων». Απαιτεί προσδιορισμό άμεσων-μεσοπρόθεσμων-μακροπρόθεσμων εθνικοαπελευθερωτικών στόχων. Απαιτεί προσδιορισμό αρχών-αξιών-ιδανικών. Απαιτεί κυρίως την άμεση συμμετοχή της κοινωνίας στη λήψη των όποιων αποφάσεων σε τοπικό-περιφερειακό-εθνικό επίπεδο.