Ο Θείος Σαμ αγρίεψε και για το δικό μας μεταναστευτικό…

Η ανάρτηση που συνοδεύονταν από το hashtag #SecuringUSBorders, ξεπερνά τα όρια μιας απλής εκστρατείας ενημέρωσης, καθώς είναι ευθεία επίδειξη εξουσίας μέσω εικόνας και μηνύματος. Η φρασεολογία είναι στρατιωτική, ορθή, ψυχρή, κοφτή, επί της ουσίας. Δεν υπάρχει αναφορά σε Διεθνές Δίκαιο ή ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο. Υπάρχει μόνο η λογική του ποιός προστατεύει και ποιός φταίει αν δεν προστατεύσει. Τυπική επιβολή ασφαλείας με όρους ψυχρού πολέμου, προσαρμοσμένη στη σημερινή “μεταναστευτική απειλή”.

Η γλώσσα της ανακοίνωσης, σε συνδυασμό με την εικονιστική βία της φωτογραφίας, δεν είναι γλώσσα διπλωματίας αλλά γλώσσα επιχειρησιακών εντολών. Υπονοείται ότι θα ακολουθήσει κύμα τεχνολογικών επεμβάσεων με drones στα σύνορα, AI surveillance σε ‘χωρους συγκέντρωσης, “black lists” υπόπτων μέσω predictive systems, καθώς η λέξη “ασφάλεια” στην αμερικανική επιχειρησιακή της μετάφραση δεν αφορά σύνορα με την παραδοσιακή έννοια, αλλά υποδομές πληροφορίας.

Αφορά data, metadata, σήματα κινητών, κρυφές συνομιλίες στο dark web, αλγόριθμους ραντάρ κίνησης, δορυφορική παρακολούθηση, θερμικά ίχνη, δικτύωση πρακτόρων, διασταύρωση φακέλων, προφίλ συμπεριφοράς που συνδέονται απευθείας με τις βάσεις δεδομένων του State Department και του DHS. Η χρήση του hashtag #SecuringUSBorders που συνοδεύει την ανακοίνωση, σε ένα περιστατικό που αφορά την Ελλάδα προκαλεί αρχικά απορία στον αδαή αναγνώστη. «Μα τι δουλειά έχουν τα αμερικανικά σύνορα με ένα επεισόδιο στην Ελλάδα;» θα αναρωτηθεί κάποιος.

Όμως εκεί ακριβώς βρίσκεται η ουσία του μηνύματος. Η Ελλάδα θεωρείται από τις ΗΠΑ οργανικό κομμάτι της δικής τους ζώνης ασφάλειας. Δεν έχει σημασία αν η γεωγραφία λέει Βαλκάνια, για την Ουάσινγκτον, η Ελλάδα είναι εμπροσθοφυλακή της Δύσης, και ό,τι διασπά το αμυντικό της τόξο, θεωρείται απειλή και για την ίδια. Το hashtag, επομένως, δεν δηλώνει γεωγραφία, δηλώνει δικαιοδοσία. Και με αυτή τη γλώσσα, η Πρεσβεία στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα πως αν η Ελλάδα αποτύχει, τότε θα αναλάβουμε εμείς.

Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζεται ως κυρίαρχη οντότητα με δική της πολιτική, αλλά ευθέως ως εργαλείο επιτήρησης του “δυτικού μετώπου”, ικανοποιώντας –όπως σχεδόν πάντοτε από το 1831 και μετά– την αποστολή για την οποία ιδρύθηκε. Να λειτουργεί ως προκεχωρημένο φυλάκιο συμφερόντων τρίτων δυνάμεων, με περιορισμένη κυριαρχία και αυξημένη υποχρέωση συμμόρφωσης σε συγκεκριμένους τρίτους. Από την εποχή των δανείων της Ανεξαρτησίας και του βαυαρικού προστατευτισμού, μέχρι τα ΝΑΤΟϊκά ραντάρ του Ψυχρού Πολέμου, τα hot spots του προσφυγικού και πλέον τα αμερικανικά hashtags για “US borders” στο έδαφός της, η Ελλάδα λειτουργεί ως εκτελεστικό εργαλείο του εκάστοτε υπερκέντρου.

#SecuringUSBorders!

Την προηγούμενη δεκαετία, το “άνοιγμα” των συνόρων δεν ήταν ελληνική επιλογή, αλλά πολιτική απόφαση που εξεπήγαζε άνωθεν, μέσω Βρυξελλών, Βερολίνου και Ουάσινγκτον. Τότε, η Ελλάδα έπρεπε να δείξει “ανεκτικότητα”, να “διαχειριστεί”, να μην γίνει “φρούριο”, με τους μηχανισμούς του κράτους να είναι θεατές και την κοινωνία σε ρόλο ποδοπατημένου θύτη μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Τώρα όμως, η εντολή αντιστράφηκε. Δεν άλλαξε ο ρόλος της Ελλάδας, άλλαξε το περιεχόμενο της αποστολής της. Aπό διάδρομος εισόδου γίνεται ο φράχτης αποτροπής. Και στις δύο περιπτώσεις, η Ελλάδα εκτελεί ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης.

Αυτό το μήνυμα ενισχύθηκε λίγες ώρες αργότερα με δεύτερη ανάρτηση, με αναφορά σε πραγματικό περιστατικό. Αφγανός αιτών άσυλο, του οποίου η αίτηση είχε απορριφθεί, μαχαίρωσε ένα δίχρονο παιδί και έναν ενήλικα στη Γερμανία. Η Πρεσβεία δεν περιορίστηκε να αναφέρει το γεγονός. Το αξιοποίησε ως απόδειξη ότι η επιείκεια και η αδυναμία απελάσεων δεν είναι ανθρωπισμός αλλά αδυναμία της επιβολής του νόμου, μάλιστα χρησιμοποιώντας στοχευμένα το ίδιο hashtag (#SecuringUSBorders)!

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με διπλωματική ευγένεια ή επικοινωνία μεταξύ “ισότιμων συμμάχων”. Το πραγματικό αφεντικό δεν ζητάει, δίνει εντολές. Και δεν περιμένει καν να υπάρχει Πρέσβης επί τόπου για να τις μεταφέρει. Δεν στέλνει ρηματική διακοίνωση, δεν συγκαλεί διάλογο, δεν συγχρονίζεται με την ελληνική κυβέρνηση. Απλά δημοσιεύει την ανάρτηση από τον επίσημο λογαριασμό της Πρεσβείας.

Η τρομοκρατική πράξη πλέον δεν είναι πια ατομική ευθύνη. είναι θεσμική. Φταίει η χώρα που δεν έδρασε προληπτικά. Και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο, καθώς η Ελλάδα δεν καταγγέλλεται με το όνομά της, αλλά υπονοείται ως το σύνορο που ήταν σουρωτήρι για τους μπενάκηδες. Ο υπαινιγμός είναι ξεκάθαρος. Αν η Ελλάδα δεν μπορεί να το χειριστεί, αν τα σύνορα δεν λειτουργούν όπως τα θέλουμε, θα αναλάβουμε εμείς.

Με τον τρόπο που εμείς ξέρουμε, και θα τελειώσουν οι δικαιολογίες. Οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να περιμένουν τις “ευρωπαϊκές διαδικασίες”. Αν η Ευρώπη δεν προσαρμοστεί, τότε θα αναλάβει το Πεντάγωνο, το FBI, το DHS. Πληροφορίες, λογισμικά παρακολούθησης, κοινές επιχειρήσεις, έλεγχος ψηφιακής ταυτότητας μετακινούμενων πληθυσμών, ενίσχυση φρακτών, στρατιωτικοποίηση του Αιγαίου. Όλα αυτά είναι ήδη σχεδιασμένα.

Ο αληθινά ατυχής της υπόθεσης δεν είναι η ελληνική κυβέρνηση, αυτή ξέρει καλά σε ποιόν δίνει λογαριασμό και τι πρέπει να εκτελέσει στις σχέσεις της με τον θείο Σαμ. Ο ατυχής είναι όλοι εκείνοι που πίστεψαν το παραμύθι ότι η Ευρώπη τους περίμενε με ανοιχτές αγκάλες, ότι ο “ανθρωπισμός” είναι πολιτικό θέσφατο, ότι θα έχουν δουλειά, σπίτι, επίδομα και σιωπηλή κατανόηση. Έζησαν για χρόνια με την αίσθηση ότι η κοινωνία οφείλει να προσαρμοστεί πάνω τους, να κρύβει ακόμη και τα χριστουγεννιάτικα δέντρα για να μη νιώσουν προσβεβλημένοι, να αλλάζει τις γιορτές, τα σύμβολα, τα σχολεία, τον ίδιο της τον εαυτό.

Και κάπου στο βάθος, ο πατέρας του υπουργού μεταναστευτικής πολιτικής, ο Κωνσταντίνος Πλεύρης, μπορεί να φύγει ικανοποιημένος. Όχι γιατί ο γιος του έγινε απλώς υπουργός, αλλά γιατί το επώνυμο θα “τιμηθεί ξανά”. Χρειάστηκε μια παύση 35 ετών, γεμάτη αμφισβήτηση, χλεύη, ποινικοποίηση ιδεών και περιθωριοποίηση, μέχρι να “δικαιωθεί” και πάλι.

Και σήμερα, με άλλους όρους αλλά με την ίδια ουσία, ο γιος θα συνεχίσει την ίδια αποστολή αποτροπής και εθνοπροστασίας. Όπως ο πατέρας τροφοδοτήθηκε ιδεολογικά από το αμερικανικό αντικομμουνιστικό και εθνοκεντρικό αφήγημα της δεκαετίας του ’60, έτσι και ο γιος, υπηρετεί σήμερα την ίδια τάξη πραγμάτων. Η “λύση” δεν θα είναι δική του. Έχει έρθει με αμερικανική οδηγία, του ανατέθηκε να την βαφτίσει ελληνική πολιτική, και θα την καρπωθεί κίβδηλα, σαν να ήταν δική του στρατηγική.

Ο Μητσοτάκης “ηγέτης” ή εντολοδόχος;

Το ίδιο κίβδηλα θα καρπωθεί και ο Μητσοτάκης το αποτέλεσμα, παριστάνοντας τον ηγέτη που “έφερε την τάξη”, ενώ στην πραγματικότητα απλώς νομιμοποίησε εντολή τρίτων. Θα φορέσει το μετάλλιο της “αποκατάστασης της ασφάλειας”, αλλά χωρίς να έχει πάρει καμία πραγματική απόφαση, και θα χαμογελά αμήχανα στις κάμερες, σαν παιδί που βραβεύεται χωρίς να ξέρει για ποιό λόγο.

Οι ισλαμιστές που είχαν ποντάρει στην πληθυσμιακή διείσδυση και την σταδιακή ανατροπή της ευρωπαϊκής ταυτότητας τώρα βιώνουν μία γερή ψυχρολουσία. Οι πιο φανατικοί από τους ήδη εγκατεστημένους (είτε οργανωμένοι είτε απλά ιδεολογικά φορτισμένοι) θα αρχίσουν να συσπειρώνονται, είτε για συμβολικά χτυπήματα είτε για δημιουργία κλίματος χάους και διχασμού, ορμώμενοι από την πικρή αίσθηση προδοσίας, μη έχοντας τίποτα άλλο να χάσουν.

Αναμένονται στοχευμένες ενέργειες αντίδρασης με συμβολικά χτυπήματα σε ναούς και χριστιανικά σύμβολα, ταραχές σε δομές ή γειτονιές με έντονη μεταναστευτική παρουσία, επιθέσεις “μοναχικών λύκων” σε δημόσιους χώρους, αλλά και μαζική προπαγάνδα στα social media με σκοπό να παρουσιαστούν ως θύματα «ρατσισμού». Ο στόχος δεν θα είναι η ανατροπή, αλλά η πρόκληση χάους, φόβου και διχασμού.

Από την άλλη, το εσωτερικό σύστημα ασφαλείας θα κινητοποιηθεί με ρυθμούς “κατάστασης εκτάκτου ανάγκης”, όχι επειδή το θέλει η κυβέρνηση, αλλά επειδή το επιβάλλουν οι υπερατλαντικές απαιτήσεις. Δεν θα πρόκειται για “επιτήρηση”, αλλά για επιχείρηση εκκαθάρισης, με εξάρθρωση δικτύων, αστραπιαίες απελάσεις, στοχευμένες επιχειρήσεις σε “άβατα”, κλείσιμο δομών και πιθανή χρήση του στρατού σε περιμετρικά σημεία. Αυτή η αναμενόμενη έξαρση θα λειτουργήσει ως το ιδανικό άλλοθι για την πλήρη ενεργοποίηση των ελληνικών υπηρεσιών ασφαλείας. Οι εν εξελίξει επιχειρήσεις στα άβατα του Μενιδίου είναι το εναρκτήριο λάκτισμα ενός ευρύτερου σχεδίου εκκαθάρισης, επιτήρησης και αναδιάταξης των πληθυσμών.

Κάθε πράξη βίας από ακραία στοιχεία θα μεταφράζεται αυτόματα σε νομιμοποίηση της καταστολής, σε διεύρυνση των αρμοδιοτήτων και σε επιβολή “μηδενικής ανοχής”. Με απλά λόγια, το όποιο χάος προκαλέσουν, θα γίνει η ταφόπλακα της παρουσίας τους. Η αστυνομία δεν θα είναι μόνη της. Στο πλευρό της, αθόρυβη αλλά αποφασιστική, θα βρίσκεται η Palantir, η αμερικανική εταιρεία ψηφιακής επιτήρησης που έχει ήδη πρόσβαση σε βάσεις δεδομένων, μετακινήσεις, τηλεπικοινωνιακές ροές και κοινωνικές διασυνδέσεις.

Εκεί που τελειώνει το γκλομπ θα ξεκινάει ο αλγόριθμος! Το νέο δόγμα θα είναι σαφές με την ΕΛ.ΑΣ. στο έδαφος και την Palantir στο σύννεφο. Και μαζί, βήμα βήμα, θα «κλείσουν» τον κύκλο που άνοιξε πριν δύο δεκαετίες, όταν ακόμα η λέξη “δομή φιλοξενίας” ακουγόταν σαν αθώα χειρονομία ανθρωπισμού και όχι ως κεκαλυμμένη επιχείρηση αντικατάστασης του ευρωπαϊκού χριστιανικού πληθυσμού. Ο νέος ανθρωπολογικός χάρτης της Ευρώπης σχεδιάζεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και θα εκτελεστεί, λέξη προς λέξη, με πειθαρχία στρατοπέδου.