Ο Τσίπρας του έξω και ο Τσίπρας του μέσα

Ότι ο Αλέξης Τσίπρας εδώ και πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διαστήμα αποτελεί τον κύριο συνομιλητή των ευρωσοσιαλιστών είναι γεγονός. Γεγονός όμως αποτελεί και η επιμονή του να συνεχίζει να φοράει τον μανδύα του ριζοσπάστη ηγέτη, όχι τόσο για την υπεράσπιση του ίδιου του ονόματος του ΣΥΡΙΖΑ, όσο για την ίδια την έννοια της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και του αφηγήματός της, το οποίο αφενός οραματίστηκε πολύ πιο πίσω από τον Γενάρη του 2015 και αφετέρου πιστεύει ότι μπορεί να μετασχηματίσει την Ευρώπη του αύριο.

Και όταν γράφουμε “πιστεύει” , το εννοούμε, αφού τον σημερινό πρωθυπουργό μπορεί κανείς να τον κατηγορίσει για πολλά, για πάρα πολλά, πλην ενός: Της εκνευριστικής του συνέπειας στο όραμα του μετασχηματισμού όχι απλά της Ελλάδας, μα ολόκληρης της Ευρώπης. Ήταν εξάλλου κάτι που τόνιζε στις συνεντεύξεις του πολύ πριν καθίσει ακόμα και στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πολλώ δε μάλλον της ίδιας της κυβέρνησης.

Η ομιλία του, αλλά πολύ περισσότερο η ίδια του η παρουσία στο Φόρουμ των Παρισίων για την Ειρήνη, 100 ολάκερα χρόνια μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν ενδεικτική. Αφού μπορεί κάποιες εγχώριες πένες να του χρέωσαν πολιτικό φλέρτ ή άνοιγμα προς τον ευρωσοσιαλισμό -γεγονός που όπως προείπαμε προϋπήρχε-, ο ίδιος όμως είπε πολλά περισσότερα από αυτό ή ακόμα καλύτερα έδειξε έναν τελείως διαφορετικό δρόμο και μάλιστα χωρίς να υπολογίζει το κόστος της ακρόασης των απόψεών του από ένα ακροατήριο δομημένο σε τελείως διαφορετικά πολιτικά πρότυπα.

Δεν είναι εξάλλου και λίγο μπροστά στα μάτια συγκεκριμένων ηγετών του σήμερα, να αναφέρεσαι στα κοινωνικά χαρακτηριστικά που εκμεταλλεύτηκαν Χίτλερ και Μουσολίνι και σε κυρίαρχες ελίτ απολύτως ανυπόληπτες. Ούτε και φυσικά ήταν λίγη η αναφορά του στην καλλιέργεια του φόβου και της επίκλησης στο εθνικό μεγαλείο. Και δεν είναι αμελητέας παρατήρησης όλα τα παραπάνω, γιατί πολύ απλά αντιβαίνουν στις απόψεις εκείνων των ηγετών με τις χώρες των οποίων η Ελλάδα το τελευταίο χρονικό διάστημα αλληλεπιδρά εντόνως τόσο σε διπλωματικό όσο και σε εμπορικό επιπέδο. Και όμως…!

Πολιτικό ανδραγάθημα; Όχι, τουναντίον θα έλεγε κανείς. Πόσο μάλλον, όταν απ’ αυτή καθ’ αυτή την ομιλία του πρωθυπουργού στο Παρίσι, αποκαλύπτεται το χάσμα του ειδικού πολιτικού βάρους στο εξωτερικό σε σχέση με το εσωτερικό. Με απλά λόγια, τις διαφορές του Αλέξη Τσίπρα στο εξωτερικό, με του Αλέξη Τσίπρα στο εσωτερικό. Κοντολογίς, η παρουσία Τσίπρα στο Φόρουμ των Παρισίων, δεν έχει καμία σχέση με την παρουσία Τσίπρα στην προεδρία του υπουργικού του συμβουλίου και κατά συνέπεια στην προεδρία της ελληνικής
κυβέρνησης.

Το ερώτημα είναι γιατί; Πρόκειται για τους γνωστούς λόγους και τις αιτίες, που ο ίδιος και οι στενοί του συνεργάτες, όσο και αν το αποφεύγουν εδώ και πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, σύντομα θα κληθούν να αντιμετωπίσουν; Ή πρόκειται για κάτι πολύ βαθύτερο; Σε κάθε περίπτωση, το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, ο ίδιος θα κληθεί να αντιμετωπίσει τόσο τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που δομούν την έννοια της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ, όσο και κυρίως το χάσμα που πλέον χωρίζει το Μαξίμου από την ίδια την Κουμουνδούρου!