Όχι ποιος ωφέλησε περισσότερο, αλλά ποιος ζημίωσε λιγότερο!

Στις επερχόμενες εκλογές, ο ελληνικός λαός καλείται για μια ακόμη φορά να επιλέξει ανάμεσα σε κόμματα που τον ζημίωσαν περισσότερο από όσο τον ωφέλησαν. Και δεν θα διαλέξει αυτό που θα τον σώσει, αλλά αυτό που προσδοκά ότι θα τον ζημιώσει λιγότερο.

Εν τω μεταξύ, η χώρα διολισθαίνει όλο και πιο χαμηλά:

• με το δημογραφικό να υποσκάπτει την υπόστασή της μόνιμα και ανεπίστρεπτα,
• με το χρέος μεγαλύτερο από ποτέ και τη δημόσια περιουσία υποθηκευμένη,
• με ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας περιθωριοποιημένο και φτωχοποιημένο,
• με την Τουρκία να αποθρασύνεται όλο και περισσότερο από τη διευρυνόμενη διαφορά γεωπολιτικού δυναμικού,
• με τον παράνομο μεταναστευτικό εποικισμό της χώρας να συνεχίζεται απρόσκοπτα.

Την ίδια ώρα στην Ευρώπη συντελούνται τεκτονικές πολιτικές μετατοπίσεις, καθώς οι ευρωπαϊκοί λαοί αντιδρούν στην ποδηγέτησή τους από ένα αδιαφανές διευθυντήριο που εκπροσωπεί τις επιλογές των ισχυρών. Οι ευρωπαϊκοί λαοί αντιδρούν ακόμη και στην καταστροφή της ιδιοπροσωπίας τους, την οποία επιβάλλει η αναγκαστική συνύπαρξή τους με μια ασύμβατη –κατά κανόνα παράνομη– μετανάστευση που έρχεται για να τους αντικαταστήσει.

Δυστυχώς, τίποτε από τα παραπάνω δεν συζητήθηκε σοβαρά στην καθ’ ημάς προεκλογική περίοδο. Μόνο προσχηματικές κουβέντες, κούφια υποσχεσιολογία, κομματικοί θρίαμβοι και διθύραμβοι, και άφθονα ωραιοποιημένα ψέματα για να μένουν στο μαντρί οι ψηφοφόροι. Όχι, τα προβλήματα της χώρας είναι βαθιά, υπαρξιακά και θανάσιμα. Και για να αντιμετωπισθούν χρειάζεται μια πολιτική σκηνή πολύ σοβαρότερη από αυτή που υπάρχει σήμερα.

Για να μιλήσουμε πυκνά, θα απευθυνθούμε για μια ακόμη φορά στον μεγάλο απόντα, στον Παναγιώτη Κονδύλη, ο οποίος στο ακροτελεύτιο πόνημά του, μας έχει πει ήδη από το 1998: «Η αναστροφή της [σημερινής πορείας] απαιτεί γενναία παραγωγική προσπάθεια, προηγμένη τεχνογνωσία και ριζική θεσμική εξυγίανση, καθώς και ένα εκπαιδευτικό σύστημα εντελώς διαφορετικού επίπεδου».

Θα προσθέταμε: Απαιτείται θάρρος να αντικρίσουμε την αλήθεια, να αναζητήσουμε μια νέα συλλογικότητα, να οικοδομήσουμε μια χώρα δίκαιη, με θεσμούς σύγχρονους που θα κατοχυρώνουν, αντί να ακυρώνουν τη λαϊκή κυριαρχία. Μια χώρα με αξιοκρατία που δεν θα διοικείται πολιτικά και οικονομικά από οικογενειοκρατικές δομές. Μια χώρα στην οποία θα επιστρέψουν αυτοί που έφυγαν. Μια χώρα που θα γεννά παιδιά, που θα έλκει αυτή τα καλύτερα μυαλά και δεν θα στέλνει τα δικά της έξω. Μια χώρα στην οποία θα αξίζει να ζεις και να την υπερασπίζεσαι.

Όλα αυτά όμως απαιτούν έναν ηράκλειο άθλο, τον οποίο το παρόν πολιτικό σύστημα αδυνατεί να επιτελέσει. Και αδυνατεί όχι μόνο γιατί δεν μπορεί, αλλά και γιατί μια τέτοια υπέρβαση θα οδηγούσε στην αυτοκατάργησή του. Γι’ αυτό και ανανεώνεται μόνο σε πρόσωπα, αλλά όχι σε ιδέες και πρακτικές. Γι’ αυτή την ιστορική ανατροπή είναι απαραίτητο σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο καθένας να κάνει την επανάσταση του. Το χρωστάμε στα παιδιά μας, τα οποία παραδίδουμε σε ένα υποθηκευμένο και επικίνδυνο αύριο.