Οδηγεί η θέση του ΚΙΝΑΛ σε ακυβερνησία;

Ο κόσμος καίγεται και στα καθ’ ημάς ακμάζει ο κομματικός συνεδριακός οργασμός. Θα περίμενε κανείς, με αφορμή τη συγκεκριμένη διεθνή συγκυρία, τα αποτελέσματα αυτού του οργασμού να έχουν και κάποια συνάφεια με τα δρώμενα στη διεθνή σκηνή. Αντ’ αυτού παρατηρούμε το συνεχές βάθεμα του διχασμού μας από πολιτικές που συνοψίζονται, με βάση τα παραγόμενα αποτελέσματα, με την ρήση: τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου και η οποία με οδηγεί σε μια άλλη γνωστή ρήση: στου κωφού (του ανίδεου θα έλεγα) την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.

Το υπ’ αριθμό ένα και πολύ σημαντικό συμπέρασμα που προκύπτει από όλα αυτά τα κομματικά πανηγύρια, όπου θριαμβεύει ο ανταγωνισμός μέχρι τελικής πτώσης των κομματικών φέουδων, είναι ότι η χώρα μας οδηγείται με βεβαιότητα σε παρατεταμένη ακυβερνησία. Ότι, δηλαδή, συμβαίνει και στην ‘’ελεύθερη’’ αγορά του Άνταμ Σμιθ, όπου οι καπιταλιστές ανταγωνίζονται μεταξύ τους, επίσης μέχρι τελικής πτώσης, οι δράσεις των οποίων οδηγούν στην ενίσχυση των αρπακτικών μονοπωλίων και στο παγκόσμιο χάος.

Τα κομματικά πανηγύρια οι διάφοροι επιτήδειοι τα αποκαλούν δημοκρατικές διαδικασίες και τις δραστηριότητες της ελεύθερης αγοράς οι ιδρυτές της τις αποκαλούν με το σωστό όνομα καπιταλιστικές διαδικασίες. Και τα δυο δρώμενα έχουν ως βάση την ίδια πρακτική που παράγεται δια του πολυδιαφημιζόμενου ανταγωνισμού, ο οποίος, οι συντελεστές μας διαβεβαιώνουν, γίνεται για το καλό των πολιτών!

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις και το διακύβευμα- καημός παραμένει:  «να φύγει ο Μητσοτάκης»  περιτυλίγοντάς το και με το μεγαλειώδες και πανανθρώπινο, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ σύνθημα: «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Ο κ. Τσίπρας μπορεί να το αγνοεί, αλλά κάποιοι σε αυτό το κόμμα δεν μπορεί να μην γνωρίζουν ότι ο σοσιαλισμός όπως και ο καπιταλισμός είναι σημαντικοί παραγωγοί βαρβαρότητας για τον απλό λόγο ότι και οι δυο χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα και καμιά μα καμιά σχέση έχουν με τη δημοκρατία.

Ο διχαστικός λόγος του κ. Τσίπρα, που ως πρωθυπουργός ψήφισε τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής, έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το νόημα της απλής αναλογικής που συνεπάγεται κυβερνήσεις συνεργασίας. Μην μας πει τώρα πως δικαιούται να ομιλεί και να διακηρύττει πως το εμπόδιο είναι ο κ. Μητσοτάκης, που είναι νεοφιλελεύθερος, όταν αγκαλιά με την ακροδεξιά συγκυβέρνησε τη χώρα για μια τετραετία με πολιτικές πολύ χειρότερες από αυτές του νεοφιλελευθερισμού. Ή προσπαθεί να μιμηθεί τον Πούτιν που έχει αναλάβει την «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας, εάν κρίνει κανείς με βάση τις απειλές του κ. Πολάκη! Η όλη συμπεριφορά του  αναδεικνύει μια πραγματικότητα, ότι οι προθέσεις του δεν ήταν ειλικρινείς σε ότι αφορά την ψήφιση του νόμου για την απλή αναλογική.

Ακυβερνησία

Μέσα σε όλα αυτά έρχεται και το ΚΙΝΑΛ με μια πολιτική θέση σε αυτό το σημαντικό θέμα η οποία ενισχύει τις ανησυχίες των πολιτών που βλέπουν πια να κινδυνεύει η χώρα από την ακυβερνησία. Αντί να αποτελεί εγγυητή της κυβερνησιμότητας της χώρας εμφανίζεται ως ο πυρπολητής της. Αντί να ζητά από τους πολίτες την ενίσχυση του ΚΙΝΑΛ για να μπορεί πιο αποτελεσματικά να εγγυάται την κυβερνησιμότητα της χώρας, βάζει όρους για το ποιος θα είναι  πρωθυπουργός σε μια κυβέρνηση συνεργασίας πριν καλά-καλά δούμε και τι θέλει ο λαός με την ψήφο του, για τον οποίο δεν κρύβουν όλοι οι πολιτικοί ότι κόπτονται γι’ αυτόν. Αυτός ο όρος πέρα από άλλα προβλήματα που δημιουργεί, όπως θα εξηγήσω παρακάτω, αναδεικνύει και μια ψυχολογία που έχει ως βάση την ηττοπάθεια, δηλαδή, το ΚΙΝΑΛ κατά βάθος δεν διεκδικεί πρωτιά στις επερχόμενες εκλογές.

Με βάση τον εκλογικό νόμο μονοκομματική κυβέρνηση δεν πρόκειται να προκύψει. Η μόνη κυβέρνηση που μπορεί να προκύψει είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας που με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα αυτό αποτελεί και επιθυμία του λαού. Εάν, επομένως, πράγματι σεβόμαστε την επιθυμία του λαού τότε δεν θα πρέπει να υπάρχει και όποιο δίλημμα για το σχηματισμό της, η οποία θα είναι σίγουρα και πιο προοδευτική από κάθε προηγούμενη μονοκομματική κυβέρνηση.

Το ΚΙΝΑΛ με κυρίαρχη θέση του εγγυητή της κυβερνησιμότητας της χώρας θα έχει και το πλεονέκτημα απέναντι στα άλλα κόμματα να ζητά την ενίσχυσή του στις επερχόμενες εκλογές. Αυτό θα λειτουργήσει ακόμα πιο αποτελεσματικά για το ΚΙΝΑΛ εάν στη χειρότερη περίπτωση πάμε και σε δεύτερο γύρο εκλογών με το μπόνους σε περίπτωση που τα άλλα κόμματα δεν δεχτούν να συμμετέχουν σε κυβέρνηση συνεργασίας, γιατί πραγματικά η κυβερνησιμότητα πρέπει να αποτελεί τον αυτοσκοπό του Κινήματος και όχι η επιλογή με ποιο κόμμα θα συνεργαστεί αρκεί το ότι θα υπάρχει μια αποδεκτή προγραμματική συμφωνία.

Με τους όρους που βάζει το ΚΙΝΑΛ, σε περίπτωση που πρώτο κόμμα θα είναι η ΝΔ, με βάση τα μέχρι σήμερα ισχύοντα (το πρώτο κόμμα ορίζει και τον πρωθυπουργό) θα οδηγηθούμε με βεβαιότητα σε δεύτερο γύρο εκλογών και ακυβερνησία. Εάν πρώτο κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρώ πως θα προκύψει το ίδιο πρόβλημα για το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, εκτός και εάν το «να φύγει ο Μητσοτάκης» αποδειχθεί ισχυρότερο κίνητρο για τον ΣΥΡΙΖΑ αντί το: «ο κ. Τσίπρας να γίνει πρωθυπουργός». Σύμφωνα με κάποιες φήμες που κυκλοφορούν αυτό μπορεί να συμβαίνει, οπότε η συνεργασία του ΚΙΝΑΛ για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ θα φανεί ότι αποτελεί προσυνεννοημένο μονόδρομο.

Με αυτά ως τα πιο πιθανά να συμβούν θα οδηγήσουν το ΚΙΝΑΛ σε μια νέα συρρίκνωση της εκλογικής του δύναμης γιατί πολλοί ψηφοφόροι του θα προτιμήσουν την ενίσχυση της προοπτικής για κυβερνησιμότητα της χώρας από την ακυβερνησία. Πέρα από το ότι το διχαστικό πολιτικό περιβάλλον που δημιουργείται τώρα ίσως αποτελέσει και την αιτία για επαναφορά στο προσκήνιο την αλλαγή του εκλογικού νόμου με στόχο την αύξηση της πιθανότητας κυβερνησιμότητας αυξάνοντας το μπόνους. Και ποιος θα μπορούσε να ταχθεί εναντίον αυτής της εξέλιξης αφού όλοι τους όσοι κυβέρνησαν με το ίδιο επιχείρημα ευνοήθηκαν από την πολιτική του μπόνους.