Οι ανάλαφρες μετακομίσεις του ΔΗΣΥ ξεπλένουν την ακροδεξιά!

Εκτός του Δημοκρατικού Συναγερμού, όπως ανακοινώθηκε από την Πινδάρου, βρίσκεται η Νιόβη Παρισινού, που διετέλεσε Αναπληρώτρια Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, επί διακυβέρνησης Νίκου Αναστασιάδη.

Στήριξε υποψήφιους του ΕΛΑΜ. Ήταν πάντα στο ΕΛΑΜ, ήταν εκεί πριν το ΕΛΑΜ, έγινε μετά ή δεν έγινε ποτέ, καμία σημασία δεν έχει. Ούτε και επηρεάζει κανέναν η όποια απάντηση στο ρητορικό αυτό ερώτημα.

Μόνο εντυπώσεις δημιουργούνται. Όπως και η “μετακόμιση” που προηγήθηκε από τον Μάριο Πελεκάνο, με τον οποίο η κ. Παρισινού συνυπήρξαν στο προεδρικό.

Η ευκολία που… μετακομίζουν από τη δεξιά στην ακροδεξιά και τανάπαλι είναι πλέον “κανονικότητα”. Ειδικά όταν κόμματα του δημοκρατικού τόξου έχουν ξεπλύνει την ακροδεξιά. Όταν στο κοινοβούλιο τα βρίσκουν αλλά δημόσια σφυρίζουν αδιάφορα και δείχνουν να ενοχλούνται με τη δράση τους.

Ενίοτε, ωστόσο, υπάρχουν και στιγμές κατά τις οποίες τούτο γίνεται και στα φανερά, με κοινές επιλογές, όπως η ανάδειξη προέδρου της Βουλής. Ιστορικό παραμένει, πλέον, το γνωστό νεύμα προς την ακροδεξιά γαλαρία για να ψηφίσει διά ανάτασης χεριού.

Για αυτό και δεν αποδίδει ή και δεν πείθει η αντίδραση, όταν γίνεται κάτω από δημοσκοπική πίεση. Κι όταν οι… μετακομίσεις είναι μονόπλευρες. Δεν πάνε και έρχονται οι… μεταγραφές. Τα μεταξύ τους “σύνορα” είναι πλέον ρευστά και οι θέσεις των ακραίων γίνονται, δυστυχώς, “κοινωνικά αποδεκτές”.

Το πρόβλημα θα παραμείνει και θα αυξάνεται καθώς η ανοχή, η αδυναμία αντιμετώπισης των κρίσεων, καθιστούν το φαινόμενο αυτό μέρος του πολιτικού γίγνεσθαι.

Παρόλο που θα έπρεπε να ήταν παροδικό και περιθωριακό. Και δεν θα είναι παροδικό ενόσω δεν διαμορφώνεται και δεν προωθείται για υλοποίηση μια πολιτική που δίνει διεξόδους. Μια πολιτική, η οποία να συνιστά προοδευτική πρόταση.

Δεν ζούμε ασφαλώς σε στιγμές της δεκαετίας του ‘30 ή του ‘40, δεν είναι η ίδια ιστορική φάση, ούτε και παρόμοιο πολιτικό περιβάλλον. Ούτε είναι ίδια η κοινωνική διαστρωμάτωση.

Τούτο, όμως, δεν σημαίνει πως το σημερινό φαινόμενο δεν λειτουργεί με λογικές του τότε. Στη σκοτεινή πλευρά τέτοιων προσεγγίσεων λειτουργούν πάντα πρότυπα.

Στις εκλογές μετρούνται πολλά. Κυρίως οι τάσεις μέσα στην κοινωνία. Η σούμα των κομμάτων, είναι η μια διάσταση. Η άλλη είναι η συμπεριφορά των ψηφοφόρων και προς τα πού κινούνται.

Η υποβολή των υποψηφιοτήτων για τις ευρωεκλογές (και τοπικής αυτοδιοίκησης) σηματοδοτεί και την έναρξη της προεκλογικής εκστρατεία. Το στοίχημα της εξασφάλισης έδρας ή εδρών για ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, η πρωτιά, τα ποσοστά εν γένει, μπορεί να είναι και μια πρόσκαιρη χαρά, προσωρινή. Αυτό που έχει σημασία είναι ποιες κοινωνικές τάσεις εδραιώνονται.

Οι ευρωεκλογές μπορεί να θεωρούνται πιο χαλαρές, αλλά προφανώς όταν τα “κουκιά” μειωθούν σημαντικά, τούτο θα προδικάσει και το μέλλον κομματικών σχηματισμών.

Οι εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν ασφαλώς την ιδιαιτερότητα τους, οι συνεργασίες δεν έχουν συγκεκριμένη στόχευση (πολιτική και ιδεολογική) κι ως εκ τούτου κέρδη και ζημιές θα μετρηθούν διαφορετικά. Θα έχουν, βέβαια, σημασία οι επιδόσεις των κομματικών συνδυασμών. Εν αναμονή λοιπόν, να ανοίξουν οι κάλπες.

Περί φασισμού κι άλλα τινά

Την περασμένη Τετάρτη, 24 Απριλίου, συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το δημοψήφισμα. Πρόκειται για ιστορικό σταθμό. Δεν έχει μουσειακό χαρακτήρα, αλλά παραμένει σημείο αναφοράς, καθώς αποτέλεσε κορυφαία στιγμή για το Κυπριακό.

Λόγω της επετείου ακούστηκαν πολλά, με φόντο το παρελθόν. Σε κάποιες περιπτώσεις, κάποιοι επέλεξαν να βαδίσουν, για μια ακόμη φορά, την οδό της υπερβολής.

Ένας πρώην βουλευτής, ο οποίος μετακόμισε από τα άκρα, είπε τις προάλλες πως το 2004 “είχαμε φασισμό”. Στο… σπίτι του κρεμασμένου βεβαίως δεν πρέπει να μιλάνε για σχοινί, αλλά όταν έχει κανείς ύφος σοφού που μοιράζει νουθεσίες, μπορεί και να μιλά ξεχνώντας πως λειτουργούσε πριν πενήντα χρόνια, το 1974. Εάν, βέβαια, απλώς το έχει ξεχάσει, υπάρχουν πολλά και τεκμηριωμένα προς υπενθύμιση. Μπορούμε να του φρεσκάρουμε την μνήμη.