Οι άρχουσες ελίτ και ο “εχθρός λαός”

Ειλικρινά δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι 47 χρόνια μετά την πτώση της χούντας θα ζούσαμε σκηνές που να μου θυμίζουν τις μέρες, πριν ξεψυχήσει το τέρας της δικτατορίας. Και να που 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 και την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, οι άρχουσες ελίτ, οι σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες, από κοινού με τους εφοπλιστές, συνεχίζουν να έχουν το πάνω χέρι.

Αφού ξεφορτώθηκαν τον Καποδίστρια, ακυρώνοντας τις προσπάθειες για τη συγκρότηση σύγχρονου κράτους με θεσμούς και δικαιοσύνη, συνεχίζουν την κυριαρχία τους, έχοντας αντιμετωπίσει με ευελιξία τις όποιες ανεπιθύμητες παρενθέσεις στην πολιτική εξουσία. Και σήμερα, αυτός ο συνασπισμός συμφερόντων, μετά το “πάθημα” της αριστερής παρένθεσης, αγριεμένος, επιχειρεί να επιβάλει σκληρή πολιτική για τα συμφέροντά του, προσφέροντας άφθονα δώρα και στους ξένους “νταβατζήδες”.

Είναι φανερό ότι δεν έχουν το παραμικρό όραμα για την πρόοδο της χώρας. Για ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος ευημερίας. Διακόσια χρόνια πέρασαν και η Ελλάδα δεν κατάφερε να αποκτήσει εθνική αστική τάξη. Σήμερα δοκιμάζεται το μέλλον της χώρας. Ο αυταρχισμός δεν προέκυψε τυχαία. Είναι στρατηγική επιλογή ώστε να εφαρμοστούν τα σκληρά οικονομικά μέτρα, απαγορεύοντας τις αντιδράσεις!

Μέτρα που θα ήταν σχεδόν αδύνατον να γίνουν αποδεκτά σε δημοκρατικές χώρες και μάλιστα σε καιρό πανδημίας. Η προστασία που παρέχουν στους ντοπαρισμένους και με τραμπούκικη συμπεριφορά άνδρες που έχουν προσλάβει στα Σώματα Ασφαλείας, είναι αποκαλυπτική των προθέσεων και των σχεδίων της κυβέρνησης για αυταρχική εκτροπή. Έτσι χαρακτήρισε την τακτική Χρυσοχοϊδη ο πρώην αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ Θέμης Σοφός. Οι εικόνες δεν αφήνουν καμία αμφιβολία.

Είναι αδύνατον, αργά ή γρήγορα, να μην ξεσηκωθεί ο κόσμος για την φτώχεια, τις αρρώστιες, την διάλυση του ΕΣΥ και της Παιδείας, των κανόνων εργασίας, την ανεργία και τις χρεοκοπίες της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας. Για τα νέα ταξικά φράγματα. Μπορεί αυτό το τερατούργημα να υλοποιηθεί; Μέχρι που μπορεί να φτάσει και πόσες προβοκάτσιες θα χρειαστούν για να παραπλανηθεί η κοινή γνώμη;

Άρχουσες ελίτ και εξουσία

Τότε, στην πρωτοπορία για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών και για ένα κράτος δικαίου, ικανό να πρωταγωνιστήσει στην εποχή των επιστημών και των ανακαλύψεων, βρέθηκε η νεολαία και ειδικά η σπουδάζουσα. Τότε, στη δική μου γενιά, με τον Σταύρο, τον Κώστα, τον Μίμη, την Αγγελική, τη Λίνα, τον Στέφανο, τον Μήτσο τον Ηλία και τους άλλους συντρόφους δώσαμε αγώνα για «ψωμί παιδεία ελευθερία». Για φαντάσου, εκείνο το σύνθημα, πενήντα σχεδόν χρόνια μετά, είναι πάλι επίκαιρο!

Δυστυχώς, στη θέση της χούντας σήμερα βρίσκεται το έκτρωμα του φιλελεύθερου κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Σήμερα ηγείται σ’ αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Στη θέση του Παναγή Παπαληγούρα έχει τον Άδωνη Γεωργιάδη. Στη θέση του Θανάση Κανελλόπουλου, υπάρχει ο Χρήστος Σταϊκούρας, στη θέση του Παναγιώτη Λαμπρία, πέρασε ο Στέλιος Πέτσας και σήμερα είναι η Αριστοτελία Πελώνη. Στη θέση του Κωστή Στεφανόπουλου βρίσκεται ο Μάκης Βορίδης, στη θέση του Γεωργίου Ράλλη η Νίκη Κεραμέως. Υφυπουργός ήταν η Άννα Συνοδινού τότε, υφυπουργός η Σοφία Βούλτεψη σήμερα. Παναγιά μου λέω μέσα μου κάνοντας τη σύγκριση!

Το σημερινό φαινόμενο είναι αποτέλεσμα της σταδιακής υποδούλωσης της πολιτικής εξουσίας από τα οικονομικά συμφέροντα. Κατάπιαν τον δειλό Κώστα Σημίτη και αφόπλισαν γρήγορα τον Κώστα Καραμανλή που ξαφνιασμένος όταν ανέλαβε την εξουσία, μίλησε για τους νταβατζήδες της χώρας. Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν εύκολος αντίπαλος και τον ροκάνισαν εκ των έσω στο πι και φι. Τη συνέχεια την ξέρετε.

Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: Υπάρχουν σήμερα πολιτικές προσωπικότητες με κύρος θέληση και ανεξαρτησία να ηγηθούν και να συνεργαστούν για την σωτηρία μιας χώρας, που ήδη είναι χρεοκοπημένη οριζοντίως και καθέτως; Δύσκολη απάντηση. Οι φιλελεύθεροι στη ΝΔ είναι μειοψηφία. Και το κυριότερο, χωρίς θάρρος να υπερασπιστούν τα εθνικά συμφέροντα. Τα λεγόμενα παιδιά του Ανδρέα που ξεπήδησαν από τη γενιά του Πολυτεχνείου, σε κατάσταση πολιτικού “αλτσχάιμερ”, έχουν αποσυρθεί και σιωπούν, με εξαίρεση τον Στέφανο Τζουμάκα.

Έλλειμμα  ηγεσίας

Το διάδοχο σχήμα του ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΝΑΛ, είναι υπονομευμένο από τον Κώστα Σημίτη και διαλυμένο από τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Ελάχιστοι διαθέτουν πολιτικές και ιδεολογικές αρχές. Ξεχάσαμε τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση. Το βάρος που της αναλογεί μεγάλο. Δυστυχώς ταλαιπωρούνται από την εσωστρέφεια των διαφόρων τάσεων, που πληγώνουν την εικόνα και την ελκυστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο ούτως ή άλλως έχει περιορισμένες γειώσεις στην ανοιχτή κοινωνία.

Οι συμμαχίες των αποκαλούμενων δημοκρατικών δυνάμεων δύσκολες. Η Φώφη Γεννηματά δεν έχει ηγετικό ανάστημα, κύρος και ανεξαρτησία, ικανή να αντιμετωπίσει εκείνους που εμποδίζουν την ανανέωση του κόμματός της. Το ΚΚΕ επιμένει να περιμένει να ωριμάσουν οι συνθήκες για την επανάσταση, χαρακτηρίζοντας την αντιπαράθεση Μητσοτάκη-Τσίπρα στη Βουλή για την αστυνομική βία σαν κοκορομαχία! Οι εικόνες του ξυλοδαρμού των πολιτών, λεπτομέρεια! Υπάρχει και το σχήμα του Γιάνη Βαρουφάκη που λέει ότι θέλει, αλλά δεν φαίνεται να το θέλουν οι άλλοι.

Κάπως έτσι η αναμέτρηση είναι μεταξύ του αυταρχικού σχήματος της νέας Δεξιάς και της κοινωνίας. Δύσκολος αγώνας αν τα πράγματα δεν αλλάξουν, αν δεν ανταποκριθούν στις ανάγκες οι υφιστάμενες πολιτικές δυνάμεις. Η χώρα έχει ήδη μπει σε περιπέτειες. Τα σοβαρά υποκείμενα νοσήματά της, γίνονται πληγές που περιορίζουν επικίνδυνα τις δυνατότητες υπεράσπισης ακόμα και της εθνικής ανεξαρτησίας.