Οι «αρμοί της εξουσίας» του Τσίπρα και οι «μέρες του 1974» του Δένδια

Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται για συνέδριο. Υπάρχουν μερικοί, οι λεγόμενοι “53” και κάποιοι άλλοι, που θέλουν ένα “μικρό ΣΥΡΙΖΑ” για να διασωθεί, υποτίθεται, η καθαρότητα της αριστεροσύνης του κόμματος. Στην πραγματικότητα θέλουν να διασωθούν οι ίδιοι ως ομάδα ισχύος και να έχουν μερίδιο εξουσίας. Ο Τσίπρας, θέλει, όπως λέει, ένα μεγάλο ΣΥΡΙΖΑ, διευρυμένο, ανοιχτό στην κοινωνία, δημοκρατικό, προφανώς για να τον ελέγχει εκείνος.

Και οι δυο πλευρές ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την εξουσία, στο κόμμα και στη χώρα. Επικαλούνται στα λόγια την Αριστερά, αλλά απουσιάζουν εντελώς οι πράξεις. Ο αρχηγός θέλει να εξασφαλίσει την αριθμητική πλειοψηφία στο κόμμα για να εγκρίνονται τυπικά οι αποφάσεις του. Την πολιτική τη διαμορφώνει ο ίδιος ως απόσταγμα των επαφών με κατάλληλα πρόσωπα, κατά κανόνα εξωθεσμικά.

Ο Τσίπρας θέλει, λέει, να ελέγξει τους «αρμούς της εξουσίας». Σχηματικά, οι αρμοί της εξουσίας είναι οι μηχανισμοί που υποδεικνύουν ποιοι θα προωθηθούν και σε ποιες θέσεις, ώστε να ελέγχουν αφανώς στο κράτος. Σε μια εξαρτημένη χώρα, σε ένα προτεκτοράτο, οι αρμοί της εξουσίας είναι εξωθεσμικοί παράγοντες, γραφεία και ξένες υπηρεσίες, ακόμα και στελέχη εταιρειών ελληνικών ή ξένων χωρών. Κοντολογίς οι επικυρίαρχοι. Θα τους ελέγξει ο Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Το άλλο όνομα των αρμών της εξουσίας είναι βαθύ κράτος. Ο ΣΥΡΙΖΑ  απόκτησε επαφή με το βαθύ κράτος, όση του επέτρεπε η σχετικά σύντομη παραμονή στην κυβέρνηση. Ο Τσίπρας έχει στο βάθος ένα δίκιο. Παραδόθηκε ψυχή τε και σώματι στους επικυρίαρχους του εξωτερικού και κατάφερε με τη βοήθειά τους να κερδίσει μια τετραετία, όλη κι όλη. Αλλά για να βγάλει την υποχρέωση ξεπούλησε, με τις Πρέσπες, τη Μακεδονία και έχασε τις εκλογές.

Οι «μέρες του 1974»

Θέλει τώρα να κερδίσει την ανεπιφύλακτη στήριξη και όχι απλώς τη συγκατάβαση-ανοχή και των γηγενών επικυρίαρχων. Άλλωστε, αυτό είναι βασική προϋπόθεση για να σταθεροποιηθεί ο δικομματισμός. Οι κατηγορίες περί φασισμού του Τσίπρα είναι απλώς δημαγωγικές σαχλαμάρες. Είναι τόσο φασίστας όσο είναι και οι πατριώτες, οι αντίθετοι στις Πρέσπες, που ο Τσίπρας τους κατηγορεί για φασίστες. Στην Ελλάδα δημαγωγούμε, κατηγορώντας ή κολακεύοντας όπως μας βολεύει. Γι’ αυτό και δεν παίρνει κανείς στα σοβαρά όσα λέγονται.

Όλα αυτά επιτρέπουν στο “καράβι” να ταξιδεύει εφόσον δεν έχει μεγάλη φουρτούνα. Τώρα, όμως, έχουμε θύελλες. Διόλου τυχαία, εμφανίστηκαν αιφνιδίως δημοσιεύματα ότι οι Δένδιας και Παναγιωτόπουλος θα αντικατασταθούν με υπονοούμενα (διαρροές) ότι δεν συντονίζονται με το κυρίαρχο κλίμα αναζήτησης (συμβιβαστικών) λύσεων. Ο Δένδιας υποστήριξε στη Βουλή ότι μπορεί να ζήσουμε «μέρες του 1974» (εισβολή στην Κύπρο) και την επομένη είπε ότι η Ελλάδα «είναι έτοιμη για έντιμη λύση αλλά όχι για ανατολίτικα παζάρια».

Σε ελεύθερη μετάφραση αυτό σημαίνει «να μας πάρει κάμποσα η Τουρκία αλλά όχι και τα εσώρουχά μας». Η αναφορά Δένδια στις μέρες του 1974 ήταν υπαινιγμός τι θα συμβεί αν αντισταθούμε στις τουρκικές απαιτήσεις. Μόνο που η Τουρκία θέλει όλα όσα ζητάει κι ακόμα περισσότερα. Δεν ενδιαφέρεται ούτε για έντιμες λύσεις ούτε αν θα μείνουμε τσίτσιδοι. Αν για να τα πάρει έρθουν μέρες του 1974 πολλοί, και όχι μόνο οι Δένδιας και Παναγιωτόπουλος, θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν.

Μαχαίρι με δύο κόψεις

Η αναφορά στο 1974 είναι μαχαίρι με δυο κόψεις. Μπορεί να είναι απειλή για τον κόσμο, ώστε να μην αντιδράσει. Η άλλη κόψη είναι ότι ο Δένδιας, συνειδητά ή όχι, υπενθυμίζει σε όλους ανεξαιρέτως, την τύχη των υπεύθυνων της Χούντας. Πολλοί ίσως νομίζουν ότι θα έχουμε μια επανάληψη των Ιμίων, εξίσου “ανώδυνη”. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Τώρα, ο Ερντογάν θέλει κατοχή νησιών, όπως στην Κύπρο, και όχι απλώς γκριζάρισμα αλά Ίμια.

Αλλιώς, θα είχε συμφωνηθεί εμπορικός συνεταιρισμός για τους υδρογονάνθρακες, με συμφέροντες όρους για την Τουρκία σε διάρκεια συμβολαίου και ποσοστά. Αλλά η Τουρκία θέλει κατοχή νησιών και αποστρατικοποίηση άλλων. Να μείνουν δηλαδή έρμαια στις αυριανές επεκτατικές διαθέσεις της Τουρκίας και η Ελλάδα να ζει με ένα διαρκή εκβιασμό.

Το κρίσιμο με τη Χάγη είναι τι θα υπογράψουμε στο συνυποσχετικό. Τότε, πριν από την όποια απόφαση του δικαστηρίου, θα καταγραφεί τι είμαστε πρόθυμοι να παραχωρήσουμε στην Τουρκία, από όσα κατέχουμε νομίμως σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Και στα νησιά μένουν Έλληνες. Από τη στιγμή που τα κόμματα “ξεχνούν” να θέσουν θέμα εθνικής κυριαρχίας τα προβλήματα αστάθειας θα κυριαρχούν και θα ανατρέπουν τα όποια σχέδια. Καμία Χάγη δεν θα μπορέσει να κρύψει ή να δικαιολογήσει την άνευ όρων παράδοση στον Ερντογάν. Παράδοση νόμιμων κυριαρχικών δικαιωμάτων που κανείς, διεθνώς, δεν αποτολμά να μας ζητήσει δημοσίως να απεμπολήσουμε.

Ο πολιτικός κόσμος, αν υποκύψει, θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα, θα εξευτελιστεί στα μάτια του κόσμου αλλά και διεθνώς. Έτσι, ανυπόληπτος, θα έχει σκάψει μόνος του το λάκκο του, προετοιμάζοντας ο ίδιος την αποπομπή του και επιβεβαιώνοντας ότι μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι. Οι επικυρίαρχοι θα τους πετάξουν (στην καλή περίπτωση) στα αζήτητα για να τους αντικαταστήσουν με άλλους, “αθώους” του (εθνικού) εγκλήματος. Αντικαταστάτες υπάρχουν…