Οι άρχουσες ελίτ, η υπνώτουσσα μικροαστική θάλασσα και η εξουσία

Αυτή η προϋπόθεση αγνοήθηκε και παραβιάστηκε πρώτα από τον Σημίτη και μετά από κυβερνήσεις που ακολούθησαν. Ήδη βέβαια η Χούντα ήταν υπόδειγμα παράδοσης-προδοσίας, με άμεση συνέπεια τις απώλειες στην Κύπρο. Στην πραγματικότητα, μετά τον εμφύλιο, οι κατεστημένες δυνάμεις ακολουθούσαν σταθερά μια πολιτική γραμμή: Παραχωρούσαν πρόθυμα ό,τι ζητούσε η επικυρίαρχη Δύναμη, παλαιότερα η Αγγλία, μετά οι ΗΠΑ, με μοναδικό ζητούμενο αντάλλαγμα την παραμονή αυτών των κατεστημένων δυνάμεων στην Εξουσία.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια η μεν Τουρκία σταδιακά μεγάλωνε τις απαιτήσεις της και αύξανε την επιθετικότητά της, ενώ ταυτόχρονα ισχυροποιούσε την διεθνή παρουσία της, αλλά αυτό είναι ιδιαίτερο κεφάλαιο για μια άλλη φορά. Σταδιακά γινόταν φανερό ότι η πολιτική των κατεστημένων εσωτερικών δυνάμεων “ανταλλάσσω την παραμονή στην εξουσία με την εγκατάλειψη κάθε άλλης ιδέας ανταλλάγματος” ήταν ανεπαρκής, έθετε σε κίνδυνο την ακεραιότητα της χώρας. Το χειρότερο για τις ελίτ που κυβερνούσαν και κυβερνούν είναι ότι αυτή η πολιτική υπονομεύει και την παραμονή τους στην Εξουσία, ακριβώς επειδή θέτει σε κίνδυνο την ίδια τη χώρα.

Οι ελίτ πιθανόν να το καταλαβαίνουν (ή κάποιοι από αυτούς), αλλά δεν ξέρουν πως να αντιδράσουν για να διασώσουν την εξουσία τους. Κυρίως δεν τολμάνε, ούτε η ίδια η ελίτ, ούτε συνολικά ο πολιτικός κόσμος, έστω να φανταστούν μια άλλη πολιτική. Γι’ αυτό αποφεύγουν τα “εθνικά” θέματα ή αοριστολογούν. Οι κυβερνώντες προσφεύγουν σε υποκατάστατα του τύπου “δολιχοδρομώ και ελπίζω ότι ο πολύς κόσμος δεν θα καταλάβει τι μαγειρεύεται στο παρασκήνιο για το Αιγαίο και τα λοιπά”. Κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι ξαμολάνε μερικούς δεκάρικους, χωρίς να λένε τι και πως θα αντιμετωπίσουμε τους απέναντι.

Η μικροαστική θάλασσα

Ο χώρος που καλύπτει, υποτίθεται, την πάσης φύσεως, Αριστερά, ξεκομμένη από τις ρίζες, “πλανάται σαν φάντασμα πάνω από την Ευρώπη“, δίνοντας νόημα επικήδειου στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Τέλος, η ελληνική άκρα Δεξιά επιβεβαιώνει την εκτίμηση ότι δεν συγκροτήθηκε ποτέ σε πολιτική/ιδεολογική βάση, δεν ήταν τμήμα του ελληνικού εθνικισμού (πχ Ιων Δραγούμης), αλλά υπήρξε μόνο ως “λούμπεν” παράρτημα, ως παρακράτος (δολοφονία Γρηγόρη Λαμπράκη ή Παύλου Φύσα στην εποχή μας), τελικά “μπράβος” παρά πολιτικό κόμμα.

Κυριαρχεί μια λαοθάλασσα μικροαστισμού με αιχμές κάποιου “μεγάλου κεφαλαίου”, που επωφελήθηκε από την ποικίλη στήριξη του Κράτους, στήριξη που περιλαμβάνει (σύμφωνα με τυπικά αναπόδεικτες ενδείξεις…) τον ωμό παραμερισμό της νομιμότητας, οργανωμένες πυρκαγιές περιοχών, καταστάσεις τύπου Τεμπών, ποικίλες μορφές παραοικονομίας και παρανομίας. Κατά μίμηση, ευημερεί ένα μέρος της “μικροαστικής θάλασσας”.

Επιζούμε, επειδή παρανομούμε. Χωρίς Παιδεία και χωρίς όραμα για την θέση μας στην ευρύτερη περιοχή μας, (Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Τουρκία και Μεγάλες Δυνάμεις, τον ρόλο τους και τα συμφέροντά τους στην Ελλάδα,) η “μικροαστική θάλασσα” αντιμετωπίζει την εξωτερική πολιτική ως άγνωστο τοπίο, σαν ποδοσφαιρικό αγώνα, ως κάτι που δεν έχει σχέση με μυαλό, ανάλυση των ποικίλλων και αντιτιθέμενων συμφερόντων.

Μόνο αντάλλαγμα η εξουσία… 

Η τέτοιου είδους επιβίωση φθάνει πλέον στην ημερομηνία λήξης, επειδή οι άρχοντες της χώρας έχουν κάνει –είπαμε– το θανάσιμο λάθος να προσφέρουν δωρεάν και διαχρονικά τις υπηρεσίες τους στον “ξένο παράγοντα”, με μόνο αντάλλαγμα την παραμονή τους στην εξουσία. Αλλά, έτσι, μηδένισαν σταδιακά κάθε αξία, γεωγραφική, γεωπολιτική, οικονομική, της χώρας. Οπότε, υπονομεύουν τη θέση τους. Με αποτέλεσμα ο περίγυρος (Τουρκία, Αλβανία, Σκόπια, Αίγυπτος ακόμα και Λιβύη) να θεωρεί ότι εύκολα, σχεδόν τζάμπα, μπορεί να αρπάξει ένα κομμάτι. Κορυφαίο, έμπρακτο παράδειγμα, ο πρώην αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, με τη Συμφωνία των Πρεσπών, που τον μετέτρεψε στο “κουτσό άλογο” της πολιτικής ζωής.

Παραμένει, ωστόσο, επίμονα ζωντανό ένα ορατό και κρίσιμο ποσοστό υπό την αρχαία εντολή “αμύνεσθαι περί πάτρης”, φόβητρο όσων την αγνοούν. Αχτίδα ελπίδας; Στην Ελλάδα συμβαίνουν ενίοτε θαύματα. Αλλά δεν έρχονται πάντα στην ώρα τους.