Οι διεργασίες στη δεξιά πολυκατοικία και η στροφή στον τραμπισμό…

Αν και τα δύο πρόσωπα έχουν ιστορικά και προσωπικά προηγούμενα, και το χάσμα που τους χωρίζει είναι μεγάλο, επεσήμαινα ότι Σαμαράς και Τσίπρας είναι ρεαλιστές, έχουν υποστεί τα τραύματά τους και έχουν λογαριασμούς με τους απέξω. Στο εσωτερικό της χώρας, μια τέτοια σύμπραξη θα προκαλούσε τεράστια θετικά πολλαπλασιαστικά φαινόμενα μέσα στην κοινωνία. Ο ένας μπορεί να φτιάξει την υστεροφημία του και ο άλλος να πάρει τη ρεβάνς.

Έτσι, θα έκλειναν δια παντός την ιστορία της Μεταπολίτευσης των χαμένων ευκαιριών της χώρας και θα άνοιγαν ένα νέο ιστορικό κύκλο, με ένα νέου τύπου εθνικό δημιουργικό συμβιβασμό. Και αναρωτήθηκα αν η πατριωτική μη νεοφιλελεύθερη Δεξιά και η πατριωτική μη κομμουνιστική Αριστερά μπορούν να κάνουν μαζί την ειρηνική επανάσταση, που χρειάζεται η χώρα.

Έξι μήνες μετά, ήταν ξεκάθαρο πως η καθυστέρηση Σαμαρά στην δημιουργία κόμματος ήταν σκόπιμη, γιατί –εκτιμώ– δεν αντέχει προσωπικά μια δεύτερη διάσπαση της παράταξης από τον ίδιο. Η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ της 22ας Δεκεμβρίου είχε ένα θέμα στην πρώτη της σελίδα για τις μετακινήσεις των ψηφοφόρων, με γράφημα που έδειχνε τα δύο υπό εκκόλαψη κόμματα του Αλέξη Τσίπρα και της Μαρίας Καρυστιανού. Με εντυπωσίασε η απουσία του “κόμματος Σαμαρά”, απουσία που παρατήρησα και στην τηλεοπτική συνέντευξη ενός επικοινωνιολόγου για τα νέα κόμματα, όπου πάλι απουσίαζε οιαδήποτε αναφορά στο πιθανό κόμμα Σαμαρά.

Οι παρατηρήσεις αυτές ενίσχυσαν την εκτίμηση που είχα εκφράσει, πως ο Σαμαράς δεν αντέχει να κάνει νέα διάσπαση της ΝΔ, όπως έκανε με τον Μητσοτάκη τον πρεσβύτερο, και ότι ο Καραμανλής του έχει βάλει πάγο, ώστε να μείνει η ΝΔ το μοναδικό κόμμα της ευρωπαϊκής Δεξιάς. Έχω αναφερθεί και στην εκτίμησή μου ότι ο Σαμαράς ελπίζει να πέσει ο Μητσοτάκης εκ των έσω και να μην χρειαστεί ο ίδιος να κάνει κάποια κίνηση. Αν και η εσωτερική ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν διαφαίνεται παρά τις φωνασκίες, ο Σαμαράς ελπίζει μάλλον σε μια νέα δικογραφία της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, που ενδεχομένως να ζητά την παραπομπή υπουργών –παρά το άρθρο 86 του Συντάγματος– και θα αποτελέσει τη θρυαλλίδα για την ανατροπή.

Καθυστερεί ο Σαμαράς…

Βέβαια, η τελική απόφαση για τη συγκρότηση κόμματος Σαμαρά θα ληφθεί στο παραπέντε και ανάλογα με τις εξελίξεις. Οπότε μπορεί να προχωρήσει στην υλοποίηση του φορέα που ετοιμάζεται –κυρίως ως πίεση και απειλή– για καλό και για κακό. Σε αυτή την περίπτωση θα συνεργαστεί μετεκλογικά με τη ΝΔ. Αυτό προϋποθέτει βέβαια ότι η ΝΔ θα έχει άλλο αρχηγό, κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο εάν η ΝΔ είναι κάτω από 25% στον πρώτο γύρο και σίγουρα αν δεν είναι πρώτο κόμμα.

Αυτό σημαίνει ότι ο Σαμαράς θα μαζέψει τους ακροδεξιούς ή τους απέχοντες, για να συνεργαστεί με την ένοχη ΝΔ, που στήριξε την πολιτεία Μητσοτάκη για να διασωθεί η δεξιά παράταξη. Αυτό δεν ενθουσιάζει τον κόσμο, που μάλλον θέλει απαλλαγή από τη δεξιά παραίσθηση. Κι αυτό με την ελπίδα ότι θα κερδίσει την αρχηγία ο Νίκος Δένδιας, ο οποίος χρησίμευε ως άλλοθι στον Μητσοτάκη…

Υπάρχουν όμως δύο ακόμη νέες ερμηνείες-εξηγήσεις για την καθυστέρηση Σαμαρά: Η μία είναι ότι οι δημοσκοπήσεις δεν είναι ενθαρρυντικές (9-10%) με έντονη την αντι-σαμαρική διάθεση και η άλλη είναι οι πληροφορίες για συζητήσεις με τον Βελόπουλο, εξου και η παύση των βολών κατά Σαμαρά από την Ελληνική Λύση. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, το σενάριο που παίζει είναι η στήριξη Καραμανλή-Σαμαρά προς τον Δένδια εντός της ΝΔ και η στήριξη Βελόπουλου στην Πελοπόννησο από τον Σαμαρά, όπου δεν έχει καθόλου δύναμη. Στόχος η εκπαραθύρωση του Μητσοτάκη και η συγκρότηση δεξιάς κυβερνητικής συμμαχίας, κόντρα σε όλους τους άλλους.

Βέβαια τα πράγματα δεν είναι απλά. Η ΝΔ με Μητσοτάκη είναι μεταξύ 19-23%, αλλά ο πρωθυπουργός έχει ενάμισι χρόνο για να παίξει, έχει την αλλαγή του εκλογικού νόμου για το δεύτερο γύρο και έχει πάντα το ατού του εκλογικού αιφνιδιασμού. Η Λατινοπούλου φαίνεται να θέλει να στηρίξει τη ΝΔ, ίσως με αντάλλαγμα ένα υπουργείο. Αυτό επιθυμεί κι ο Κασσελάκης που σχεδόν αυτοπροτάθηκε για υπουργός του Μητσοτάκη. Θα υπάρξουν κι άλλοι πρόθυμοι, που είναι της γραμμής Μητσοτάκη και θεωρούν όλους τους άλλους επικίνδυνους.  Άλλωστε, σημειώνεται και μια τραμπική στροφή του Μητσοτάκη, με όχημα την εξωτερική πολιτική, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο…

Τόσο ο Μητσοτάκης, όσο και ο Σαμαράς έχουν διπλή ανάγνωση για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ. Και οι δύο θέλουν το ΠΑΣΟΚ μικρομεσαίο της τάξεως του 12%, ώστε να είναι διαχειρίσιμο μετεκλογικά. Εδώ μπαίνει σφήνα ο Βενιζέλος, που καίγεται να προταθεί για πρωθυπουργός μιας συγκυβέρνησης του στιλ Παπαδήμου. Η κοινή παρουσία Καραμανλή-Σαμαρά-Βενιζέλου στην εκδήλωση για τα 15 χρόνια της εφημερίδας “Δημοκρατία” και το πρωτοσέλιδο της ”Καθημερινής” με τίτλο “Η τρόικα της μη αυτοδυναμίας – Πού το πάνε Καραμανλής-Σαμαράς-Βενιζέλος” ερμηνεύτηκε σαν μπλοκ, που θα μπορούσε να κάνει τη χώρα “κυβερνήσιμη” με την παραμονή της εξουσίας στην κεντροδεξιά.

Ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ

Κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Βενιζέλο, με τη στήριξη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και με τη συμμετοχή ανεξάρτητων προσωπικοτήτων, θα έμοιαζε με κάποιου είδους κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Θα ήταν όμως; Άλλωστε στρατηγικός στόχος μιας τέτοιας κυβέρνησης θα ήταν το ξέπλυμα της Δεξιάς για την καταστροφή που προκλήθηκε την περίοδο 2020-2025, κάτι που προϋποθέτει την συγκάλυψη του συστήματος Μητσοτάκη, το οποίο κινδυνεύει να συμπαρασύρει όλη τη Δεξιά (μπλε-ροζ-βεραμάν) στη βαθιά κατάψυξη. Δευτερευόντως, θα αποβλέπει εμμέσως στην διάσωση της καραμανλικής παράδοσης και του ιδεολογήματος της λαϊκής Δεξιάς.

Αυτό θα ευνοούσε στρατηγικά στο μέλλον και το ΠΑΣΟΚ, που θα φιλοδοξεί στην αποκατάστασή του στο χώρο του κέντρου, μετά την προσκόλληση και συμμετοχή πολλών στελεχών του στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το ΠΑΣΟΚ ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και μάλιστα όχι veritable, είναι υποταγμένο από την εποχή Σημίτη στη λογική των αγορών και των ιδιωτικοποιήσεων. Είναι σαφές πως το ΠΑΣΟΚ με Ανδρουλάκη όχι μόνο δεν απογειώνεται, αλλά δεν έχει σίγουρη τη δεύτερη θέση. Η Διαμαντοπούλου θα στηρίξει συγκυβέρνηση με ΝΔ, αλλά μάλλον προτιμά τον Στουρνάρα αντί του Βενιζέλου για πρωθυπουργό.

Μπροστά σε τέτοια διλήμματα, ο Ανδρουλάκης που φέρεται να έχει υποσχεθεί στον Βενιζέλο στήριξη και εν όψει μιας ενδεχόμενης ανατροπής του στο επικείμενο συνέδριο, δεν αποκλείεται να κάνει κάποια υπέρβαση για να κρατηθεί αρχηγός του κόμματος και να προτείνει τον Γερουλάνο για πρωθυπουργό στις εκλογές, όπως κάνει το SPD, που έχει άλλο αρχηγό και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο και κατεβάζει άλλο πρόσωπο για την καγκελαρία.

Βέβαια –σύμφωνα με το ίδιο σενάριο– οι Καραμανλής-Σαμαράς θέλουν Δένδια για πρωθυπουργό, όμως αν τεθεί θέμα ηγεσίας στη ΝΔ δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα καταφέρουν να νικήσουν το μητσοτακικό σύστημα, που φαίνεται ότι έχει τον Πιερρακάκη ως plan B. Σε κάθε περίπτωση, όλα τα σενάρια συγκλίνουν σε μια δεξιά πανστρατιά –ακόμη και με το δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ– για τη συγκρότηση ευρωσυστημικής κυβέρνησης, που θα αποκλείει εκπλήξεις. Σε αυτό το πλαίσιο επιδιώξεων και ανεξάρτητα από την ουσία, πολλοί –υπό τον μανδύα του πολιτικού ρεαλισμού– θα φορέσουν τη λεοντή του τραμπισμού για να συμβαδίσουν με τη συγκυρία. Άλλωστε πρέπει να βιαστούν, αν αληθεύει η πληροφορία πως ετοιμάζεται original ρωσικό κόμμα…