Οι δικαιωματιστές “πυροβολούν” το άλλοτε ίνδαλμά τους

της Νεφέλης Λυγερού  – 

Είχαν καιρό οι προβολείς της δημοσιότητας να στραφούν στον Γιάννη Μουζάλα. Τα προβλήματα στο προσφυγικό-μεταναστευτικό μέτωπο είναι πολλά και συχνά οξυμένα, αλλά τα Μίντια ασχολούνται μόνο εάν προκύψουν επεισόδια σε κάποια δομή φιλοξενίας, τα οποία να προσφέρουν το αναγκαίο θέαμα. Αυτή τη φορά στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας έφερε τον Μουζάλα η επίθεση που του έκαναν οι δικαιωματιστές της “ομάδας των 53” στην πρόσφατη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι προέκυψε και η φήμη ότι απομακρύνεται από την κυβέρνηση. Το Μέγαρο Μαξίμου την διέψευσε, διευκρινίζοντας ότι ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής θα αποχωρήσει από το πόστο του μόνο εάν ορισθεί Επίτροπος του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Η υποψηφιότητά του θα κριθεί στις 21 Νοεμβρίου και θεωρείται ισχυρή.

Ο Μουζάλας προσγειώθηκε στον εγχώριο πολιτικό στίβο μετά βαΐων και κλάδων ως προσωρινός υπουργός για τη Μεταναστευτική Πολιτική. Αποδείχθηκε, όμως, μακρόβιος. Χωρίς αμφιβολία, η απήχησή που είχε αρχικά ο διορισμός του οφειλόταν κατά κύριο λόγο σ’ όσα είχαν προηγηθεί. Οι ημέρες και τα έργα της προκατόχου του Τασίας Χριστοδουλοπούλου είχαν στρώσει με ροδοπέταλα τον δρόμο που οδήγησε τον γυναικολόγο των ΜΚΟ στον συνήθως αφιλόξενο πολιτικό στίβο.

Ο ίδιος είχε χαιρετίσει τα πεπραγμένα της προκατόχου του, η οποία –σύμφωνα με τα λόγια του– «πέρασε από την πολιτική της αποτροπής στην πολιτική της φιλοξενίας». Το γεγονός, όμως, πως δεν ήταν σαν την Τασία ήταν τότε θετική εξέλιξη για τους περισσοτέρους. Είχε παίξει σημαντικό ρόλο και το γεγονός πως δεν ήταν παιδί του κομματικού σωλήνα και ότι είχε διαβεβαιώσει σε όλους τους τόνους πως δεν είχε καμία διάθεση να μετατραπεί σε επαγγελματία πολιτικό.

«Μαρία Τερέζα των μεταναστών»

Το βιογραφικό του, εξάλλου, έπειθε και τους δύσπιστους. Ιδρυτικό μέλος των “Γιατρών του Κόσμου”, με περισσότερες από 25 αποστολές στην Ασία και την Αφρική, στις οποίες παρείχε τις ιατρικές υπηρεσίες του. Στην κλινική που είχε δημιουργήσει στη Νέα Σμύρνη συνέχιζε να παρέχει δωρεάν τις υπηρεσίες του σε γυναίκες που αναζητούσαν την τύχη τους στην Ελλάδα.

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί τον αποκαλούσαν «Μαρία Τερέζα των μεταναστών». «Ο Γιάννης είναι ακόμα και σήμερα ακτιβιστής. Παραμένει ένας πραγματικός αγωνιστής των δικαιωμάτων των προσφύγων», έλεγε τότε γνωστός δικαιωματιστής της Κουμουνδούρου. Ο Μουζάλας, άλλωστε, ποτέ δεν είχε κρύψει τις απόψεις του για το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Ενδεικτική αυτών ήταν και η πρώτη επίσημη δήλωσή του ως υπουργός: «Τους πρόσφυγες οφείλεις να τους υποδέχεσαι και όχι να τους απωθείς», είχε πει στους δημοσιογράφους λίγο πριν από την ορκωμοσία του στο Προεδρικό Μέγαρο.

Όπως είχε εξομολογηθεί σε δικούς του ανθρώπους, ανέλαβε το υπουργείο για να υπερασπιστεί αποτελεσματικότερα τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών. Η ευαισθησία, όμως, και η διάθεση βοήθειας προς τους απανταχού κατατρεγμένους, αν και αρκεί στην ιατρική, δεν μπορεί να είναι το μοναδικό κίνητρο και κριτήριο ενός υπουργού. Μπορεί να συγκρουστεί με το εθνικό συμφέρον.

Αυτό συνέβη και στην περίπτωση του Μουζάλα. Η επίθεση που δέχθηκε από τους δικαιωματιστές της “ομάδας των 53” στην Πολιτική Γραμματεία δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είχε εδώ και καιρό στοχοποιηθεί από τους μέχρι πρότινος υποστηρικτές του, επειδή συνειδητοποίησε έστω και με καθυστέρηση κάποια αυτονόητα και προσάρμοσε κάπως την πολιτική του. Είναι διαφορετικό να βλέπεις το πρόβλημα από την πλευρά των ΜΚΟ από το να το αντιμετωπίζεις συνολικά ως αρμόδιος υπουργός.

Από ίνδαλμα στόχος

Αρχικά, ο Μουζάλας αποκαλούσε όλους ανεξαιρέτως πρόσφυγες. Χρειάσθηκε να συγκρουστεί με την πραγματικότητα για να παραδεχτεί με μεγάλη καθυστέρηση ότι ένας στους δύο που μπαίνουν στην Ελλάδα είναι οικονομικός μετανάστης. Ο αιώνιος αριστερός και λατρεμένος από τους αλληλέγγυους, από ένα χρονικό σημείο και μετά έχει βρεθεί στο στόχαστρό τους. Πολύ νωρίς, σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη οργισμένοι διαδηλωτές είχαν διακόψει την ομιλία του με συνθήματα υπέρ της κατάργησης του φράχτη στον Έβρο, αποκαλώντας τον «δολοφόνο»!

Ο υπουργός απευθυνόμενος στον υβριστή του είπε σε έντονο ύφος: «27 χρόνια και με ένα κουτσό πόδι ασχολούμαι με τους πρόσφυγες, ανόητε». Στη συνέχεια άναψε ένα τσιγάρο μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Δεν φαίνεται, όμως, να ηρεμούν. Οι ίδιες ανάγκες τον υποχρέωσαν να κάνει επιλογές, οι οποίες εξόργισαν τους δικαιωματιστές.

Αυτή η κατηγορία στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει κέντρο και ορμητήριο την Επιτροπή Δικαιωμάτων μπορεί να κατάπιε αμάσητο ένα ολόκληρο μνημόνιο, αλλά για τα δικαιώματα δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα εν λόγω στελέχη υπηρετούν με ιδεολογικό φανατισμό και με αμφιλεγόμενες πρακτικές ένα είδος μεταμοντέρνας “θρησκείας”.

Η μετατροπή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε “θρησκεία” δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, ούτε περιορίζεται στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Στην Αριστερά, όμως, έχει συνυφανθεί με αντιεξουσιαστικά ιδεολογήματα, διαμορφώνοντας τις τελευταίες δεκαετίες ένα ιδεολογικά τοξικό μίγμα.

Από το περιθώριο στην εξουσία

Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας του 3-4%, κανείς δεν έδινε σημασία στις συχνά ακραίες απόψεις των δικαιωματιστών. Ούτε σ’ αυτές που αφορούσαν την αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας και ευρύτερα τα εθνικά θέματα, ούτε στις άλλες που αφορούσαν την υψηλής ή χαμηλής έντασης “επαναστατική βία”.

Ύστερα, όμως, από τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τσίπρα τον Ιανουάριο του 2015, το μέχρι τότε περιθωριακό αυτό ρεύμα, μαζί με τον υπόλοιπο ΣΥΡΙΖΑ, διείσδυσε στους κρατικούς μηχανισμούς και κάποιες φορές απέκτησε καθοριστικό ρόλο. Οι αντιλήψεις τους μπορεί να είναι ακραία μειοψηφικές στην κοινωνία, αλλά κυριαρχούν στην Κουμουνδούρου, έστω και αν τα άλλα εσωκομματικά ρεύματα απέφευγαν τις δικές τους ρητορικές και πρακτικές ακρότητες.

Ο Μουζάλας αντέδρασε στην επίθεση που δέχθηκε από την “ομάδα των 53”, θέτοντας την παραίτησή του στη διάθεση του πρωθυπουργού. Ο Τσίπρας είναι υποχρεωμένος –ή τουλάχιστον θεωρεί πως είναι υποχρεωμένος– να τηρεί εσωκομματικές ισορροπίες. Μπορεί, λοιπόν, να μην αποδέχθηκε την παραίτηση του υπουργού του, αλλά εάν επιλεγεί ως επίτροπος από το Συμβούλιο της Ευρώπης θα του λυθεί ένα πρόβλημα.

Το παιχνίδι των ισορροπιών, όμως, έχει όρια που προσδιορίζονται από την ίδια τη δύσκολη πραγματικότητα. Εάν ο Μουζάλας πάρει τη θέση και φύγει, ο πρωθυπουργός θα βρεθεί αντιμέτωπος με ασφυκτικές εσωκομματικές πιέσεις να δώσει το χαρτοφυλάκιο σε δικαιωματιστή. Οι “53”, άλλωστε, δεν κρύβουν τις προθέσεις τους. Στην Πολιτική Γραμματεία απαίτησαν ευθέως η μεταναστευτική πολιτική να επιστρέψει στις αφετηριακές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Στα απλοελληνικά αυτό σημαίνει επιστροφή στη γραμμή της Τασίας…