Οι εκλογές και ο “λύκος που χαίρεται στην αναμπουμπούλα”…

Είναι αμφίβολο αν ακόμα και ο ίδιος ο Μητσοτάκης είναι σίγουρος για το πότε ακριβώς τον συμφέρει να γίνουν οι εκλογές. Βλέπει βέβαια ότι οι προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ (και του κ. Ανδρουλάκη) είναι “σαν των Τρώων”, κομμάτι προσπαθούν, αλλά, τελικά κλείνονται πίσω στα τείχη, που θα ‘λεγε και ο Καβάφης. Δηλαδή ποια τείχη, σε ξέφραγο χωράφι τρέχουνε έτσι όπως έχει γίνει η χώρα.

Οι δημοσκόποι, καιροσκοπικά, φέρνουν με το μαλακό τα δυο κόμματα κοντά, ώστε οι εκλογές να εμφανιστούν ντέρμπι. Δεν τους νοιάζει αν πέσουν έξω, δεν θα είναι η πρώτη φορά, η αναξιοπιστία δεν τους κοστίζει. Τζίρος να γίνεται. Έχω ξαναγράψει ότι είχα ενημερώσει προσωπικά τον Τσίπρα (και έναν συνάδελφο δημοσιογράφο της Αυγής) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει 16%, πέντε μήνες πριν από τις εκλογές τον Μάϊο 2015.

Έτσι εξηγείται ότι ο κ. Φαναράς (Μέτρον Ανάλυσις) μίλησε προ ημερών για διαφορά 10 μονάδων της ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ και πολύ πιθανή αυτοδυναμία της ΝΔ στις προσεχείς εκλογές με βάση τα στοιχεία των τωρινών δημοσκοπήσεων. Ο κ. Φαναράς χάλασε τη σούπα γι’ αυτό και θάψανε την εκτίμηση και τον ίδιο. Έτσι ή αλλιώς η αντιπολίτευση με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ μένει πίσω, μακράν.

Ο ντόρος για τις υποκλοπές δεν έχει αποτέλεσμα, επειδή αυτοί που τον προκαλούν δεν διακρίνονται για την αξιοπιστία τους. Ο καθένας τον χαβά του. Ο Ανδρουλάκης επιμένει ότι δεν θέλει ούτε Τσίπρα ούτε Μητσοτάκη πρωθυπουργούς μετά τις εκλογές σε κυβέρνηση συνεργασίας. Αλλά αν (λέω αυθαίρετα με το μυαλό μου) Μητσοτάκης και Τσίπρας πουν ότι δεν θέλουν αυτόν για κυβερνητικό συνεργάτη, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ θα τον κρατήσουν αρχηγό; Γίνεται κυβέρνηση χωρίς Ανδρουλάκη; Ποιος θα εξηγήσει γιατί είναι, υποτίθεται, απαραίτητος;

Δημοσκόποι και πράκτορες

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για κυβερνητική πλειοψηφία. Σιωπά η μοναδική, αναντικατάστατη, μυστική μας υπηρεσία ως “η εν πολλές αμαρτίες περιπεσούσα γυνή”. Αλλά προέκυψε δημόσιος καυγάς, ποιος είναι πράκτορας ποιανού, μεταξύ των γνωστών και μη εξαιρετέων δημοσιογράφων Τέλλογλου και Βαξεβάνη. Πως ξαφνικά περάσαμε από τις εκλογές στο πρακτοριλίκι; Εκλογές-δημοσκοπήσεις-πράκτορες με το δημοσιογραφικό κοστούμι, η φαρσοκωμωδία. Τελικά ήταν μια διαστροφή, ένα καπρίτσιο του Κυριάκου Μητσοτάκη (αλλά όχι του Ανδρέα με τον Τόμπρα, ή του πατρός Μητσοτάκη με το δίδυμο Γρυλάκη-Μαυρίκη); Ή είναι μια διαχρονική, πάγια πρακτική των κυβερνήσεων ελληνικών και ξένων;

Ο Μητσοτάκης, υποτίθεται, μπορεί να αντικατασταθεί, αλλά αν δεν έχουμε πεισθεί για την αιτία θα έχουμε την υποψία, οπαδοί και αντίπαλοι, ότι την αντικατάσταση υποκινούν “κύκλοι της ανωμαλίας”, όπως έλεγαν παλιά και τα έχουμε ζήσει οι παλαιότεροι, όταν το Παλάτι ήταν το φανερό κέντρο ανωμαλίας κατά τας υποδείξεις του, υποτίθεται αφανούς, εξωτερικού. Το θέμα δεν είναι αν θα έχουμε κυβέρνηση αυτοδυναμίας ή συνεργασίας, αλλά αν θα υπάρχει ομαλότητα, ουσιαστική όχι τυπική.

Αν ο Μητσοτάκης μπορεί να αντικατασταθεί, ο Τσίπρας είναι αναντικατάστατος όσο και αν στενοχωριούνται ο Τσακαλώτος και ο Φίλης. Ο σημερινός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι σπάνιο δείγμα πολιτικού αρχηγού. Είναι αναντικατάστατος, ανεξάρτητα από τις ικανότητές του, επειδή οι άλλοι, εντός-εκτός ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολιτικά ανύπαρκτοι. Χωρίς Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει ένα πόδι. Με Τσίπρα και χαμένες –όπως φαίνεται– τις εκλογές πάλι κουτσό άλογο θα μείνει. Ο Κουτσούμπας είναι από άλλο ανέκδοτο. Όπως και ο άλλος, στη φυλακή. Η μεγάλη, η χαώδης αλλαγή στην Ελλάδα συνοψίζεται σε δυο αράδες: Παλιότερα ο Μανώλης Γλέζος ήταν φυλακή και υπήρχε αγώνας για να εκλεγεί, ώστε να αποφυλακιστεί. Τώρα, κατάδικος-υποψήφιος είναι ο Κασιδιάρης. Η σημερινή Ελλάδα, σε ελεύθερη πτώση!

Οι εκλογές και ο “λύκος”

Τις εκλογές πολλοί αγάπησαν, τους ανίκανους κανείς. Τα ΜΜΕ ξύνουν την επιφάνεια για να καλύψουν τα κρίσιμα ερωτήματα και τις αδιέξοδες λύσεις. Αν προκύψει κυβέρνηση χωρίς τους σημερινούς αρχηγούς των δυο μεγάλων κομμάτων δεν θα έχει νικήσει η δημοκρατία. Θα έχει υποκύψει στο αναπάντητο μυστήριο γιατί οι όποιοι παρακολουθούσαν έναν πολιτικό αρχηγό τρίτης σειράς. Η δημοκρατία θα έχει υποκύψει και στο άλλο μυστήριο: πού βασίζεται ο αρχηγός ενός μεσαίου κόμματος και απαιτεί να εξοστρακιστούν οι αρχηγοί των δυο μεγάλων κομμάτων, να αλλάξει, δηλαδή, συθέμελα το πολιτικό σκηνικό; Το αίτημα αποκαλύπτει άραγε έναν μικρό αλλά προπέτη πολιτικό αρχηγό ή κάτι άλλο;

Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο; ρώταγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πριν από 60 τόσα χρόνια όταν δολοφονήθηκε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης. Το θέμα τότε φαινόταν μια “εσωτερική υπόθεση”. Αλλά κατέληξε στο ξενοκίνητο πραξικόπημα με τη χούντα και την απώλεια της (μισής) Κύπρου. Δεν κινδυνολογώ. Λέω αυτό που ξέρουμε όλοι, διότι το ζήσαμε. Τα Ίμια ξεκίνησαν από ασήμαντη αφορμή, μερικούς ψαράδες και αστόχαστους τοπικούς άρχοντες αλλά, με την ανοχή των κυβερνώντων τα νησιά θεωρούνται “γκρίζα” περιοχή. Και το όλο επεισόδιο ήταν –λένε κάποιοι παροικούντες την Ιερουσαλήμ– “στημένο”, προσχεδιασμένο.

Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται και η τουρκική απειλή έχει προϋπόθεση την αστάθεια, τη σύγχυση, την προσοχή στραμμένη αλλού (λέγε με π.χ. εκλογές) με τον Ερντογάν να ωρύεται καθημερινά και να απειλεί. Εκτός από όσα του σέρνουν από τηλεοράσεως πολίτες και στρατηγοί μπορεί, ίσως, ο Ερντογάν να περιμένει να αρπάξει μια ευκαιρία που θα του δώσουμε στο πιάτο, με ή χωρίς υπαγόρευση έξωθεν; Δεν θα μας επιτεθεί ο Ερντογάν. Θα ακολουθήσει την προσφερόμενη ροή των γεγονότων και μετά εμείς για τον επόμενο αιώνα.