Οι εκλογές, τα πέντε παράδοξα και οι πέντε εν αναμονή πρωθυπουργοί

Ο Γκαίτε διάβαζε τις εφημερίδες δέκα ημέρες μετά την κυκλοφορία τους για να γλυτώνει χρόνο, αφού το διάστημα αυτό το θεωρούσε αρκετό για να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι, τα εφήμερα από τα διαχρονικά, οι ειδησούλες της ημέρας από αναλύσεις άξιες προς διερεύνηση. Ακολουθώ ευλαβικά το παράδειγμα του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου και μάλιστα, αφού αποδελτιώσω τις εφημερίδες της εβδομάδας, τις αφήνω και να “σιτέψουν” ένα χρόνο επιπλέον. Πήρα λοιπόν στα χέρια μου, Καθαρά Δευτέρα του 2021, το φάκελο “Εκλογές 2020”.

Αυτό το έκανα για δύο λόγους: συμβολικά, αφού –θεωρητικά τουλάχιστον– η σκέψη σήμερα θα είναι πιο ξεκάθαρη και γιατί η Σαρακοστή λήγει επάνω ακριβώς στο πρώτο από τα διαστήματα που πιθανολογούν οι έγκριτοι πολιτικοί μας αναλυτές –συστημικοί και μη– ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει στο μυαλό του να προκηρύξει εκλογές. «Ακόμη και τη Δευτέρα του Πάσχα» λένε με σιγουριά κάποιοι. Ναι! Μην εκπλήσσεστε.

Δεν σκέφτεται τον κορονοϊό, τον Κουφοντίνα και τον Λιγνάδη. Οι πολιτικοί τα μετράνε αλλιώς τα πράγματα από εμάς τους κοινούς θνητούς. Αυτό δεν σημαίνει πως τα υπολογίζουν σωστά. Άλλωστε, όταν φτάνουν να σκέπτονται εκλογές, μάλλον η σκέψη τους έχει ήδη αρχίσει να θολώνει. Ούτε βέβαια πρέπει να πιστέψετε πως κάνουν εκλογές για να “παραδώσουν” πρόωρα, με το κεφάλι ψηλά.

Μπορεί να το έκαναν τρεις εξ αυτών που μας κυβέρνησαν την τελευταία 12ετία, ο Κώστας Καραμανλής τον Σεπτέμβριο του 2009, ο Αντώνης Σαμαράς τον Γενάρη του 2015 και ο Αλέξης Τσίπρας τον Ιούλιο του 2019. Αλλά προφανώς γιατί έβλεπαν τα χειρότερα μπροστά. Ίσως να αποφύγουν μια χρονική περίοδο διακυβέρνησης, που τα επερχόμενα προβλήματα θα εξαέρωναν το κόμμα τους. Ίσως να προτιμούσαν να αυτοτραυματιστούν, αλλά να μην “πεθάνουν πολιτικά”, ούτως ώστε να διεκδικήσουν με ένα come back τη δικαίωσή τους από την Ιστορία.

Προβλέψεις και παράδοξα

Όσο και αν στους περισσότερους φαίνεται απίθανο αυτό το σενάριο σήμερα, σημειώστε μια παρακινδυνευμένη δεεύτερη πρόβλεψη: μέχρι το 2025 δύο εκ των τριών (Καραμανλής, Σαμαράς, Τσίπρας), θα επανέλθουν στα ανώτατα αξιώματα. Και αν σε αυτά συμπεριλάβουμε την Προεδρία της Δημοκρατίας, μπορεί να έχουμε 3Χ3 come backs! Και σπεύδω να ξεκαθαρίσω ότι αυτό θα συμβεί σε πρότερη συνεννόηση (για να προλάβω τους συνωμοσιολόγους). Πώς; Μεταξύ των γεγονότων και της ίδιας της Ιστορίας, που ειδικά στον τόπο μας γράφεται με παράδοξα. Τα παράδοξα: Ο Αλέξης Τσίπρας δεν “πολυκαίγεται” να αναλάβει σύντομα ξανά μεγάλες ευθύνες.

Βλέπει μπροστά του α) την επιβεβλημένη έξωθεν “επίλυση” των ελληνο-τουρκο-κυπριακών, β) τέταρτο Μνημόνιο και γ) την κοινωνική έκρηξη. Δεν είναι χαζός. Δεν τρέφει αυταπάτες πια. Έμαθε πως οι γραβατωμένοι Ευρωπαίοι δεν αστειεύονται. Θέλει πρώτα να ξεκαθαρίσει το εσωκομματικό τοπίο, να δημιουργήσει προφίλ σοσιαλδημοκράτη και μετά να επανέλθει. Ασκεί “θεσμική αντιπολίτευση”, χαμηλών τόνων, δυσαρεστώντας το σκληρό πυρήνα του κόμματός του.

Την ίδια στιγμή όμως, αφήνει μη διεκδικούμενο τον χώρο του Κέντρου και ανοίγει την όρεξη νέων σχηματισμών. Η ηθελημένη συριζαϊκή “πολιτική οκνηρία”, δημιουργεί ένα ακόμη παράδοξο: δεν συσπειρώνει τους παραδοσιακούς κεντρώους και αφήνει δημοσκοπικό χώρο και ευρύ προβάδισμα 15-20 μονάδων στη ΝΔ. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί μια ανάδραση. Η υπερπαράσταση νίκης μπορεί να κρατάει το ηθικό των νεοδημοκρατών ψηλά, αλλά ταυτόχρονα δίνει άλλοθι στους δυσαρεστημένους να λοξοκοιτάνε προς τα νέα σχήματα που δημιουργούνται στο χώρο, όπως οι Ελεύθεροι Άνθρωποι.

Τι θα κάνουν οι δημοσκόποι

Γι’ αυτό το επόμενο χρονικό διάστημα θα δείτε να συμβαίνει το εξής επίσης τρίτο παράδοξο: “οι συστημικοί δημοσκόποι” (δηλαδή σχεδόν όλοι), σε συμφωνία με το Μαξίμου, θα αρχίσουν να “διορθώνουν” τη διαφορά με το ΣΥΡΙΖΑ, από τα “ψηλά” των 20 μονάδων, προς ένα πιο λογικοφανές δεκαράκι. Τον χορό τον έσυρε η MRB με τις 13,1 μονάδες που έδωσε πρόσφατα. Θα ακολουθήσουν η GPO και η PULSE και θα κλείσει τη φάση αυτή η Metron Analysis. Την Opinion Poll την κρατάνε στην άλλη άκρη της κλίμακας, να ορίζει το ανώτατο ύψος της διαφοράς.

Τέταρτο παράδοξο: Αυτά ως προς τη micro επικοινωνία, γιατί στη macro, αν η πενταπλή κρίση συνεχιστεί και επιδεινωθεί, ο κ. Μητσοτάκης θα προκηρύξει εκλογές όχι για να τις κερδίσει αλλά για να πάρει time out. Τί σημαίνει “time out”; Αν δεν “σκοράρει” πάνω από 31-32%, η ΝΔ θα αποφύγει να πάει αμέσως σε δεύτερο γύρο. Θα αναλάβει για ένα διάστημα μία κυβέρνηση τεχνοκρατών και θα αναμετρηθούν εκ νέου με τον Τσίπρα σε δεύτερο χρόνο μετά από 3 έως 6 μήνες.

Εκεί παίζουν ως εναλλακτικοί πρωθυπουργοί το όνομα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, που εν τω μεταξύ έχει συσφίξει τους δεσμούς του με κορυφαίους Ευρωπαίους πολιτικούς και του Δημήτρη Αβραμόπουλου. Όμως, αν το ζητούμενο είναι τα εθνικά θέματα, μην σας εκπλήξει η επάνοδος ως λύση του Αντώνη Σαμαρά. Μόνο ένας πολιτικός που διαχρονικά στηρίζει τις πατριωτικές θέσεις της Ελλάδας, θα μπορεί να περιορίσει τον τουρκικό αναθεωρητισμό, χωρίς να μετατρέψει την καχυποψία της κοινής γνώμης σε οργή, επιβαρύνοντας το κακό κλίμα που βαραίνει τους σημερινούς κρυπτο-ενδοτικούς χειρισμούς (βλ. δηλώσεις Γεραπετρίτη για έξι ναυτικά μίλια κ.ά.).

Ποιος θα πληρώσει

Όποιο από τα παραπάνω σενάρια και να επιβεβαιωθεί ένα είναι σίγουρο: κανείς δεν θα πλήξει τους επόμενους έξι μήνες στην Ελλάδα. Το θέμα είναι ποια κοινωνικο-επαγγελματική τάξη θα πληγεί ακόμη περισσότερο και πόσο θα πληγωθεί η χώρα μας; Το καλοκαίρι του 2020, όταν γράφαμε πως ο κ. Μητσοτάκης προετοίμαζε εκλογές, αποδείχθηκε πως είχε ήδη αποφασιστεί.

Το επιβεβαίωσαν μια σειρά από άρθρα φιλοκυβερνητικών εφημερίδων (ΤΑ ΝΕΑ, ΤΟ ΒΗΜΑ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ), που σήμερα μετανιώνουν για το μη “αιφνιαδιασμό”, μιλώντας για τη “χαμένη ευκαιρία” να καεί η απλή αναλογική και να ηττηθεί στρατηγικά ο Τσίπρας. Είναι πολύ πιθανό να δικαιωθούμε και αυτή τη φορά. Ο πειρασμός για τον Κυριάκο είναι μεγάλος. Οι “Μαξιμιλιάνοι” δεν θα του αντισταθούν. Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν σχεδιάζουν εκλογές, αλλά αν θα τις τολμήσουν.