Οι εκλογές του δίευρου, ο Κανένας και το τέλος της υπαρκτής Αριστεράς

Είναι να αναρωτιέται κανείς, εκείνο το τεράστιο 400.000 που είπε η Άννα για το καλό σενάριο συμμετοχής στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ είναι γιατί κάτι ξέρει ή ανέβασε τον πήχη για μετεκλογικούς λόγους; Σε κάθε περίπτωση και τα δύο κόμματα δεν έχουν διασφαλίσει την αριθμητική του εκλογικού τους σώματος και την αφήνουν στις συνθήκες της ελεύθερης αγοράς ψήφων, όπου με δύο δίευρα μπορείς να ψηφίσεις και στα δύο κόμματα. Αλλά τι να περιμένει κανείς στην Ελλάδα της ραγδαίας παρακμής, όταν στις εθνικές εκλογές ψηφίζουν 10.000 άτομα ηλικίας 116 ετών;

Αν λοιπόν συμβεί αυτό το ευτράπελο με Ανδρουλάκη και Κασσελάκη, δεν θα έχει μόνο ξεφτιλισθεί η οργανωτική επάρκεια και το πολιτικό προσωπικό και των δύο κομμάτων της υπαρκτής εν Ελλάδι αριστεράς, αλλά θα έχει ενταφιασθεί η προοπτική της έγκαιρης – πριν την εθνική καταστροφή – απομάκρυνσης του συστήματος Μητσοτάκη από την εξουσία.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, η δεξιά θα αλλάξει εν πλω πρωθυπουργό και στις εκλογές θα σχηματίσει κυβέρνηση με τον Βελόπουλο (ασχέτως τι λέει τώρα) ή ακόμη και με τον Ανδρουλάκη (ασχέτως τι λέει τώρα) διότι –ως γνωστόν – τα σοβαρά (ας πούμε) κόμματα δεν θα επιτρέψουν η χώρα να μείνει ακυβέρνητη! Άλλωστε, η ανάγκη αυτή οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στο πρόσφατο παρελθόν στο 4%…

Το τοπίο μετά τις εσωκομματικές εκλογές

Σε κάθε περίπτωση, στις επόμενες εκλογές αν είναι αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ή όπως αλλιώς τον ονομάσει ο Κασσελάκης, όσο καλά και να πάει δεν πρόκειται να κάνει την ανατροπή. Πρώτον, γιατί στα εθνικά και στις σχέσεις με τις ΗΠΑ he don’t have the guts να κάνει breakthrough, δηλαδή να κάνει ένα ρήγμα μέσω του οποίου η χώρα θα πάψει να είναι δεδομένος υπάλληλος των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Όσο για το οικονομικό πρόγραμμα ακόμη το περιμένουμε. Ο δε Ανδρουλάκης είναι τόσο αυτονόητος ως “σοσιαλδημοκράτης” που θα τα πήγαινε μια χαρά με τον Δένδια ή ακόμη και τον Σαλμά!…

Αν λοιπόν οι κάλπες στα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης μας επιφυλάσσουν μια τραγική φάρσα με τις εσωκομματικές τους εκλογές, τότε μπορούμε να φανταστούμε ότι οι “87” και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις θα χρειαστεί είτε να γονατίσουν και να δηλώσουν ενώπιον του λαού πίστη στον Στέφανο, είτε να αποχωρήσουν (εκτός κι αν τους φύγει αυτός). Εάν πράξουν το δεύτερο, που σημαίνει ότι θα φύγουν και οι βουλευτές της φράξιας, τότε, ο Σύριζας θα χάσει το status της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και τα λεφτά που αυτό συνεπάγεται. Οι δε αποχωρήσαντες έχουν δύο επιλογάς, είτε να αυτοκτονήσουν συγκροτώντας νέο κομματίδιο, είτε για να μην λάβουν την κατάρα του αποστάτη-προδότη από τα μέλη και του φίλους θα πρέπει να επιστρέψουν τις έδρες εις τον κύριον Κασσελάκη. Κάπου εκεί ο πάλαι ποτέ Συνασπισμός θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.

Στην περίπτωση που πάρει το κόμμα ο Σωκράτης Φάμελλος και δεν φύγει ο Κασσελάκης περιμένοντας την επόμενη ήττα του κόμματος, απλώς, ο καλός αυτός κοινοβουλευτικός άνδρας θα αναλωθεί άνευ λόγου. Αν τώρα, η συναστρία και οι συμπαντικές δυνάμεις βγάλουν τον Παύλο Πολάκη, αυτός έχει τα προσόντα να χτίσει την ελληνική εκδοχή της πετυχημένης Sahra Wagenknecht.

Φυσικά, επειδή όλα αυτά κινούνται στη σφαίρα της ενορατικής εκτίμησης, ως ρεαλιστές μπορούμε -ίσως- να αναφωνήσουμε “Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος” Αλέξιος Τσίπρας του Παύλου. Το άτομο παραμένει έξυπνο, πέρασε από πολλά “σχολεία” όσο καιρό οι άλλοι τρώγονταν και έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη πολλών συστημάτων. Αυτό είναι και κακό και καλό και χρήσιμο και ύποπτο.  Πάντως, παρότι μπορεί να θεωρηθεί “μονόφθαλμος” μέσα στην τυφλότητα της ελληνικής αριστεράς υπό την πλατειά έννοια, μπορεί επίσης να έχει εντρυφήσει στο σοσιαλδημοκρατικό κεκτημένο, αλλά δεν έχει δώσει προγραμματικά δείγματα που να κόβουν δρόμο προς την Οδό της Πραγματικής Ανάπτυξης και Σύγκλησης.

Ο Κανένας

Όλα αυτά, με τον τρόπο του, ο κόσμος τα πιάνει στον αέρα, εξ ου και συνεχίζει να αναζητά τον “Κανένα”, τα χαρακτηριστικά του οποίου ή της οποίας περιλαμβάνουν στιβαρή μόρφωση, καλή γνώση της ιστορίας, επιτυχημένη επαγγελματική εμπειρία, κοινωνική αναγνώριση, προσωπικό κύρος, πολύ καλή γνώση του διεθνούς γεωπολιτικού παιγνίου, αγγλικά σε επίπεδο μητρικής με επαρκή γνώση του διπλωματικού και χρηματο-οικονομικού langage, καθώς και να έχει σκηνική άνεση, να διαθέτει μη ξύλινο λόγο, να μιλάει συναρπαστικά, και κυρίως να είναι όμορφος/η.

Επίσης, να είναι πραγματικός πατριώτης και να βάζει το συμφέρον του λαού και της χώρας πάνω από αυτό του κόμματος και της νομενκλατούρας του. Τέλος, πρέπει να έχει χρονικά οριοθετημένο όραμα, μη μεταφυσικό, το οποίο να συνοδεύεται από ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα ουσιαστικής ανάπτυξης που θα επανατοποθετήσει την Ελλάδα από τον πάτο της ΕΕ στην διεθνή πρωτοπορία.