Οι ευρωεκλογές τελείωσαν, το μεγάλο παζάρι άρχισε

Έτσι και αλλιώς η ΕΕ με τις κανονιστικές θέσεις που έχει και με τις μονοσήμαντες αρχές για την εξομάλυνση των αντιθέσεων και συγκρούσεων και μέσα από αχανή ποικιλομορφία συμφερόντων, φαίνεται να είναι αδύναμη για αλλαγές και τροποποιήσεις. Ουσιαστικά κινείται κάτω από δύο άξονες σχηματισμών δυνάμεων. Ο ένας είναι εκείνος των “προοδευτικών” αριστερών, οικολογικών και κεντροδεξιών δυνάμεων και ο άλλος είναι των συντηρητικών, ευρωσκεπτικιστών και κάποιων ακραίων δυνάμεων.

Οι δεύτεροι θεωρούνται κάτω από μια ύποπτη εργαλειοποίηση ως μιάσματα της δυτικής ιστορίας. Μάλιστα για τον πολιτικό τους προσδιορισμό χρησιμοποιούνται λέξεις και έννοιες χρεωστικές χωρίς περιεχόμενο, το οποίο να προκύπτει πάντα από μια ορισμένη ιστορική ταυτολογία με το παρελθόν. Και μόνο η έννοια της πατρίδας που επικαλείται ο δεύτερος πόλος χρεώνεται με ένα ιστορικό νόημα και με μια τρέχουσα γλωσσική χρήση από παρανοήσεις.

Αποκλείονται οι διαφοροποιήσεις του όρου πατρίδα από τον πρώτο πόλο της “προοδευτικής” συμμαχίας, τόσο σε επίπεδο ύφους, περιεχομένου, ατμόσφαιρας, όσο και ιστορικής αναγωγής, γιατί η λέξη για τους “προοδευτικούς” παραπέμπει ευθέως σε ένα σχήμα σκέψης το οποίο χρεώνεται με εγκλήματα και πολέμους. Ωστόσο και ο Ντε Γκώλ για πατρίδα μιλούσε και ο Άρθουρ Νέβελιτ Τσάμπερλεν επίσης για πατρίδα μιλούσε, καθώς και ο Αμερικανός Ντουάιτ Αϊζχενχάουερ.

Το μεγάλο παζάρι

Σήμερα οι “προοδευτικοί”, καλούνται να εγκαταλείψουν τις αβάσιμες θέσεις τους, τόσο κοινωνιολογικά, όσο και από άποψη ιστορίας και να συνεργαστούν με δυνάμεις που έχουν ως κέντρο αναφοράς την πατρίδα. Δεδομένου ότι υπάρχει στην ΕΕ μια συμφωνία συμφερόντων, ένα αλισβερίσι που υπερβαίνει κάθε στάθμη. Αλλιώς η ΕΕ έρχεται σε σύγκρουση ή σε μεγάλη ανατροπή.

Ο Σαλβίνι συναντά την Λεπέν προτείνοντας να δημιουργηθεί ένα μέτωπο που θα συμπεριλαμβάνει όλες τις δυνάμεις του δεξιόστροφου ευρωσκεπτικισμού, ακόμη και του γερμανικού κόμματος AFD που είχε απομονωθεί από παντού, δεδομένου ότι είναι ακροδεξιό κόμμα. Την ίδια στιγμή η Τζώρτζα Μελόνι η οποία παίζει σχεδόν με όλους τους συσχετισμούς ισορροπίας, διεκδικεί για την Ιταλία – στο μεγάλο παζάρι που όλοι ζητούν ένα μερίδιο – μια αντιπροεδρία ή ένα βαρύ χαρτοφυλάκιο, όπως τη θέση του Ύπατου Ευρωπαϊκού Εκπροσώπου των Εξωτερικών Υποθέσεων, προτείνοντας την Ελιζαμπέτα Μπελόνι η οποία διαθέτει πείρα σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Επίσης η Μελόνι περιμένει το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών, γιατί αν μετά τη διάλυση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης ο Μακρόν ισχυροποιηθεί, τότε το δικαίωμα του βέτο για την Ιταλία μειώνεται.

Όλα λοιπόν λειτουργούν στον ορίζοντα των αυτοτελών συμφερόντων των κρατών-χωρών και εν τέλει η ΕΕ αποτελεί μια ευκαιρία διεκδίκησης συμφερόντων, μια δοσοληψία και μια στρεβλή πραγματικότητα της λειτουργίας της. Πίσω από μια διαφημιζόμενη ποικιλομορφία περιεχομένων που υποτίθεται ότι διαθέτει η ΕΕ, κρύβεται η οργανική συνάρτηση όχι μόνο της κυριαρχίας και της αξίωσης ισχύος, αλλά και του παζαριού που αποτελεί τον εξισωτικό κοινό παρονομαστή της ΕΕ.