Οι καπετάνιοι του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κουφοντίνας και η επέλαση του εθνομηδενισμού

Ένα κόμμα που τα στελέχη και τα μέλη του διαιρούνται σε αλληλοσπαρασσόμενες ομάδες δεν μπορεί να πάρει την εξουσία. Με τον ΣΥΡΙΖΑ συμβαίνει το ανάποδο. Οι καπετάνιοι στον ΣΥΡΙΖΑ τσακώνονται επειδή έχουν καταλάβει ότι έτσι ή αλλιώς η εξουσία κείται μακράν. Και πώς να μην είναι απλησίαστη όταν πλήθος “υψηλών” στελεχών υπερασπίζονται τον Κουφοντίνα, επειδή, λέει, τον στέλνουν σε άλλη φυλακή και ξεβολεύτηκε.

Πότε ο επαναστάτης που ξεβολεύτηκε, (σε αντίθεση με τον Γιωτόπουλο που κρατάει τουλάχιστον την αξιοπρέπεια της σιωπής του) πότε με την υπογραφή στις Πρέσπες, αλλού κοιμάται ο ΣΥΡΙΖΑ κι αλλού χορεύει ο κόσμος. Έτσι, το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας μένει κουτσό. Στηρίζεται μόνο σε ένα πόδι που δεν λες με σιγουριά αν είναι ή δεν είναι το δεξί. Κατηγορούν π.χ. την κυβέρνηση για αυταρχισμό, τυπικό γνώρισμα της Δεξιάς. Αλλά και η Αριστερά διακρίθηκε στην πολυκύμαντη ιστορία της για αρκετά και σημαντικά επεισόδια αυταρχισμού και αυθαιρεσίας. Πρόσφατο παράδειγμα η αυθαιρεσία Τσίπρα με την
“κωλοτούμπα” στο δημοψήφισμα.

Η ανοχή Τσίπρα στους συνεχείς τσακωμούς οφείλεται σε πολιτική αδυναμία, στη συνεχή φθορά της ηγεσίας και στην κοινή αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει και τις επόμενες εκλογές. Στην οικονομική πολιτική η σημερινή “Αριστερά” στην ΕΕ, και στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι πειθήνια στους κανόνες και στους ηγήτορες της παγκοσμιοποίησης. Στα εθνικά θέματα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει με τις Πρέσπες επιτυχείς εξετάσεις εθνομηδενισμού.

Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και η παγκοσμιοποίηση κατάστρεψαν την ιστορική Αριστερά αλλά υποχρέωσαν σε βαθιά μετάλλαξη και την παραδοσιακή Δεξιά. Οι ελίτ, διεθνώς, κινούνται ανεξάρτητα από την “πλέμπα” και διόλου φιλικά απέναντι στην κλασική αστική τάξη που φαίνεται να χάνει τον μπούσουλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε μόνο επιδερμικά ένα κοινωνικό πρόσωπο, π.χ. με τα επιδόματα που η Αριστερά τα θεωρούσε πολιτική ελεημοσύνης. Η Δεξιά πλειοδότησε στα επιδόματα κερδίζοντας “κοινωνική ειρήνη”. Και οι δυο πλευρές στην Ελλάδα κινούνται στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, ο ΣΥΡΙΖΑ στο στυλ “τραβάτε με κι ας κλαίω” ενώ στα δεξιά το κυρίαρχο ρεύμα είναι απροκάλυπτα νεοφιλελεύθερο.

Η Κριμαία και τα νησιά του Αιγαίου

Στα εθνικά θέματα κυριαρχεί, στα υψηλά στρώματα της ελίτ, ρεύμα υποταγής και αναζητούνται μέθοδοι “ανεκτού” συμβιβασμού με την Τουρκία μέσω των διερευνητικών συνομιλιών. Πλέον πιέζει, εκτός της Γερμανίας και των ΗΠΑ, και η Ρωσία, με τον Λαβρόφ που υποστήριξε τις συνομιλίες με την Τουρκία χωρίς διάκριση και αναφορά στο Διεθνές Δίκαιο. Η Ρωσία τονίζει, σωστά, ότι η Κριμαία ιστορικά είναι ρωσική και οι κάτοικοι πλειονοτικά είναι Ρώσοι. Ο Λαβρόφ δεν ξέρει ποιοι μένουν στα νησιά του Αιγαίου και την ιστορία τους;

Θα λέγαμε (καθ’ υπερβολήν;) ότι χωρίς “ναυμαχία στο Ναβαρίνο”, οι σημερινοί τρεις Μεγάλοι με λόγο στην περιοχή (ΗΠΑ, Γερμανία, Ρωσία) διαιωνίζουν το καθεστώς προτεκτοράτου για την Ελλάδα και ταυτόχρονα ανανεώνουν για τον εαυτό τους το καθεστώς των προστάτιδων Δυνάμεων σε όλη την περιοχή. Το (πολύ κοντινό;) μέλλον θα δείξει πόση θα είναι η τουρκική απόλαυση και πόσο θα κρατήσει η χαρά του Ερντογάν.

Η απορία έχει νόημα επειδή αν οι τρεις Μεγάλοι συμπίπτουν στη μέθοδο “λύσης” του προβλήματος “Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος” γιατί να μην τα βρουν (ή να τα έχουν ήδη βρει) και στο περιεχόμενο της λύσης, στη μοιρασιά; Το πώς θα μοιραστεί ο ενεργειακός πλούτος στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο δεν εξαρτήθηκε, έτσι κι αλλιώς, ποτέ από τα κέφια του Ερντογάν και του όποιου Μητσοτάκη. Όσοι πρόταξαν το κέφι τους, π.χ, οι Καντάφι και Σαντάμ, είχαν άσχημο τέλος. Το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι να διατηρήσει τη νόμιμη κατοχή εδαφών και θαλάσσιων περιοχών.

Ήττα πατριωτικών δυνάμεων

Ενώ οι όποιες πατριωτικές δυνάμεις εντός της ΝΔ έχουν ηττηθεί, σιωπούν και περιορίζονται σε μικρής εμβέλειας κινήσεις παρασκηνίου. Οι εκτός κυβέρνησης είναι αριθμητικά και πολιτικά ασήμαντες, όπως και στην ΕΕ. Οι Γκωλικοί π.χ. έχουν συρρικνωθεί στο ελάχιστο, ενώ ο καθ’ όλα δεξιός Μακρόν, επιλογή του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου μεγέθους Ρότσιλντ (όπως λέμε “κοστούμια για μεγάλα μεγέθη”) ζει και βασιλεύει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, χάρη στον Τσίπρα, εκτοξεύθηκε αλλά, επίσης χάρη στον Τσίπρα φαίνεται ότι έχει πάρει την κατηφόρα ανεπίστρεπτα. Στη Γαλλία, Ισπανία και Ιταλία τα αντίστοιχα κόμματα υπάρχουν μόνο ως υπηρετικό προσωπικό της Παγκοσμιοποίησης. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Τσίπρας ξεκίνησε ως “επαναστάτης νέος” και μετά μεταλλάχθηκε. Δεν είναι ο πρώτος και δεν θα είναι ο τελευταίος. Το ότι αναζήτησε και βρήκε στήριξη από ξένους ηγέτες (ΗΠΑ και Γερμανία) τον εξομοίωσε με το περιβάλλον των ελληνικών ελίτ.

Το θέμα είναι ότι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ έκανε πράξεις προκλητικά αθέμιτες, όπως η υπογραφή των Πρεσπών, και “κωλοτούμπες” ασυγχώρητες που προκάλεσαν τη λογική και τις πολιτικές ευαισθησίες των πολιτών, όπως εκφράστηκε με την ψήφο τους στο δημοψήφισμα. Συνολικά η θητεία του στην κυβέρνηση ήταν από μέτρια έως αρνητική. Για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπληξε μόνο ανηλεώς τους μεσαίους, όπως βροντοφωνάζει ο βαθυστόχαστος Πολάκης. Άνοιξε ακαι την πόρτα στο κύμα μετανάστευσης σύμφωνα με τις επιταγές του Βερολίνου.

Ο Τσίπρας αποκαλούσε “μαντάμ Μέρκελ”, δήθεν ειρωνικά, τη Γερμανίδα καγκελάριο, αλλά μεταμορφώθηκε αστραπιαία σε υπάκουο συνεργάτη της μετά από εκείνη τη συνάντησή τους, όπου, όπως κατέγραψε το ρεπορτάζ, η “μαντάμ” τον τραβούσε από το μανίκι για να κάνει ό,τι του ζητούσε. Και το έκανε ασκαρδαμυκτί. Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι ο σημερινός πρωθυπουργός, με όλες τις Μεγάλες Δυνάμεις συνασπισμένες, μπορεί να ζηλεύει τον Τσίπρα που, με τους Σκοπιανούς, του έπεσαν τα εύκολα.