Οι κομματικές μπράντες, ο Αλέξης, ο Λοβέρδος και ο Τράγκας…

Η παραίτηση του Πάμπλο Ιγκλέσιας των Ποδέμος μετά την πολιτική του ήττα από την Ιζαμπέλ Ντίαζ Αγιούσο στην περιφέρεια της Μαδρίτης εκτιμήθηκε από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης ως έναρξη της αντίστροφης μέτρησης για τον Αλέξη Τσίπρα, σε μια προσπάθεια συντήρησης του αντιΣΥΡΙΖΑ συνδρόμου. Δυστυχώς, το ότι νικήτρια της Μαδρίτης που χαρακτηρίστηκε από ξένους αναλυτές «Ισπανίδα Τραμπ», ανήκει στην λαϊκιστική ακροδεξιά, δεν έπαιξε κάποιο ρόλο προβληματισμού…

Αν και υποτίθεται ότι το λαϊκιστικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποχωρήσει, το κόμμα εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται ως τέτοιο από τα φίλια προς την κυβέρνηση μίντια και αυτό είναι ένα ακόμη πρόβλημα στην ευρύτερη απήχησή του. Ο Τσίπρας το παλεύει, αλλά δεν του βγαίνει. Λένε πολλά σωστά, ομως τα επικοινωνιακά κομάντο του Μαξίμου είναι πολύ δυνατά και έχουν τεράστια ισχύ πυρός. Κάπως έτσι θάφτηκε η παρέμβαση της κας Αχτσιόγλου για την απουσία της Αναπτυξιακής Τράπεζας από τη διαχείριση των πόρων του Ταμείου Ανάπτυξης και Ανθεκτικότητας ή η πρόταση Τσίπρα για αντικατάσταση του Συμφώνου Σταθερότητας με ένα Σύμφωνο Ανάπτυξης της ΕΕ.

Κάπως έτσι, όταν βγήκε και θύμισε ότι αυτός είχε προτείνει την απελευθέρωση των πατεντών των εμβολίων κορονοϊού και ότι ο Μητσοτάκης τον χλεύαζε, τώρα που ο Μπάιντεν στηρίζει την πρόταση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΕ) για την κατάργησης της πνευματικής ιδιοκτησίας στα εμβόλια, η γαλάζια μονταζιέρα ισχυρίζεται πως πρώτος ο Μητσοτάκης το πρότεινε, ενώ είχε μιλήσει μόνο για αγορά της πατέντας…

Συνεπώς, οι καλές ιδέες πολιτικής και οι αποκαλύψεις για τις αστοχίες και τις λανθασμένες κατευθύνσεις της κυβερνητικής πολιτικής δεν επαρκούν, ούτε η προβολή των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με τεχνοκρατική επάρκεια. Είναι μάλλον οφθαλμοφανές ότι η μπράντα ΣΥΡΙΖΑ έχει απαξιωθεί, εκτιμάται ότι έχει πιάσει “ταβάνι”, αν και συσπειρώνει ένα σκληρό 25%.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε την εξουσία, προφανώς όχι με το χαριτωμένο «πρώτη φορά Αριστερά» αλλά για βαθύτατους πολιτικο-κοινωνικούς και οικονομικούς λόγους. Αλλά επειδή έχασε, όπως και γιατί έχασε, χρειάζεται ριζική ανακαίνιση του οχήματος, αλλαγή μοντέλου. Ήδη, ο αρθογράφος Στέφανος Μυτιληναίος πρότεινε αλλαγή τίτλου του κόμματος σε “Συμμαχία Δημοκρατών και Σοσιαλιστών”. Η αλλαγή του σήματος του ΣΥΡΙΖΑ με το αστέρι ήταν μια “μοντερνιά” αλλά δεν δείχνει να επαρκεί.

Η επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ

Ο διεκδικητής της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ Ανδρέας Λοβέρδος δείχνει να έχει πιάσει το μήνυμα. Δεν προβάλει μόνο το επιχείρημα της καθήλωσης στο 6,5% επί έξι χρόνια, αλλά μοχλεύει τη μπράντα ΠΑΣΟΚ που εθνικοψυχαναλυτικά παραμένει ισχυρή, αν όχι αναντικατάστατη, παρά την κακοποίησή της. Εξ άλλου, η αυτοσαρκαστική λαϊκή ρήση «Όλοι ΠΑΣΟΚ είμαστε» δεν προέκυψε τυχαία!

Η επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ, υπό προϋποθέσεις, κάνει νόημα, διότι εκεί ενυπάρχει μια υποσυνείδητη εμπιστοσύνη στην μπράντα, ως φορέα δίκαιης κατανομής και ενός δεινού διοικητικού μηχανισμού. Μπορεί να το κάνει αυτό ο Λοβέρδος που δεν ήταν δα και αντρεϊκός; Τέλος πάντων στην πολιτική όλα γίνονται, υπό όρους. Θα χρειαστεί να “σκοτώσει” και μερικά πρόσωπα για να “εξαγνιστεί” και να αναβαπτισθεί στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ, εις το όνομα του Πατρός!

Πρώτον, χρειάζεται μια αιματηρή αυτοκριτική σε τέσσερα επίπεδα: Γιατί, έχασε το ΠΑΣΟΚ το 2004, όταν μάλιστα είχε πετύχει την ένταξη στο ευρώ, την κατασκευή των Ολυμπιακών έργων και την διοργάνωση των Αγώνων, γιατί και πως ο Γιώργος Παπανδρέου παραδόθηκε στο ΔΝΤ και την τρόικα, γιατί οι πασόκοι βουλευτές έριξαν με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα έναν πρωθυπουργό του 44% (ποιοι -με ονοματεπώνυμο- το οργάνωσαν και τι παίχτηκε) και γιατί Τη καθίζηση μετά τη συγκυβέρνηση με τη Δεξιά…

Δεύτερον, για την παλιννόστηση των ψηφοφόρων χρειάζεται ένας χειρισμός ρητής κατανόησης της δραπέτευσής τους στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία. Μια αποκατάστασή τους διότι λοιδορήθηκαν ασυστόλως. Παράλληλα, πρέπει να δημιουργηθεί μια ορατή γραμμή συνεννόησης με τον υπαρκτό ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία για κάποια θεμελιώδη στην κοινωνική πολιτική και στα εξωτερικά ζητήματα. Τρίτον, το μήνυμα της παλιννόστησης δεν πρέπει να συμπεριλάβει τα γνωστά “καμένα” πρόσωπα αλλά να απευθυνθεί προς το πάλαι ποτέ κοινωνικό ΠΑΣΟΚ.

Ταυτόχρονα, πρέπει να βγάλει στο προσκήνιο πέντε-έξι νέα άφθαρτα πρόσωπα. Τέλος, τέταρτον και σημαντικότερο πρέπει να παρουσιάσει ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα που θα είναι στέρεα θεμελιωμένο τουλάχιστον σε τέσσερις-πέντε τομείς, το οποίο και θα αποτελέσει τις “κόκκινες” προγραμματικές γέφυρες για συμμετοχή στην συγκρότηση κυβέρνησης. Αν λοιπόν το φθινόπωρο μπορέσει να πείσει τους μηχανισμούς και να πάρει το κόμμα και εφόσον κάνει ο Αντρέας (ο Λοβέρδος) τα παραπάνω, τότε, μπορεί να κάνει άλμα στο επίπεδο του “κόμματος ρυθμιστή”.

Η απλή αναλογική ως καταλύτης

Όμως, εκτός από τους “σκελετού της πράσινης ντουλάπας”, θα έχει να αντιμετωπίσει και την απλή αναλογική. Αν αυτή δεν βγάλει κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ του Λοβέρδου έχει δημιουργήσει δυναμική, τότε, μπορεί στις εκλογές που θα ακολουθήσουν να φτάσει στο φαντασιακό επίπεδο του ρυθμιστικού παράγοντα. Βέβαια, οι Έλληνες και Ελληνίδες ψηφοφόροι δεν θα χάσουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν μέσω της απλής αναλογικής να τιμωρήσουν το πολιτικό σύστημα που χρεοκόπησε τη χώρα και συνεχίζει να τους αρμέγει ασύστολα. Ούτε φυσικά οι ρομαντικοί, οι αιθεροβάμονες και οι επιτήδειοι θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια. Στις επόμενες εκλογές της απλής αναλογικής και του Covid-19 θα γίνει το έλα να δεις! Θα κατέβει και η κουτσή Μαρία…

Άλλωστε, οι ψηφοφόροι πάντα δοκιμάζουν το καινούργιο ΔΗΚΚΙ, ΠΟΛΑΝ, ΠΟΤΑΜΙ, ΜΕΡΑ25 κ.ο.κ. Δίνουν ένα 4-5%, μπας και προκύψει κάτι υγιές και απτόητοι συνεχίζουν. Οι μπράντες του Βελόπουλου και του ΜΕΡΑ25 μοιάζουν κι αυτές απαξιωμένες και διαφαίνεται ότι θα πλαντάξουν για να μπουν στη Βουλή. Το ΚΚΕ μπορεί να προσδοκά για κάτι τις παραπάνω, αλλά το μεγάλο παιγνίδι θα παιχτεί δεξιά και αριστερά της Νέας Δημοκρατίας. Από τη στιγμή που οι καραμανλικοί δεν τόλμησαν, οι Μπαλτάκοι κάνουν την “πάπια”, η λαϊκή μη νεοφιλελεύθερη πατριωτική δεξιά περιφέρεται, ψάχνοντας τον “μεσσία”.

Βέβαια υπάρχει και ο αστάθμητος παράγοντας που λέγεται Σαμαράς, ο οποίος καραδοκεί μήπως γίνει καμιά εθνική πατάτα και φαίνεται να κρατάει γερά τον Μητσοτάκη, ο οποίος ψιλοβολεύεται με αυτή την κατάσταση. Μέσα σε αυτό το σκηνικό το μόνο ενδιαφέρον πολιτικό start up είναι αυτό του Γιώργου Τράγκα που οργανώνει ένα υβριδικό κόμμα, που θα είναι ένα μείγμα καραμανλισμού (του αείμνηστου) και του ανδρεϊσμού, πατριωτικού, εθνικά υπερήφανου και λαϊκού.

Επιχειρεί να το εκφράσει με πρόσωπα από αυτούς τους χώρους και όχι μόνο με στόχο να τσιμπήσει από δύο μονάδες από ΝΔ-ΚΙΝΑΛ-ΣΥΡΙΖΑ, να διεμβολίσει τον Βελόπουλο και ίσως και το ΜΕΡΑ25, που μοιάζει να έχει την τύχη του Ποταμιού. Βέβαια ο Τράγκας έχει τα μειονεκτήματά του, αλλά είναι και έμπειρος, δεν κωλώνει και παίζει τα ρέστα του! Σε κάθε περίπτωση, αν και το ζητούμενο για τη χώρα είναι η σταθερότητα κι αυτό το ξέρουν οι ψηφοφόροι, το ρίσκο για μια νέα ισορροπία στο πολιτικό εκκρεμές θα το πάρουν και θα προσπαθήσουν να κοντύνουν τον διπολισμό που παρήγαγε διαπλοκή, λεηλασία της δημόσιας περιουσίας και είναι ενδοτικό στις ξένες πιέσεις.