Μάχες οπισθοφυλακών δίνουν οι “53”

του Σταύρου Λυγερού  – 

Μετά την τελευταία συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, η “ομάδα των 53” προέβη σε μία ακόμα διαφοροποίηση. Με ανάρτηση στην ιστοσελίδα τους commonality.gr εξέφρασαν και δημοσίως τις διαφωνίες τους με σημαντικές πτυχές της κυβερνητικής πολιτικής. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν πρόκειται για “προσεισμό” ή για μία ακόμα οριοθετημένη διαφοροποίηση.

Όλα δείχνουν πως πρόκειται για το δεύτερο. Οι “53” νιώθουν την ανάγκη να πουν τις επιφυλάξεις τους και να δώσουν ένα παρόν, αλλά τίποτα περισσότερο. Στόχος τους δεν είναι να εξωθήσουν τα πράγματα, ούτε πολύ περισσότερο να προκαλέσουν ρήγμα. Ο ρόλος που η “ομάδα των 53” επιφυλάσσει για τον εαυτό της, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον, είναι να λειτουργεί σαν συνείδηση του κόμματος, σαν εγγυητής του “αριστερού DNA” του.

Όπως και οι σοβαρότεροι εξ αυτών ομολογούν σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, σ’ αυτή τη φάση ρόλος τους είναι να λειτουργούν σαν εσωκομματική ομάδα πίεσης προς τον πρωθυπουργό. Σκοπός τους είναι να αναχαιτίζουν τάσεις, οι οποίες αλλοιώνουν τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ. Τάσεις, που, όπως οι ίδιοι διευκρινίζουν, βρίσκουν εύφορο έδαφος στο Μαξίμου.

Δια της διολισθήσεως

Είναι αληθές πως ο Τσίπρας εδώ και καιρό ρυμουλκεί δια της διολισθήσεως τον ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντροαριστερά, ώστε να εκφράσει προνομιακά τον χώρο που εκτείνεται από το μετατοπισμένο προς τα δεξιά ΠΑΣΟΚ μέχρι το ΚΚΕ. Οι “53” –και όχι μόνο– προβάλλουν αντιστάσεις σ’ αυτή τη μετάλλαξη-μετατόπιση, η οποία συντελείται.

Είναι ενδεικτικό πως είχαν αντιδράσει δημοσίως όταν είχε δημοσιευθεί άρθρο του Τσίπρα για τον Ανδρέα Παπανδρέου στις αρχές Σεπτεμβρίου. Στην πραγματικότητα, όμως, και σ’ αυτό το επίπεδο, πρόκειται περισσότερο για μάχες οπισθοφυλακών παρά για μία πραγματική πολιτική σύγκρουση.

Η μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς τον κεντροαριστερό χώρο μπορεί να γίνεται για λόγους εκλογικής σκοπιμότητας, αλλά στην πραγματικότητα προϋποθέτει και συνεπάγεται και μία πολιτική μετάλλαξη, η οποία με τη σειρά της αντανακλάται και στο επίπεδο της ιδεολογίας. Όπως είναι αναμενόμενο, η μετάλλαξη ερεθίζει τα παραδοσιακά ιδεολογικά αντανακλαστικά του ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που με τη σειρά του προκαλεί πολιτικές αντιδράσεις.

Ο Τσίπρας αποφεύγει τη μετωπική ιδεολογική αντιπαράθεση, προτιμώντας την τακτική της διολισθήσεως και των μικρών τετελεσμένων. Το ισχυρό χαρτί του είναι η αδιαμεσολάβητη σχέση του με τους ψηφοφόρους. Για τη μεγάλη πλειονότητά τους, το σημείο αναφοράς είναι αυτός και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κομματικός μηχανισμός. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορεί να χρησιμοποιεί αυτή τη σχέση με τους ψηφοφόρους για να εδραιώνει την πολιτική κυριαρχία του στον κομματικό μηχανισμό, αφυδατώνοντας εξ υπαρχής την πολιτική εμβέλεια εσωκομματικών αμφισβητήσεων.