Οι Ουκρανοί πρόσφυγες και το μεταναστευτικό στην ΕΕ

Οι πόλεμοι είναι άρρηκτα δεμένοι με την προσφυγιά. Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ήδη γίνεται λόγος για 1.500.000 πρόσφυγες, που αναζητούν καταφύγιο στα γειτονικά ευρωπαϊκά κράτη. Η ΕΕ έχει κινητοποιηθεί και συνδράμει με κάθε τρόπο, ώστε οι Ουκρανοί πρόσφυγες να βρουν τα αναγκαία. Η επικοινωνιακού χαρακτήρα τάση αξιωματούχων να αυτοσυγχαίρονται για τις επιδόσεις θα έπρεπε να είναι πιο συγκρατημένη. Διότι υπάρχουν καλοί λόγοι γι’ αυτό.

Οι πολεμικές συγκρούσεις οδηγούν πληθυσμούς από τις χώρες που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους για να σώσουν τη ζωή τους. Εγκαταλείπουν κυρίως οι άμαχοι, γυναίκες παιδιά και ηλικιωμένοι. Οι ενήλικες άρρενες συνήθως παραμένουν στη χώρα για να πολεμήσουν. Η ελληνική ιστορία έχει δώσει το “προνόμιο” στην Ελλάδα να γνωρίζει καλά το φαινόμενο και τις συνέπειές του. Παρότι επρόκειτο για Έλληνες της Μικράς Ασίας, για να πάρουμε το παράδειγμα της Μικρασιατικής Καταστροφής, η ενσωμάτωση του νέου πληθυσμού στην ελληνική κοινωνία δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Σε αυτό συνέβαλαν ασφαλώς και οι οικονομικές συνθήκες της εποχής.

Προσφυγιά υπήρξε και στο εσωτερικό της Κύπρου ως αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής του 1974 και της κατοχής σημαντικού μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εδώ ο ακριβέστερος όρος είναι εκτοπισμένοι. Ορισμένοι εγκαταστάθηκαν μερικά χιλιόμετρα από τον τόπο τους και τις περιουσίες του, τις οποίες μισό αιώνα μετά δεν έχουν ανακτήσει. Ούτε φυσικά ασχολείται κανείς από τους σημερινούς επιλεκτικά υπέρ-ευαίσθητους με το ζήτημα των αποζημιώσεών τους από τον θύτη.

Μια πρώτη παρατήρηση, είναι πως το δράμα που βιώνουν οι Ουκρανοί πρόσφυγες δεν έχει προκαλέσει τη φρενίτιδα και τον φανατισμό, με τον οποίο ποικιλόμορφες ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) πλημμύρισαν την Ελλάδα για να υποστηρίξουν τις προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές από την Ασία και την Αφρική. Δεν επέδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν διαπιστωνόταν ότι οι πρόσφυγες αποδεικνύονταν οικονομικοί μετανάστες, ούτε όταν ήταν εμφανές ότι προέρχονται από το μακρινό Πακιστάν και Μπαγκλαντές, όπου δεν υπάρχει πόλεμος. Αλλά και από χώρες όπως το Αφγανιστάν και η Συρία, όπου υπήρχαν συγκρούσεις δεν ασχολήθηκε φυσικά κανείς να αναρωτηθεί για ποιον λόγο οι νέοι άνδρες που θα έπρεπε να πολεμούν για την ελευθερία της πατρίδας τους επέλεξαν να την εγκαταλείψουν.

Στην περίπτωση της Συρίας ήταν ο “αιμοσταγής Άσαντ”, λες και δεν υπήρχαν πλευρές, πέραν των ισλαμιστών μαχητών που προδήλως δεν είχαν δημοκρατική ατζέντα, που επιθυμούσαν να αντικαταστήσουν το μπααθικό καθεστώς από ισλαμιστικό. Ούτε ενδιαφέρθηκε κανείς για την ισόρροπη επιβάρυνση των ευρωπαϊκών χωρών με τους μετανάστες, ώστε να μην εγείρονται ζητήματα ασφαλείας σε χώρες πρώτης γραμμής, όπως η Ελλάδα, σε ακριτικές ευαίσθητες περιοχές της οποίας συντελείται αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης.

Η αδιαφορία δεν ήταν μόνο κραυγαλέα, αλλά ελάμβανε και χαρακτηριστικά επίθεσης στο κράτος που τους υποδεχόταν, αδιαφορώντας πλήρως για τα προβλήματα. Αντιθέτως, εξαπολύονταν δριμύτατες επιθέσεις που αναπαράγονταν άκριτα στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Η συμπεριφορά αποκάλυπτε την ύπαρξη συγκεκριμένης ατζέντας. Παρά τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα κάποιων ΜΚΟ, είναι κοινός τόπος ότι πολλές μόνο μη κυβερνητικές οργανώσεις δεν είναι. Γι’ αυτό και έχει ενδιαφέρον πάντα να διαπιστώνονται οι πηγές χρηματοδότησης τους. Follow the money ήταν πάντα ο χρυσός κανόνας, εάν κάποιος γνήσια ενδιαφερόταν για να διαπιστώσει την αλήθεια που συνήθως κρύβεται πίσω από τις πολιτικώς ορθές διακηρύξεις.

Το ζήτημα που εγείρεται πλέον στην Ευρώπη που αυτοσυγχαίρεται για την ευαισθησία που επιδεικνύει και για το γεγονός ότι οι Ουκρανοί πρόσφυγες γίνονται θερμά δεκτοί, είναι να αξιοποιηθεί η ευκαιρία για να εξαχθούν ορθολογικά συμπεράσματα, τα οποία θα ενσωματωθούν και στη μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ. Διότι υπάρχουν δύο θέματα: Το πρώτο είναι ο υφέρπων ευρωπαϊκός ρατσισμός και το δεύτερο οι αντικειμενικές δυνατότητες ομαλής ενσωμάτωσης των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Όσον αφορά την πρώτη κατηγορία, ήδη ακούγονται φωνές που προσπαθούν να διακρίνουν και θετικές επιπτώσεις στα προσφυγικά ρεύματα, με την ίδια άκριτη προσέγγιση που ακολουθούνταν στους πρόσφυγες και μετανάστες από χώρες της Ασίας και της Μέσης Ανατολής. Οι νέοι πολίτες της Ευρώπης, λένε, θα εμπλουτίσουν πληθυσμιακά την γερασμένη Ευρώπη και θα ενισχύσουν την οικονομική δραστηριότητα.

Κατανοητό το επιχείρημα, μόνο που δεν έχει παρόμοια εφαρμογή σε όλες τις περιπτώσεις, όπως θα εξηγηθεί στη συνέχεια. Αυτό που έχει ενδιαφέρον όμως, είναι ότι πολλές κυβερνήσεις, στις μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές βλέπουν φθηνό εργατικό δυναμικό που θα στελεχώσει την ευρωπαϊκή βιομηχανία. Όταν λένε “ενσωμάτωση” στην ουσία περιορίζονται στην εξεύρεση μιας κακοπληρωμένης θέσης εργασίας. Αυτό βοηθάει τον περιορισμό του κόστους της εργασίας άρα και την ανταγωνιστικότητα.

Εκεί όμως κρύβεται και ο ρατσισμός. Δεν είναι καλοδεχούμενοι ως άνθρωποι που υποφέρουν, αλλά ως άνθρωποι προς εκμετάλλευση… Αυτό εννοούν όταν λένε ότι συμφέρει την Ευρώπη! Διότι γνωρίζουν ότι θα έχουν μια πολύ δύσκολη ζωή, με την επιβίωσή τους στο πλαίσιο της κοινωνίας που θα τους υποδεχθεί να είναι προβληματική. Ξορκίζουν όμως την ιδιοτέλεια με τη βολική σκέψη ότι τους εξασφαλίζεται κάτι καλύτερο από αυτό που θα είχαν στις πατρίδες τους.

Μα με αυτή τη λογική δεν είναι σα να δημιουργείται κίνητρο ανοίγματος πολεμικών μετώπων με σκοπό να λύσει η πολιτισμένη και δημοκρατική Ευρώπη το πρόβλημα εργατικού δυναμικού για τη βιομηχανία της; Στην πράξη έχει αποδειχθεί ότι οι ευσεβείς πόθοι και οι συγκεκαλυμμένη ιδιοτέλεια υποκρύπτουν παγίδες και κινδύνους. Αυτό μας οδηγεί στη δεύτερη κατηγορία που αφορά το πρόβλημα της πολιτισμικής συμβατότητας των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών.

Κάθε λαός κουβαλάει μαζί του στην προσφυγιά ή στη μετανάστευση τα πολιτισμικά του χαρακτηριστικά, που ειδικά στην περίπτωση των μουσουλμάνων είναι κατά κανόνα ή τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό ασύμβατα με τις περιώνυμες ευρωπαϊκές αξίες, τις οποίες παραβλέπουν όσοι σκέπτονται δήθεν ανθρωπιστικά. Αυτό έχει οδηγήσει στη δημιουργία γκέτο σε δυτικοευρωπαϊκές πρωτεύουσες, με θεαματική αύξηση της εγκληματικότητας, η οποία ενίοτε συνοδεύεται από δικαιολογίες που συνδέονται με τις θρησκευτικές και μεταφυσικές πεποιθήσεις των δραστών.

Οι Ουκρανοί πρόσφυγες είναι μια εντελώς διαφορετική κατηγορία. Αν κάνεις δημόσια την προφανή διάκριση, κινδυνεύεις να δεχθείς κατηγορίες περί ρατσισμού και μάλιστα από αυτούς που επιδεικνύουν την προαναφερθείσα συγκεκαλυμμένη ρατσιστική συμπεριφορά. Δηλαδή ειλικρινά πιστεύουμε ότι οι ευρωπαϊκές υπηρεσίες ασφαλείας θα δαπανούν χιλιάδες εργατοώρες και χρήματα για να διαπιστώσουν το πραγματικό ποιον κάθε Ουκρανού πρόσφυγα, όπως κάνουν σήμερα για πρόσφυγες και μετανάστες της άλλης κατηγορίας, φοβούμενοι σχέσεις με ισλαμιστική τρομοκρατία.

Το σύνολο των δυτικών υπηρεσιών ασφαλείας προειδοποιούσαν και προειδοποιούν για τον κίνδυνο διείσδυσης επικίνδυνων για την δημόσια ασφάλεια τζιχαντιστών. Προφανώς, έχουν τους λόγους τους, δεν είχαν καταληφθεί από παράκρουση. Το συμπέρασμα είναι ότι στο μεταναστευτικό-προσφυγικό τα δυο μέτρα και δυο σταθμά είναι εγγενές χαρακτηριστικό των δυτικών πολιτικών ηγεσιών, οι οποίες προσαρμόζουν την ανθρωπιστική ρητορική τους αναλόγως των ιδιοτελών συμφερόντων που εξυπηρετούν με στόχο πάντα να χειραγωγήσουν τον ιδεαλισμό των απλών πολιτών.