Οι πίσω γραμμές από το 11,5% του ΠΑΣΟΚ

Πανηγυρίζουμε στο ΠΑΣΟΚ για το 11,5% και δεν καταλαβαίνω την αιτία, γιατί το 8% της αείμνηστης Φώφης αμέσως μετά το συνέδριο οι δημοσκοπήσεις μας το έφταναν στο 15%, ενώ ο στόχος της νέας ηγεσίας ήταν για ένα ισχυρό διψήφιο ποσοστό. Δυστυχώς μόλις καταφέραμε και ξεπεράσαμε τον πάτο, που λογικά είναι το 10%, και αυτό το οφείλουμε στα οικογενειακά, όσα απέμειναν από το παρελθόν, συναισθηματικά βοσκοτόπια, γιατί στην Αθήνα και το υπόλοιπο της Αττικής δεν πιάσαμε ούτε το 8%!

Τώρα ας προσδεθούμε γιατί είμαστε αναγκασμένοι να βιώνουμε για πολλά χρόνια τις αναταράξεις, ελπίζω ενός ήπιου, διεφθαρμένου καπιταλισμού με δική μας ευθύνη. Λιθοβολήσαμε μέχρις θανάτου την απλή αναλογική, που αποτελεί κορυφαία αρχή της δημοκρατίας, εξευτελίσαμε, και διασύραμε συγχρόνως, την έννοιά της και το χειρότερο βάλαμε ταφόπλακα στις ελπίδες μιας δημοκρατικότερης Ελλάδας που θα βασίζονταν στη συνεργασία και θα διασφάλιζε κυβέρνηση ευρύτερης εκπροσώπησης του λαού. Επιλέξαμε με τις πολιτικές του φανατισμού αλά Τσίπρα την ανάδειξη του ολιγαρχικού μορφώματος που, αντικειμενικά, υπηρετεί, παρά της καλές προθέσεις της ηγεσίας της ΝΔ, το διεφθαρμένο σύστημα του καπιταλιστικού συστήματος.

Τα απειλητικά σύννεφα τα είχα επισημάνει με άρθρο μου στο slpress.gr, αμέσως μετά, και όχι μόνον, τις δηλώσεις του νεοεκλεγέντος τότε προέδρου του ΠΑΣΟΚ και τον οποίο συμβούλεψα να δουλέψει για μια δημοκρατικότερη Ελλάδα στη βάση της συνεργασίας των πολιτικών κομμάτων, εγγυώμενος έτσι συγχρόνως και την κυβερνησιμότητα της χώρας, η οποία, όπως απέδειξαν περίτρανα τα εκλογικά αποτελέσματα, αποτελούσε και τη δεσπόζουσα ανησυχία της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας. Χωρίς καν να έχουμε ακόμα επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα, όπως αυτό με το οποίο το ΠΑΣΟΚ άλλαξε την Ελλάδα σε όλη την επικράτεια στο παρελθόν, αγνοώντας τη λαϊκή εντολή και το πιο σημαντικό αγνοώντας τις προσπάθειες του Ανδρέα Παπανδρέου να βάλει ένα τέλος στα εμφυλιοπολεμικά κηρύγματα καίγοντας τους φακέλους, επιλέξαμε τους αποκλεισμούς και τις φανατικές εξάρσεις με τις οποίες προγκίξαμε τους πολίτες με κοινή λογική οι οποίοι ανησύχησαν για τον ερχομό της ακυβερνησίας, αντί το δημοκρατικό δρόμο της συνεργασίας, με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο φανατισμός σε απαράδεκτα πολύ υψηλά επίπεδα που νομοτελειακά οδηγούν τη χώρα στο διχασμό του παρελθόντος.

Ακόμα και ο κ. Παπανδρέου, πρόεδρος μιας ευρωπαϊκής επιτροπής για τη δημοκρατία, υιοθέτησε το δρόμο της μη συνεργασίας, κόντρα στις αξιωματικές αρχές της δημοκρατίας, του κ. Σαμαρά για τον οποίο εξέφραζε, και δικαιολογημένα, το παράπονό του για τη στάση του, όταν ο κ. Παπανδρέου ζητούσε τη συνεργασία. Γαλουχήσαμε με τις πολιτικές μας φανατικούς υβριστές των πολιτικών αντιπάλων μας στα κοινωνικά δίκτυα που αποτελούν όνειδο για ένα κόμμα που υποτίθεται ότι νοιάζεται για τη δημοκρατία στην οποία η συνεργασία είναι το αυτονόητο αιτούμενο.

Έζησα πολλά στη ζωή μου. Η οικογένειά μου πλήρωσε με αίμα τους αγώνες της εναντίον των χιτλερικών στρατευμάτων κατοχής. Ο πατέρας μου ήταν πρόεδρος τοπικής αυτοδιοίκησης κατά τη διάρκεια της κατοχής και φρόντιζε τη μεταφορά τροφίμων στις δυνάμεις απελευθέρωσης, ενώ η μεγάλη μου αδελφή ήταν ένα στέλεχος του θεάτρου του βουνού. Παρά τους κινδύνους γλυτώσαμε από τους Γερμανούς. Αλλά φευ, ήμουν μικρό παιδί όταν βίωνα το 1945 τη σφαγή του πατέρα μου και το σοβαρό τραυματισμό της μητέρας μου από τους πρώην συνεργάτες των Γερμανών που τώρα ήταν συνεργάτες των Βρετανών. Και να σκεφτεί κανείς ότι στην κατοχή φιλοξενήσαμε στο σπίτι μας Βρετανό αεροπόρο, του οποίου το αεροπλάνο είχε καταρριφθεί από τους Γερμανούς στην περιοχή μας, για εννέα ολόκληρους μήνες αντιμετωπίζοντας τεράστιους κινδύνους.

Στο μέτωπό μου μπήκε η σφραγίδα του κομμουνιστή η οποία και με δυσκόλεψε τότε για περίπου δυο χρόνια να φύγω για σπουδές στο εξωτερικό, μιας και το πιστοποιητικό μου κοινωνικών φρονημάτων δεν ήτα αρεστό στους άρχοντες εκείνης της εποχής. Στη Βιέννη οργανώθηκα και έφτασα στο βαθμό του πυρηνάρχη με έργο τη διαφώτιση συναδέλφων μου φοιτητών, το μοίρασμα φύλων της εφημερίδας Αυγής, που έφταναν κάθε εβδομάδα περίπου 100 φύλλα, με δαπάνες όλων των συντρόφων μας, και του μέλους του Δ.Σ. του φοιτητικού συλλόγου της Βιέννης. Εκεί συνάντησα έναν αξιόλογο διανοούμενο της Αριστεράς που είχε ξεμπαρκάρει στη Βιέννη κυνηγημένος από το καθεστώς της Ελλάδος και αυτό του Ζαχαριάδη (συνέβη και σε μένα κάτι παρόμοιο κυνηγημένος από τους Αμερικανούς ως πράκτωρ του Ανδρέα και από τα «καλά» παιδιά του ΠΑΣΟΚ ως πράκτωρ της CIA!), τον Σεραφείμ Μάξιμο, με τον οποίο συναντιόμουν μια φορά την εβδομάδα για γεύμα σε ταβέρνα, ακούγοντάς τον να εξιστορεί πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες.

Μια από τις ιστορίες που μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ήταν αυτή με τη Γη Πυρός, όπου είχε πάει. Εκεί μου είπε ότι ζούσαν μόνο δυο ελληνικές οικογένειες. Η μία ήταν βασιλικών φρονημάτων και άλλη βενιζελικών και εξ αυτού δεν μιλιόντουσαν καν! Και ενώ όλα πήγαιναν μια χαρά κατέφθασε η ντιρεκτίβα του κόμματος που μου ζητούσε να διακόψω αυτές τις συναντήσεις, αλλιώς θα υποστώ τη διαγραφή μου. Προτίμησα τη διαγραφή μου από το να σταματήσω να συναντώ αυτόν τον άνθρωπο και δεν επέστρεψα στο χώρο αυτό ακόμα και όταν είχαν πάρει πίσω τις απειλές διαγραφής μου.

Ήταν η εποχή που με ξύπνησε από το λήθαργο, συνειδητοποιώντας συγχρόνως πως ο καπιταλισμός και ο μαρξιστο-κομμουνισμός ήταν οι γενεσιουργοί όλων των εγκλημάτων της ανθρωπότητας. Έτσι άρχισε η έρευνα για το ποιος τέλος πάντων μπορεί να είναι ο δρόμος για την ειρήνη και την ευημερία των λαών. Η έρευνά μου με οδήγησε στο θεσμό της δημοκρατίας. Μόνον που αυτός ο λυτρωτικός θεσμός, ακόμα κα σήμερα, είναι τελείως άγνωστος στις κοινωνίες μας.

Η μεγάλη πλειοψηφία νομίζει πως οι εκλογές για την ανάδειξη των πολιτικών αξιωματούχων αποτελούν τον εκφραστή του δημοκρατικού πολιτεύματος. Μόνον που οι εκλογές δεν αποτελούν εκφραστή του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά του καπιταλισμού και της «δημοκρατικής» προβιάς του μαρξιστικο-κομουνισμού. Αυτή μου η διαπίστωση με οδήγησε ύστερα από την έρευνα χρόνων στη συγγραφή βιβλίων, στην ελληνική με τίτλο Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας, εκδόσεις Άμμων και στην αγγλική με τίτλο A Therapy for Dying Democracies, εκδόσεις Dorrance Publishing Co. Σε αυτά ορίζονται τα μέσα που ανοίγουν με ειρηνικό τρόπο το δρόμο του δημοκρατικού πολιτεύματος. Το διάβασμά τους ίσως ξυπνήσει πολλούς από το βαθύ λήθαργό τους.