Οι πληγές που άνοιξε η δικτατορία

Πενήντα έξι χρόνια από την αποφράδα ημέρα της 21^ης Απριλίου 1967, όπου εγκαθιδρύθηκε η στρατιωτική Χούντα των Συνταγματαρχών, που παρέμεινε στην εξουσία μέσω βασανισμών, εξοριών, παντελούς υποβαθμίσεως της πνευματικής και πολιτιστικής δημιουργίας και κατέρρευσε υπό το βάρος του εθνικού διαχρονικού ονείδους της προδοσίας της μαρτυρικής Κύπρου, ο απολογισμός της μαύρης αυτής περιόδου είναι οδυνηρός. Τόσο για τις καθαυτές πληγές που προκάλεσε κατά την επταετία 1967-1974 η δικτατορία  όσο και για τις διαχρονικές συνέπειες αυτών που μας ακολουθούν καθ΄ όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης σχεδόν μισό αιώνα μετά.

Η κορυφαία πληγή που επέφερε στον Ελληνισμό η Χούντα των συνταγματαρχών είναι αναμφισβήτητα η εισβολή και η διχοτόμηση της Κύπρου από τον ΑΤΤΙΛΑ το Καλοκαίρι του 1974.  Η στρατιωτική “επιβίβαση” της Τουρκίας το 1974, στην απροστάτευτη Μεγαλόνησο, εξαιτίας της διπλής προδοσίας της, με την απόσυρση της Μεραρχίας, που είχε αποστείλει κρυφά ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1964 και, στη συνέχεια με το ντροπιαστικό πραξικόπημα κατά του, τότε, ηγέτη της Κύπρου Μακαρίου, με συνέπεια την αιματηρή διχοτόμηση του νησιού, που αποτελεί έναν εκ των τελευταίων σταθμών της πορείας συρρίκνωσης του Ελληνικού Έθνους, που ξεκίνησε από την Μικρασιατική Καταστροφή.

Για πρώτη φορά, μετά το 1922 ο Ελληνισμός υπέστη στρατιωτική ήττα και απώλεσε εθνικό έδαφος, κάτι που πλέον έχει παγιωθεί, αφού σύμφωνα με την παγκόσμια στρατιωτική ιστορία, ό,τι κερδίζεται στο πεδίο της μάχης, πολύ δύσκολα επανακτάται μόνο με τις ατελέσφορες διαπραγματεύσεις, που έχουν επιλέξει ως αποκλειστικό μέσο όλα αυτά τα χρόνια η Ελλάδα και η Κύπρος. Πρέπει, δε, ιδιαιτέρως να σημειωθεί ότι η εθνική αυτή απώλεια εμπεριέχει και το επιπρόσθετο επιβαρυντικό στοιχείο ότι η μισή Κύπρος χάθηκε χωρίς στην ουσία να έχουμε πολεμήσει, κάτι που δημιούργησε την υποδόρια αίσθηση της αδυναμίας μας έναντι της Τουρκίας, που αποτελεί και το βασικό πυρήνα του φοβικού συνδρόμου από το οποίο κατατρύχονται το Ελληνικό και το Κυπριακό πολιτικό προσωπικό εξουσίας.

Εκτόξευση χρέους

Στην οικονομία, όπου κάποιοι άφρονες ημιμαθείς σύγχρονοι υμνητές της Χούντας “μηρυκάζουν” τα περί δήθεν ελλείψεως χρεών κατά την περίοδο εκείνη, η αλήθεια είναι, ότι αυτή διόγκωσε το εξωτερικό χρέος κατά μιάμιση φορά από καταβολής του Ελληνικού Κράτους. Ειδικότερα, το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδος, που, όπως είχε διαμορφωθεί με τις ρυθμίσεις των προπολεμικών χρεών, ανέρχονταν από το 1821 μέχρι και το 1966 σε 1.110 εκατομμύρια δολάρια περίπου, μέσα στα πρώτα έξι χρόνια της Χούντας ξεπέρασε τα 2.700 εκατομμύρια δολάρια, δηλαδή μιάμιση φορά μεγαλύτερο από όσο είχε φθάσει σε διάστημα 145 χρόνων!!! Μάλιστα, μέρος των δανείων του κεντρικού προϋπολογισμού πραγματοποιούνταν τότε μέσω της Τραπέζης της Ελλάδος και δεν εμφανίζονταν στους λογαριασμούς του δημοσίου χρέους (άρθρο του Βήματος στις 20.10.1973 με πρωτοσέλιδο τίτλο «Ο Απολογισμός μιας εξαετίας, θυσίες και το κόστος»).

Επιπροσθέτως, η Χούντα πέραν της εκτόξευσης του χρέους, γιγάντωσε και τον «παρασιτισμό» στην οικονομία, βασικό συστατικό στοιχείο του ελληνικού οικονομικού «μοντέλου» με κυρίαρχες συνιστώσες τον κλεπτοκρατισμό και του μαυραγοριτισμού, που διατρέχουν όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης και αποτέλεσαν βασικό παράγοντα για τη χρεωκοπία του 2010 και την  αέναη πλέον μνημονιακή κηδεμονία της χώρας.

Πέραν όμως αυτών, η Χούντα υπονόμευσε βαθύτατα και την έννοια της Πατρίδας, μέσω των γελοίων εθνικιστικών της φληναφημάτων, με αποτέλεσμα, αυτονόητα ζητήματα, όπως η έννοια του πατριωτισμού, λόγω των “ανοιχτών πληγών” της Χώρας ως προς τα ζητήματα της εθνικής ανεξαρτησίας με αποτέλεσμα αυτή γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα ακροδεξιά και ναζιστικά μορφώματα.

Στον αντίποδα, δε, αυτού, στην άλλη πλευρά του εκκρεμούς, καιροφυλακτεί ο εθνομηδενισμός, που διογκώθηκε ιδιαίτερα κατά την περίοδο της “ύστερης” Μεταπολίτευσης. Ειδικότερα, όσον αφορά την επικράτηση του εθνομηδενισμού, αρχικά στα ελληνικά πανεπιστήμια, προήλθε φαινομενικά από δύο αντίθετες κατευθύνσεις, που έχουν όμως την ίδια επιρροή και συνέπεια στην κοινωνική χαλαρότητα και στην διάρρηξη των σχέσεων των πολιτών (κυρίως των νέων ανθρώπων) με την πατρίδα. Από τη μια πλευρά, έχουμε την δεξιά εκδοχή της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού, σύμφωνα με την οποία λόγω της παγκοσμιοποίησης και της επιβολής της ασυδοσίας, υπάρχει η ουσιαστική κατάργηση των εθνικών κρατών και η μεγέθυνση των ορίων σε μεγαλύτερες οικονομικές ενότητες και από την άλλη πλευρά, την «αριστερή» εκδοχή του κοσμοπολιτισμού και της πολυπολιτισμικότητας, με την μονομερή και δογματική πρόταξη της διαφύλαξης αορίστων και γενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κακοδαιμονία

Τα παραπάνω όμως αποτελούν δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, όπου  σε συνδυασμό με την μνημονιακή “κηδεμονία” και την βύθιση της ελληνικής κοινωνίας, οδήγησαν στην μετατροπή της Χώρας μας σε Χώρο και σε ιδιότυπη «αποικία χρέους», καθώς και στην δραματική κάμψη των αντιστασιακών αντανακλαστικών που παραδοσιακά χαρακτήριζαν την ελληνική κοινωνία, σύμφωνα με τον μεγάλο ιστορικό Νίκο Σβορώνο.

Οι παραπάνω πληγές, που επέφερε η Χούντα ενίσχυσαν τα θεμέλια και τις “ρίζες” της «κακοδαιμονίας» της Ελλάδος. Το ότι, κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, όπου αυτή μπήκε σε μία νέα ελπιδοφόρο περίοδο ειρήνης και ευημερίας του Λαού της, μέσω της προσπάθειας υπέρβασης του ιδιότυπου περιφερειακού Ελληνικού καπιταλισμού και των ιδεολογικών πολιτικών και άλλων στρεβλώσεων, δεν επιτεύχθηκαν αυτοί οι μεγάλοι στόχοι και σήμερα η Χώρα κινείται σε ένα δύσβατο μονοπάτι παρακμής, σημαντικό μέρος της ευθύνης ανάγεται στις συνέπειες των παραπάνω πληγών που αυτή επέφερε.

Αναμφισβήτητα όμως την βασικότερη ευθύνη για την διάψευση των ελπίδων, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης φέρει το πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα, που κυβέρνησαν έως σήμερα, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων. Αντί να εξαλείψουν τις διαχρονικές “πληγές” του Ελληνικού Κράτους από την συγκρότησή του, που ήταν ο έντονος “παρασιτισμός” της οικονομικής ολιγαρχίας και η εξάρτησή της από ξένα κέντρα, καθώς και ο έντονος “πελατειασμός” του Κράτους και της κοινωνίας (όπου η Χούντα πρωταγωνίστησε στην παγίωση και διεύρυνση αυτών των φαινομένων), μεγιστοποίησαν αυτές τις στρεβλώσεις. Ο “θανάσιμος εναγκαλισμός” τους με την “παρασιτική” εξαρτημένη ντόπια οικονομική ολιγαρχία, υπονομεύει το δημόσιο συμφέρον και τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά και την πραγματική Δημοκρατία, αφού σήμερα λόγω των τεράστιων ανισοτήτων, της απώλειας της εμπιστοσύνης και απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, ενυπάρχουν οι προϋποθέσεις για ένα ιδιότυπο αυταρχισμό και βαθιά οπισθοδρόμηση της Ελλάδος.

Πενήντα χρόνια μετά, ο στοιχειώδης φόρος τιμής από το λαϊκό κίνημα και τους Έλληνες πολίτες στους χιλιάδες συμπολίτες μας, που αγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν και θυσιάστηκαν για την Ελευθερία και την Δημοκρατία κατά την περίοδο της ξενοκίνητης Χούντας, είναι ο αποτελεσματικός αγώνας για την ανατροπή του κλεπτοκρατισμού και της μεταμνημονιακής κηδεμονίας, μέσω της δημιουργίας ενός νέου Πολιτικού Υποκειμένου Ανατροπής και Αλλαγής του υπάρχοντος «ημιθανούς” σημερινού πολιτικού εποικοδομήματος.