Οι Πράσινοι, ο Σταυρός και η Σύνοδος G7 στο Μίνστερ

Η κατ’ αναλογίαν του πλατωνικού «Μηδὲ δίκην δικάσῃς, πρὶν ἀμφοῖν μῦθον ἀκούσῃς» λατινική έκφραση «audiatur et altera pars» («ας ακουστεί και η άλλη πλευρά») κοσμεί, ως προτροπή για εξισορρόπηση και ελευθερία γνώμης, μια από τις πλέον ιστορικές αίθουσες συνεδριάσεων της Ευρωπαϊκής Ιστορίας.

Πρόκειται για την Αίθουσα της Ειρήνης του δημαρχείου της πόλης του Μίνστερ. Εκεί όπου το 1648 υπογράφτηκε η Ειρήνη της Βεστφαλίας με την οποία μπήκε, στη βάση μιας «res publica Cristiana», τέλος στον καταστροφικό Τριακονταετή Πόλεμο. Μια ειρήνη-ορόσημο για την Ευρώπη που έφερε την ανάδυση του κυρίαρχου έθνους-κράτους με βασικό κίνητρο το εθνικό συμφέρον, τη θεμελίωση της διεθνούς διπλωματίας με στόχο την επίλυση διακρατικών αντιπαλοτήτων και πολέμων και την εδραίωση της ειρήνης.

Σημειωτέον ότι στην ιστορική αυτή αίθουσα είναι τοποθετημένος εδώ και 482 χρόνια ένας μεσαιωνικός σταυρός με τον Εσταυρωμένο. Μπροστά σε αυτόν τον σταυρό ορκίζονται παραδοσιακά οι δημοτικοί σύμβουλοι του Μίνστερ και γίνονται δεκτοί και υπογράφουν τη Χρυσή Βίβλο όλοι οι καλεσμένοι της πόλης: Από τον Δαλάι Λάμα και τον Μέγα Μουφτή της Αιγύπτου έως τους διάφορους βασιλιάδες και ανώτατους κυβερνητικούς αξιωματούχους διαφόρων θρησκειών.

Στο πλαίσιο αυτό, δεν ήταν καθόλου τυχαία η συμβολική επιλογή ενός τέτοιου ιστορικού χώρου για την χθεσινή σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του G7 (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Μ. Βρετανία, Ιταλία, Ιαπωνία, Καναδάς) με κυρίαρχο θέμα τον παρατεταμένο πόλεμο στην Ουκρανία και τις καταστροφικές του συνέπειες σε διεθνές επίπεδο και μάλιστα σε συνθήκες «μόνιμης κρίσης» («Permacrisis»).

Η Μπέρμποκ και ο σταυρός 

Στην προχθεσινή συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της G7 όμως, μετά από αίτημα του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας που ηγείται η Αναλένα Μπέρμποκ από το κόμμα των Πρασίνων, ο σταυρός αυτός αφαιρέθηκε για «λόγους πρωτοκόλλου». Άμεση και αναμενόμενη ήταν η αντίδραση της Εκκλησίας που εκφράστηκε από τον Καρδινάλιο Γκέρχαρντ Λούντβιχ Μύλλερ : Η αφαίρεση του σταυρού για να μην «προκαλέσει τους μη χριστιανούς» αποτελεί «γελοιοποίηση της θρησκευτικής ελευθερίας», «αντιχριστιανική συμβολική πολιτική» και «προσβολή εκατομμυρίων Χριστιανών, για τους οποίους ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι το κέντρο της ύπαρξής τους». Την δυσαρέσκειά τους για το γεγονός εξέφρασαν επίσης τόσο ο δήμαρχος του Μίνστερ όσο και το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών.

Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που με ανάλογες ενέργειες οι Γερμανοί Πράσινοι προκαλούν το θρησκευτικό συναίσθημα, τουλάχιστον της συντηρητικής κοινής γνώμης της Γερμανίας, προσφέροντας “τροφή” σε όσους αναρωτιούνται αν πρόκειται όντως για έναν «αριστερό πολιτισμικό πόλεμο» που κήρυξαν οι Πράσινοι ή ακόμα και σε μια εν εξελίξει «πολιτισμική επανάσταση ενάντια στο γερμανικό πολιτισμό και στην γερμανική ταυτότητα και παράδοση». Και μάλιστα, σαν μια «μικρογραφία της κινέζικης», από την μαοϊκή εποχή, που αρκετοί εξέχοντες Πράσινοι υπήρξαν στα νιάτα τους φανατικοί υποστηριχτές.

Όπως αναμένονταν όμως η δημόσια κριτική ξέφυγε τα στενά όρια της αυθαίρετης αφαίρεσης χριστιανικών συμβόλων, που στο βωμό μιας παρεξηγημένης ανεκτικότητας θεωρούνται πλέον “γενικώς ύποπτα” και επανέφερε το διάλογο για την σημερινή φυσιογνωμία των Πρασίνων. Ένα κόμμα που, ως γνωστόν, συμμετέχει με σημαντικούς υπουργούς στη διακυβέρνηση μιας χώρας σε πολύ μεγάλη κρίση και απέναντι στο φάσμα της αποβιομηχανοποίησης.

Οι Πράσινοι και η Εκκλησία

Δεν είναι όμως μόνο που με την πράξη τους αυτή οι Πράσινοι κατηγορήθηκαν ότι «με την αρτηριοσκληρωτική τους ιδεολογία καταχράστηκαν την κρατική εξουσία, ώστε με όχημα τον αθεϊσμό του να κατακτήσει με ολοκληρωτικό τρόπο τη δημοσιότητα». Στο πλαίσιο αυτό ανασύρθηκε στην επιφάνεια και η πράσινη «δυστοπία των Gender», σύμφωνα με την οποία «οι άνδρες επιτρέπεται να είναι γυναίκες και οι γυναίκες άντρες, αλλά οι Χριστιανοί να μην είναι Χριστιανοί και οι Γερμανοί να μην είναι Γερμανοί». Στα σημεία της κριτικής υπήρχαν ακόμη και συγκρίσεις με το οργουελικό “υπουργείο Αλήθειας”: «Ό,τι δεν μας ταιριάζει, σβήνεται από τα βιβλία ιστορίας, από τις αφίσες και από τη μνήμη. Οτιδήποτε στέκεται εμπόδιο στην (πολιτιστική) επανάσταση πρέπει να εξαφανιστεί».

Έτσι, η πολιτική των Πρασίνων προωθεί την «επανεκτίμηση των αξιών, τον μετασχηματισμό της Δύσης σε απλή ένωση λειτουργών του κράτους, την απογύμνωση των παλιών μύθων υπέρ των δικών τους αφηγήσεων, την υπονόμευση της ιστορικής συνείδησης υπέρ ενός σχετικιστικού “Anything goes”». Επιπλέον, «η μισαλλόδοξη “θρησκεία της αναπλήρωσης” των Πρασίνων δεν ανέχεται δίπλα τους άλλους θεούς. Θέλει να βάλει τις δικές της διδασκαλίες στη θέση των οργανικά αναπτυγμένων παραδόσεων της ευρωπαϊκής ηπείρου. Όποιος αντιταχθεί θα ακυρωθεί. Σε περίπτωση αμφιβολίας ακόμα και ο Σωτήρας».

Βεβαίως, λίγες μόνο ώρες μετά στην σύσκεψη για την Ουκρανία και την εκ νέου καταδίκη της Ρωσίας η κα Μπέρμποκ εξέφρασε τη λύπη της για την απομάκρυνση του Εσταυρωμένου. Ζήτησε μάλιστα το δυσάρεστο αυτό ζήτημα να κατανοηθεί απλά ως «οργανωτικό» και όχι «πολιτικό». Χωρίς όμως να πείσει, καθώς είναι ήδη διαπιστωμένο πως εκτός από έναν υπερμεγέθη μοραλισμό η «φεμινιστική» εξωτερική πολιτική της μεταμερκελικής γερμανικής κυβέρνησης του “φωτεινού σηματοδότη” χαρακτηρίζεται και από την «κουλτούρα της ακύρωσης» (Cancel Culture), τη «μέθη των woken», αλλά και την σχεδόν ανεξέλεγκτη μετατροπή του φυσικού τοπίου, που κάποτε τραγουδούσε ο γερμανικός ρομαντισμός, «σε μελλοντικό σκουπιδότοπο με φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες».