Οι πρώην, οι νυν και οι επόμενοι…

Μια σημαντική αλλαγή συμβαίνει τεχνηέντως στην πολιτική αντιπαράθεση και επιχειρηματολογία. Από τον διαχωρισμό σε “μνημονιακούς” και “αντιμνημονιακούς” περάσαμε στον διαχωρισμό μεταξύ “των προηγούμενων που κατέστρεψαν την χώρα και την έβαλαν στα μνημόνια” και “των σημερινών που έσωσαν την χώρα και την έβγαλαν από τα μνημόνια”. Και στον προεκλογικό διαχωρισμό μεταξύ “προοδευτικών κεντροαριστερών” και “νεοφιλελεύθερων δεξιών”. Κι ας έχουν όλοι τους εφαρμόσει ανάλγητες μνημονιακές πολιτικές.

Ας τα ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. Την πατρίδα μας χρεοκόπησαν αλόγιστες πολιτικές προηγούμενων κυβερνήσεων, που δανείζονταν υπερβολικά για να παρέχουν αυτά που η εθνική οικονομία δεν μπορούσε. Και ανερμάτιστες τακτικές προηγούμενων αντιπολιτεύσεων, που ζητούσαν αγωνιστικά τις παροχές που η εθνική οικονομία δεν μπορούσε. Άρα ενίσχυαν την “λύση” του υπερβολικού δανεισμού. Παράδειγμα τέτοιων γενικευμένων ευθυνών, όταν όλοι μαζί, δια του τότε φιλοκυβερνητικού και του τότε αντικυβερνητικού συνδικαλισμού, βγήκαν στους δρόμους και ακύρωσαν το σχέδιο νοικοκυρέματος του Ασφαλιστικού. Που όπως αποδείχθηκε, ήταν ο κύριος τομέας στον οποίο πήγαινε ο υπερβολικός δανεισμός.

Στις αλόγιστες αυτές πρακτικές κερδοσκόπησαν -και εν πολλοίς τις συντηρούσαν- αεριτζήδες του κρατικοδίαιτου επιχειρείν. Και σύρθηκαν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, που βολεύτηκαν με τις παροχές μιας επίπλαστης ευημερίας με δανεικά. Αυτά μέχρι που η διεθνής οικονομική κρίση έσπασε και την ελληνική “φούσκα”. Και ήρθαν τα μνημόνια των νέων δανείων, για να μην γίνει άτακτη χρεοκοπία. Αλλά και της επιβολής ανάλγητων μέτρων λιτότητας επί δικαίων και αδίκων.

Ένα τμήμα των πρώην αντιπολιτευόμενων προοδευτικών ανέβηκε στην εξουσία, κατηγορώντας τους προηγούμενους κυβερνώντες και τάζοντας ότι θα καταργήσει τα μνημόνια, με ένα νόμο και ένα άρθρο. Όμως, είτε ήξεραν είτε διαπίστωσαν ότι αυτό δεν γίνεται, σε αυτήν την Ευρώπη και σε αυτόν το κόσμο, εφάρμοσαν νέο χειρότερο μνημόνιο, δουλεύοντας τον εύπιστο λαό ότι υπάρχει “αριστερή” και “δεξιά” λιτότητα.

Τυπική έξοδος

Τυπικά “έβγαλαν” την χώρα από τα μνημόνια, αφού δεν μεσολάβησαν εκλογές που να εμποδίσουν την ολοκλήρωση του δικού τους μνημονίου. Κάτι που δεν πρόκαμαν οι προηγούμενοι, αφού τους εμπόδισαν οι εκλογές που επέβαλαν οι πρώην “αντιμνημονιακοί”. Τώρα που όλοι τους έχουν στην πράξη παραδεχτεί ότι δεν υπήρχε λύση χωρίς μνημόνια, άλλαξε το τροπάριο των διαχωρισμών. Και έχουμε τον διαχωρισμό μεταξύ των “προηγούμενων που κατέστρεψαν” και των “τωρινών που έσωσαν”.

Πλέον, ως πολιτικό διακύβευμα προβάλλεται το ποιος είναι καταλληλότερος για να ηγηθεί της μεταμνημονιακής προσπάθειας ανάταξης της καθημαγμένης χώρας μας. Και ανακαλύπτεται ο διαχωρισμός μεταξύ “νεοφιλελεύθερων δεξιών” και “προοδευτικών κεντροαριστερών”, στους οποίους χωράνε και “νυν” και “πρώην”. Όμως η ανάγκη που έχει η χώρα, για την πολυποίκιλη και στέρεη ανασυγκρότησή της, ώστε να μην υποστεί πάλι ανάλγητα μνημόνια, είναι να επικρατήσουν στην πολιτική και στην κοινωνία οι δυνάμεις της στυγνής αλήθειας και της παραγωγικής προσπάθειας. Και να ηττηθούν ελαχιστοποιούμενες οι δυνάμεις της λαϊκίστικης ψευδολογίας, αυταπάτης και εξαπάτησης.

Τέτοιες δυνάμεις της αλήθειας και της προσπάθειας υπάρχουν σε όλες τις πολιτικές παρατάξεις, των νυν και των πρώην. Και οφείλουν να αποτελέσουν την αυριανή κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Που θα έχουν το καλύτερο μέλλον της πατρίδας μας και της Ευρώπης ως κοινό στόχο. Και θα αντιπαρατίθενται δημοκρατικά για τον τρόπο. Όλοι τους οφείλουν να παραδώσουν καλύτερη πατρίδα στους νέους. Που δεν έχουν φταίξει σε τίποτε. Και όμως τους κλέψαμε το μέλλον οι μεγαλύτεροι, με τις δικές μας πομπές.