Οι πυρκαγιές και τα κροκοδείλια δάκρυα

Πολλά και, κατά κανόνα, σωστά λέγονται και γράφονται τις ημέρες αυτές για τις φυσικές καταστροφές από τις πυρκαγιές. Θα ήταν άλλωστε περίεργο να ήταν λίγα και λάθος, με τόσες πολλές αμαρτίες να έχουν προηγηθεί και να επαναλαμβάνονται. Διαθέτουμε άλλωστε πολλούς άξιους, εξειδικευμένους επιστήμονες που μένουν και επιμένουν Ελλάδα. Σποραδικοί πια οι θόρυβοι από τιποτένιους που επιμένουν να κάνουν το κομμάτι τους από κανάλια πρόθυμα να τους προβάλλουν, ακόμα και σε ώρες συμφοράς. Είναι ήδη είδος υπό εξαφάνιση. Οι τιποτένιοι, όχι τα κανάλια.

Οι περισσότερες σκέψεις λοιπόν που προβάλλονται στον δημόσιο χώρο είναι αξιοπρόσεκτες, θετικές και πραγματοποιήσιμες. Στην ουσία τους, οι περισσότερες έχουν διατυπωθεί ξανά και ξανά. Εδώ και αρκετά χρόνια, έχουν γίνει πολλές θεμελιωμένες καταγγελίες και έχει αποδειχθεί η απροθυμία θεραπείας τους.

Έχουν προταθεί ένα σωρό μέτρα πολιτικής για αποκατάσταση (στο μέτρο του δυνατού) και πρόληψη επόμενων καταστροφών, με την αγνόησή τους παράβαση καθήκοντος κατ’ εξακολούθηση. Έχουν δημοσιοποιηθεί άφθονες, αξιόπιστες φωτογραφίσεις της «μεγάλης εικόνας» καταστροφής του πλανήτη και της πατρίδας μας, ως αμάχητα τεκμήρια οικονομικής εγκληματικότητας με το ψευδώνυμο «ανάπτυξη» και ανοχής, αν όχι ενθάρρυνσής της.

Όλα αυτά αφήνουν αναπάντητο ένα, απελπισμένο πια, «γιατί, βρε παιδιά, ποτέ, τίποτα απ’ αυτά;» Και δικαιολογούν τον θρήνο για τα καμένα. Μια ανθρώπινη αντίδραση μπροστά στις απώλειες ζωών, περιουσίας, δημόσιας και ιδιωτικής, κάποιου μέρους ακόμα του πλανήτη που μας φιλοξενεί. Αλλά και μια ακόμα εκδήλωση αμοραλισμού από εκπροσώπους μας που, αφού αμέλησαν να ασχοληθούν με την πρόληψη, την αντιμετώπιση και την θεραπεία των καταστροφών, όπως όφειλαν, σπεύδουν να θρηνήσουν υποκριτικά «στο πλευρό μας». Προσποιούμενοι ενδιαφέρον για μας και ευαισθησία που δεν διαθέτουν. Καμία παραίτηση μέχρι σήμερα!

Αλλά αυτή η απροκάλυπτη αλητεία, έρχεται να «γίνει τέλεια» με το κομματικό μας κατεστημένο να παίζει στο πεδίο της καταστροφής, ακόμα και την ώρα που αυτή συντελείται, το προσφιλές του παιχνίδι: την καταγγελία των «άλλων» και του «κράτους», ως δικαιολογία για όσα βαρύνουν όλους, εκ περιτροπής. «Άλλοι» ανατριχιαστικά όμοιοι με τους καταγγέλλοντες και «κράτος» εργαλείο εξυπηρέτησης των σχέσεων όλων με πελάτες τους και όχι πολίτες. Οι τελευταίοι κυβερνώντες μάλιστα, έχοντας αποθρασυνθεί από την ανοχή μας, έχουν μετονομάσει το «πελατειακό» σε «επιτελικό». Άφεριμ!

Τα κόμματα πάνω απ’ τις στάχτες

Βεβαίως, επειδή και τα δάκρυα είναι κροκοδείλια και τα διασταυρούμενα πυρά άσφαιρα, ουδείς μπαίνει στον κόπο να καταλογίσει ευθύνες με ονοματεπώνυμο, όπως θα όφειλε. «Κόρακας, κοράκου μάτι…». Άσε που, οι άθλιοι συμπαίκτες, μετά από τόσα χρόνια, έχουν αποδείξει ότι μια έγκαιρη συνεννόησή τους υπέρ του εθνικού και δημοσίου συμφέροντος, τους ξεπερνάει ακόμα και ως σκέψη.

Μένουν στο να ξεφτιλίζει ο ένας τον άλλο στα, πρόθυμα και γι’ αυτό, κανάλια. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν ξαναζωντανεύουν τα καμένα. Προϋπόθεση για να προλάβουμε άλλα καμένα είναι να μαυρίσουμε στις εκλογές όσους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και κομματίζονται στυγνά πάνω στις στάχτες.

Αλλά η αποκαθήλωση του εγχώριου κομματικού κατεστημένου δεν αρκεί. Υπάρχει ακόμα και η ελάχιστη μειοψηφία των πολύ πλούσιων. Για όσους από αυτούς κατοικούν στην Εκάλη και λοιπά βόρεια προάστεια ή και χωριά της Αττικής, είμαι πια βέβαιος, η μυρωδιά, η καταχνιά και η ευθεία απειλή κατά της ζωής και των σπιτιών τους, τους έχουν αγγίξει. Κανείς δεν είναι πια ασφαλής, όσο πλούσιος κι΄ αν είναι.

Πολύ περισσότεροι βέβαια, λιγότερο ασφαλείς και λιγότερο πλούσιοι, αφού πάλεψαν μια ζωή για ένα σπίτι, το είδαν να γίνεται παρανάλωμα της φωτιάς ή να διασώζεται με ζημιές ή και να καταστρέφεται ολοσχερώς. Χωρίς να έχουν την δυνατότητα αντικατάστασής του, χρωστώντας ίσως ακόμα κάποιες δόσεις δανείου για το χτίσιμο του. Συνειδητοποιούν ότι ένα όνειρο που τους υποσχέθηκαν, μια υπόσχεση που ψήφισαν, ένα κλείσιμο του ματιού που ανταπόδωσαν είναι πια στάχτες. Ότι ο δρόμος που πείσθηκαν να ακολουθήσουν δεν οδήγησε στην ευτυχία, αλλά στην καταστροφή.

Ο Αρμαγεδδών της Ελλάδας και του κόσμου

Ενώ λοιπόν οι κακίες ενεργούμενων του κομματισμού διορθώνονται με το μαύρισμα τους σε κάλπες, μια πορεία διόρθωσης και ανόρθωσης προϋποθέτει κάτι εντελώς διαφορετικό: οι ισχυροί του χρήματος να αποδεχθούν τον περιορισμό των ανισοτήτων και οι πολλοί και αδύναμοι να αποκηρύξουμε τις αυταπάτες μας.

Μιλάμε για απαλλαγή της κοινωνικής συνείδησης από διαδεδομένες στρεβλώσεις. Για την απόρριψη της ψευδούς επαγγελίας του απεριόριστου και εύκολου ιδιωτικού πλουτισμού. Αυτής που μετατρέπει, κάθε μέρα, την Αττική, από επίγειο παράδεισο σε «φαιό νταμάρι». Με τα δάση της να καίγονται, τα ποτάμια και τους χειμάρρους της να μπαζώνονται, τους ορεινούς όγκους και τις ακτές της να ιδιωτικοποιούνται αυθαίρετα. Με τον πληθυσμό της να αγγίζει τα 5 εκατομμύρια. Το ½ των κατοίκων της χώρας, περίπου. Με το άλλο ½ να απειλείται, όλο και περισσότερο πια, από τα ίδια: πυρκαγιές, πλημύρες και καταπατήσεις. Με το ασύντακτο κρατίδιο των Αθηνών, να συμπαρασύρει την Ελλάδα στο τίποτα.

Αλλά ο Αρμαγεδδών δεν έχει βάλει στο μάτι μόνο την Αττική και την Ελλάδα. Η απειλή δεν περιγράφεται μόνο από, κατά τόπους, εγκληματικές πράξεις με σκοπό τον ιδιωτικό πλουτισμό. Όλη αυτή η κακία διεξάγεται με φόντο την κλιματική αλλαγή. Μια, αποδεδειγμένα, πραγματική και τρέχουσα απειλή κατά της ανθρωπότητας και της Γης, με τις βλάβες που προκαλεί στα πρόθυρα της μη αναστροφής τους.

Η επιβάρυνση από τις εκπομπές ρύπων

Με βασικούς (όχι μόνους) αυτουργούς ισχυρά εθνικά κράτη που οι ηγεσίες τους, προκειμένου να επικρατήσουν στον διεθνή ανταγωνισμό και να εξυπηρετήσουν τις εγχώριες πελατειακές τους σχέσεις, παραγνωρίζουν ότι, ανάλογη με την δύναμή τους, είναι και η ευθύνη τους. Ηγεσίες που ξεχνούν ότι «ο καπιταλισμός είναι μια δημιουργική καταστροφή» και ποιο είναι το ουσιαστικό και ποιο το επίθετο στην πρόταση αυτή.

Εκτός από την αντιμετώπιση των πυρκαγιών και των πλημμυρών και την διαμόρφωση κοινωνικής συνείδησης υπέρ ενός προτύπου πράσινης και μπλε ανάπτυξης λοιπόν, μια άξια ελληνική ηγεσία χρωστάει το σύνθημα «Think globally, act locally and globally» και την διάδοση του παντού και με κάθε ευκαιρία. Έχοντας επίγνωση ότι, εκτός από το δίκαιο, εξυπηρετεί και ζωτικά εθνικά μας συμφέροντα.

Οι εκπομπές ρύπων από ανεπτυγμένες χώρες δεν επιβαρύνουν μόνο το κλίμα του πλανήτη, αλλά επιδεινώνουν και τις συνθήκες της ζωής και την δημόσια υγεία στην πατρίδα μας. Τις προοπτικές της ίδιας της τουριστικής μας βιομηχανίας. Αλλά μια τέτοια στάση προϋποθέτει ελληνική κυβέρνηση με συνείδηση των πραγμάτων. Εκπροσώπων μας και όχι τοποτηρητών ξένων και συμπαικτών εγχώριων συμφερόντων. Έντιμων δημοκρατών και όχι αδίστακτων εξουσιαστών. Ποιους να μαυρίσουμε έχουμε. Ποιους να υπερψηφίσουμε απομένει να βρούμε. Κι’ εδώ αρχίζουν τα δύσκολα!