Όλα τα είχε η ΕΕ το Qatar Gate της έλειπε…

Το πολύκροτο Qatar Gate, που είχε ως άμεση συνέπεια τη σύλληψη της Καϊλή, ανέδειξε στην επιφάνεια, την δυσοσμία που κυριαρχεί, πίσω από την εικονική χρυσόσκονη, που περιέβαλε για τον εαυτό της η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία. Η δυναμική του σκανδάλου αυτού είναι το πλήγμα που δέχεται το Ευρωκοινοβούλιο, που αποτελεί το μοναδικό αιρετό θεσμό, στο ιδιότυπο μη δημοκρατικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα της ΕΕ. 

Αποδεικνύεται, έτσι ότι οι υπόλοιποι γραφειοκρατικοί θεσμοί αντί να βελτιωθούν ποιοτικά εξαιτίας της αιρετότητας του Ευρωκοινοβουλίου, ως εκφραστή των ευρωπαϊκών λαών, έχουν αυτοί διεισδύσει στην λειτουργία αυτού, μετατρέποντας το σε ένα πεδίο μάχης ισχυρών επιχειρηματικών και γεωπολιτικών συμφερόντων, που στρέφονται ευθέως πολλές φορές και κατά των αμιγώς ευρωπαϊκών συμφερόντων.

Λόγω αυτού του σκανδάλου αναδύθηκε στην επιφάνεια ο συρφετός των διαφόρων λόμπι και ΜΚΟ, που λειτουργούν αποκλειστικά και μόνο για τα συμφέροντα διαφόρων πολυεθνικών εταιριών, αλλά και χωρών έξω από την Ε.Ε. Έγινε ξεκάθαρο ότι γύρω από την Ευρωβουλή, την Κομισιόν, και τα υπόλοιπα όργανα της Ε.Ε. έχει οικοδομηθεί μια αφανής αντιδημοκρατική εξουσία που υπηρετεί, τα συμφέροντα μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων και διαφόρων τρίτων κρατών. Οι εκπρόσωποι αυτών των συμφερόντων, λομπίστες, οι οποίοι σύμφωνα με το σχετικό “μητρώο διαφάνειας”, όπως αποκαλείται ειρωνικά, πλέον, ο σχετικός κατάλογος της Ε.Ε. ανέρχονται σε 5.000 οργανώσεις.  Επιδιώκουν οι αποφάσεις, οι οδηγίες και οι κανονισμοί της Ε.Ε. να είναι προσαρμοσμένοι στα δικά τους συμφέροντα. Για τον λόγο αυτό, δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, καταλήγουν στις τσέπες των πρόθυμων, όπως αποδεικνύεται αξιωματούχων (διορισμένων ή αιρετών), παρά το γεγονός ότι αμείβονται όλοι πλουσιοπάροχα με τεράστιους μισθούς, επιδόματα κλπ.

H Qatarα των λόμπι

Τα λόμπι αυτά λειτουργούν για λογαριασμό των μεγάλων επιχειρήσεων, τραπεζών, χημικών βιομηχανιών, αυτοκινητοβιομηχανιών, πετρελαϊκών εταιρειών, φαρμακευτικών εταιρειών, βιομηχανιών όπλων κλπ και παράλληλα για την προώθηση ευρύτερων πλανητικών πολιτικών ζητημάτων, όπως είναι η διαχείριση του μεταναστευτικού, η κλιματική αλλαγή, αλλά και διακρατικές εμπορικές συμφωνίες της Ε.Ε. με τρίτες χώρες. Η λειτουργία αυτή και τα εκατομμύρια ευρώ που δαπανούνται κάθε χρόνο (υπολογίζεται 1,5 δισ. κάθε έτος) για όλα αυτά τα λόμπι, δημιουργούν και συντηρούν μια τεράστια πολιτική διαφθορά και διαπλοκή με συνέπεια οι αποφάσεις για τις πολιτικές που καθαρίζουν την πορεία της Ευρώπης να λαμβάνονται όχι με γνώμονα τα συμφέροντα αυτής, των λαών και των κρατών-μελών της, αλλά με βάση αυτά των πολυεθνικών κολοσσών και τρίτων χωρών. Έτσι εξηγούνται πολλές καταστροφικές επιπτώσεις από αποφάσεις που είναι πρόδηλα αντίθετες, με τα πραγματικά συμφέροντα, αλλά και την προστασία μελών της Ε.Ε. από τρίτες χώρες.

Είναι βέβαιο ότι οι σημερινές θλιβερές ευρωπαϊκές ηγεσίες σέρνουν το χορό του ενταφιασμού της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της προοπτικής της Ευρώπης ως αυτόνομου γεωπολιτικού πόλου, στέλνοντας έτσι τις ιδέες των Μονέ και Σουμάν στις καλένδες. Απαιτείται συνεπώς η πλήρης ανατροπή της σημερινής πολιτικής της λειτουργίας, που είναι συνέπεια της επιβληθείσας γερμανοποίησης από τη δεκαετία του ’90. Το μείζον ζήτημα όμως είναι εάν αυτή μπορεί να επέλθει από τους τριφηλούς έως διεφθαρμένους σημερινούς πολιτικούς εκπροσώπους της και την παχυλή και αργόσυρτη ευρωπαϊκή γραφειοκρατία.

Πέραν των παραπάνω που αφορούν τη στρεβλή λειτουργία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, η εμπλοκή της αντιπροέδρου Καϊλή στο σκάνδαλο Qatar Gate (που επανέφερε την Ελλάδα για μια ακόμα φορά, στις δακτυλοδεικτούμενες για διαφθορά χώρες), αναδεικνύει την τραγική κατάσταση του πολιτικού προσωπικού της χώρας, που μεγεθύνθηκε από την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης ως σήμερα. Και αυτό αφορά τόσο τη λειτουργία του, όσο και τις συνθήκες αναπαραγωγής του, αφού αυτό εμφανίζει όλο και περισσότερο σοβαρά προβλήματα ανεπάρκειας, αλλά και ηθικοπολιτικής κενότητας.

Και πλησίον μας τα ίδια 

Άλλωστε, από το λειψό “πόθεν έσχες” των μελών του ελληνικού Κοινοβουλίου εμφανίζεται η εικόνα ενός συνεχούς πλουτισμού των προσώπων που έχουν καταφέρει να αποτελούν το κομματικό κατεστημένο, σε αντίθεση με την πορεία της χώρας και την κατάσταση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που οδηγείται στη φτώχεια και στο περιθώριο. Αντί το πολιτικό προσωπικό, που άσκησε εξουσία, να αποτελέσει τον φραγμό και την επιβολή ενός ισχυρού εθνικού πλαισίου ανάπτυξης, με βάση τα ισχυρά συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδος, μετατράπηκε σε τμήμα της “παρασιτικής” οικονομικής ολιγαρχίας, αποκτώντας συμφέροντα, ως επιμέρους ειδικό στρώμα στο κράτος, μέσω των προνομίων και της ατιμωρησίας, τα οποία ενσωματώνουν σχεδόν τους πάντες, που συμμετέχουν στο πολιτικό εποικοδόμημα, με αποτέλεσμα την δόμηση ενός ιδιότυπου κλεπτοκρατικού συστήματος. Η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού, ανεξαρτήτως ιδεολογικών επικλήσεων και τυχόν επιδεικτικών αντισυστημικών συμπεριφορών, έχει ειδικά συμφέροντα αναπαραγωγής του, εντός του υπάρχοντος νόθου πολιτικού εποικοδομήματος και της σχέσης του με το κράτος, με συνέπεια να υπάρχει πλήρης απόσταση από τα πραγματικά συμφέροντα του “χειμαζόμενου” λαού και των λαϊκών τάξεων.

Έτσι, οι σκληρές επισημάνσεις της κριτικής του φιλοσόφου Παναγιώτη Κονδύλη για το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδος όταν έγραφε στη δεκαετία του ’90 ότι «ο σημερινός ελληνικός πολιτικός κόσμος, κοινοβουλευτικός και εξωκοινοβουλευτικός, αποτελείται ως επί το πολύ από πρόσωπα ελαφρά έως φαιδρά, δεν αποτελεί καν κοινό μυστικό∙ αποτελεί πηγή δημόσιας θυμηδίας, συχνά με την σύμπραξη των ίδιων των διακωμωδούμενων. Οι λίγοι, που έχουν γνώση και συνείδηση, που κάτι είχαν και κάτι διατηρούν μέσα στους ρηχούς, καριερίστες ή απλώς ψευτόμαγκες συναδέλφους τους, καταπίνουν κι αυτοί τη γλώσσα τους ή μιλούν με πρόσθετες περιστροφές όταν τα θέματα γίνονται οριακά για την πολιτική τους επιβίωση» επαληθεύθηκαν με τον πιο εμφατικό τρόπο.

Η άνοδος και η πτώση της Καϊλή είναι απλώς μια μικρή αντανάκλαση αυτού που πραγματικά υπάρχει ως κορμός στο σημερινό ελληνικό πολιτικό εποικοδόμημα, που έχει μετατραπεί σε γάγγραινα για τη χώρα.