“Ονειρεύομαι κοκόρια που τραγουδούν όχι κοτόπουλα στη σούβλα…”

Πρώτον, μνημείο αρχηγοκτόνων [του εκάστοτε Βρούτου με την εκάστοτε παρέα του]. Έχει κάποιος την αίσθηση ότι σήμερα στη Νέα Δημοκρατία, στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ πρώτη προτεραιότητα δεν είναι η φυσιογνωμία τους, αλλά το πώς “θα φάνε” τον αρχηγό τους [για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικούς τρόπους].

Δεύτερον, μνημείο των δικαιούχων της Επανάστασης. Μολονότι οι μεταπολιτευτικοί διάδοχοι και επίγονοι είναι πολλοί [ίσως και περισσότεροι των οπαδών τους] αυτό που θεωρώ ανεξήγητο είναι αν ο Χρυσοχοΐδης την έχει στήσει για να συλλάβει τους νεοτρομοκράτες[;] ή αν η νεοτρομοκρατία[;] περίμενε την υπουργοποίηση του Χρυσοχοΐδη για να επανενεργοποιηθεί.

Τρίτον, μνημείο διπρόσωπης υποκρισίας των καθηγητών πανεπιστημίου και ειδικότερα των αξιωματούχων. Ενώ οι περισσότεροι σιτίζονται από τον ιδιωτικό τομέα –ελλείψει ασυμβίβαστου– βγάζουν πύρινους λόγους κατά των μη-δημοσίων πανεπιστημίων, τάχα συμπάσχοντες με τους αγωνιούντες φοιτητές για το μέλλον της Παιδείας.

Τέταρτον, μνημείο βουλευτών χωρίς προσωπική βούληση. Ο πρόσφατα ψηφισθείς νόμος για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών ανέδειξε, μεταξύ άλλων, την αβουλία, διβουλία ή ετεροβούληση πολλών βουλευτών, όλων περίπου των κομμάτων. Πρόκειται για τρανή απόδειξη ότι υπάρχει αριστερός ρατσισμός και φιλελεύθερος δικαιωματισμός; Σύντομα νομίζω ότι θα φανεί αν αυτός ο νέος διπολισμός, που αιωρείται ανάμεσα στο φόβο και την αγάπη, την ισότητα και την αξιοπρέπεια, έχει κοινωνικό βάθος στη βάση των κομμάτων ή ήταν απλώς συγκυριακό παιχνίδι ενδοεξουσίας στα ηγετικά κλιμάκια.

Πέμπτον, μνημείο για τους μη θέλοντες να φορολογηθούν επαγγελματίες. Χρήζει βαθιάς ανάλυσης το πώς στη μη-φορολόγηση άπαντες συγκλίνουν [δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί επαγγελματίες] για λόγους “επιβίωσης”, ενώ στην (ανα)κατανομή του παραγόμενου πλούτου διαφωνούν με τα κριτήρια για λόγους ιδεολογικούς!

Επειδή τα βιογραφικά και η προϊστορία όλων των πολιτικών, των επαγγελματιών και των διανοουμένων είναι λίγο πολύ γνωστά, θα φανεί αν ζήσαμε μία περίοδο «λιτότητας των νευρώσεων» [Ευάγγελος Αυδίκος, “Δρολάπι”] ή ένα διάλειμμα «πεσόντων από έρωτα» [Φίλιπ Ρόθ, “Το ζώο που ξεψυχά”].

Υ.Γ. «Φιλόσοφοι και στρατηγοί δεν βλέπουν την ώρα να ξεκάνουν τον κόσμο» [Μαρίνο Πιατσόλλα]