Όποιος πιάνεται με “τη γίδα στην πλάτη” δεν πάει αναγκαστικά φυλακή…

Πολύς λόγος γίνεται για σκάνδαλα, χρηματισμούς, ενόχους. Όποιος έχει πιαστεί με “τη γίδα στην πλάτη” δεν πάει αναγκαστικά δικαστήριο και φυλακή. Είναι, όμως, αιχμάλωτος αυτών που τον έπιασαν. Όσο πιο ψηλά ιστάμενος, τόσο πιο πολύ αιχμάλωτος. Χρήσιμος επειδή μπορεί να κάνει σημαντικές εξυπηρετήσεις. Κορυφαίο παράδειγμα η γνωστή κ. Λαγκάρντ. Ενόσω ήταν (ή είναι ακόμα;) υπόδικη κατείχε κορυφαίες θέσεις σε Διεθνείς Οργανισμούς και τράπεζες.

Συμβαίνει εις Παρισίους, αλλά και στην Αθήνα. Στον πάτο του παραδείγματος η κ. Καϊλή, τέταρτος τροχός της άμαξας. Μερικοί, που διατηρούν εξουσία, διαφεύγουν π.χ. ο Ερντογάν με τη γνωστή φωτογραφία του γιου του να μετράει το χρήμα κατά παραγγελία του πατρός. Όλα και όλοι έχουν αποθρασυνθεί ή απλοποιηθεί. Αυτός που πιάστηκε, δεν είναι χαζός, είχε ήδη σκεφθεί τις συνέπειες και αδιαφόρησε, έτοιμος να κάνει ό,τι του ζητήσουν. Ξέρει ότι οι άλλοι που τον έπιασαν δεν είναι “καλοί κ’ αγαθοί”. Ξέρει τι θέλουν και το έχει ήδη αποδεχθεί και πάντως είναι έτοιμος να κάνει ό,τι του ζητήσουν για να παραδοθεί σαν λευκή περιστερά στην κοινωνία.

Το ρίσκο με τη “γίδα” και άλλα τινά

Αν αυτά είναι αυθαίρετες, ασυνάρτητες ή απλώς ανόητες σκέψεις μου ας το σκεφθεί ο καθένας. Αρκεί να ταιριάξει τα πρόσωπα που κατηγορούνται για σκάνδαλο, δει τί δηλώσεις έκαναν πριν να τα πιάσουν κι αν έπαθαν κάτι, ή αν τίποτα δεν τα άγγιξε. Τα ίδια ισχύουν για κάθε είδους σκάνδαλα με “γίδες”, παρακολουθήσεις, μυστικές υπηρεσίες, όπλα και φυσικά το σεξ, πανταχού παρών και πάντα χρήσιμο.

Το χρήμα είναι κοινός παρονομαστής και με ολίγον σεξ γίνεται πιπεράτο. Ο πολύ προσεκτικός θεατής μπορεί να υποψιαστεί ποιος τρέχει και ποιος ξεμένει σ’ αυτόν τον πολυδαίδαλο μαραθώνιο, όπου οι εκλογές δεν είναι το τέρμα, αλλά μόνο η αρχή. Όπου η αποχώρηση από τις ψηφοφορίες στη Βουλή, αλλά και η ανάληψη νέων καθηκόντων από την κ. Τσαπανίδου μπορεί π.χ. να σηματοδοτούν μια κρίσιμη φάση για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σ’ έναν αγώνα που παίρνει τη μορφή “ή ταν ή επί τας”. Όπως άλλωστε συμβαίνει και για την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη.

Το παζλ στα εξωτερικά και οι παίκτες

Ο πρόλογος μπορεί να φαίνεται κάπως μακρύς, αλλά αντιστοιχεί στην πολυετή προσπάθεια να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για μια “έντιμη συμφωνία” με τον απαιτητικό γείτονα που ξημερώνει και βραδιάζει, γαυγίζοντας σαν δεμένο σκυλί. Μάλλον έχουμε φτάσει σε πολύ καλό σημείο, είναι σχεδόν έτοιμη η δουλειά. Αυτά στην αποδώ μεριά. Μένει η πλευρά του γείτονα. Και οι δυο μαζί εξαρτώνται άμεσα και απολύτως από τους μακρόχρονους σχεδιασμούς των δυο Μεγάλων, των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Τονίζω την απόλυτη εξάρτηση και των δύο χωρών από ΗΠΑ και Ρωσία, επειδή κάθε ουσιαστική αλλαγή στις δυο χώρες, ή έστω σε μια, ειδικά στην Τουρκία, μπορεί να έχει καίριες επιπτώσεις διεθνώς ή, πιο σωστά, παγκοσμίως.

Το πρώτο “λάθος” είναι ακριβώς η άποψη ότι η Τουρκία έχει κάνει ήδη τις επιλογές της, έχει ταχθεί στο αντιδυτικό στρατόπεδο, έχει προσχωρήσει στους αντίπαλους. Ο Πούτιν ξέκοψε κάθε τέτοια διάθεση του Ερντογάν, λέγοντάς του ότι μπορεί να ενταχθεί στο Σύμφωνο της Σαγκάης μόνο αν φύγει από το ΝΑΤΟ. Δηλαδή, η Τουρκία μπορεί να παίζει τον ισορροπιστή και τον “επιτήδειο ουδέτερο” μόνο στη στενή περιοχή της, όχι διεθνώς. Δεν είναι διεθνής παράγων, αλλά μόνο τοπικός, σύμφωνα βεβαίως με την ευρεία εμβέλεια των συνόρων της. Το μέτρο δεν είναι η Ελλάδα.