“Όποιος σώζει την πατρίδα, δεν παραβιάζει κανένα νόμο”;

Με τις δηλώσεις του όμως αυτές ο Τραμπ αμφισβητεί τα όρια που θέτει η δικαστική εξουσία για την αυθαίρετη άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας και δείχνει την πλήρη περιφρόνηση του προς το δημοκρατικό πολίτευμα των ΗΠΑ, που στηρίζεται στη διάκριση των εξουσιών και στην κυριαρχία του νόμου που διέπει όλα τα δημοκρατικά πολιτεύματα Έτσι όμως αμφισβητεί το δημοκρατικό πολίτευμα των ΗΠΑ.

Στο ίδιο μήκος κύματος με τον Τραμπ, ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζέϊ Ντι Βανς με ανάρτηση του στο διαδίκτυο δήλωσε ότι «Οι δικαστές δεν επιτρέπεται να ελέγχουν τη νόμιμη άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας», άποψη που ενστερνίζονται και επαναλαμβάνουν οι διάφοροι σύμβουλοι του προέδρου Τραμπ και δείχνει την τάση για την ολιγαρχική άσκηση της εξουσίας, όπως ασκείται πλέον από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, που με προεδρικά διατάγματα πριν την επικύρωση τους από τα νομοθετικά σώματα λαμβάνει με άμεση εφαρμογή σοβαρότατες αποφάσεις με γεωπολιτικές συνέπειες. Άλλωστε τη φράση, ότι όποιος σώζει τη πατρίδα δεν παραβιάζει το νόμο την είπε και ο Μέγας Ναπολέων πριν γίνει αυτοκράτωρ και ο Λουδοβίκος ΙΔ με το περίφημο «Le etat c΄est moi», που έχει την ίδια έννοια.

Σε ολισθηρό δρόμο ο Τραμπ

Φοβάμαι, ότι με την απόλυτη κυριαρχία των Ρεπουμπλικάνων και στα δύο νομοθετικά σώματα και στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, δεν υπάρχουν πλέον στις ΗΠΑ ικανές εστίες αντίστασης σ’ αυτή την κυβερνητική πρακτική. Το κρίσιμο σημείο συνίσταται στο πότε υπάρχει ανάγκη για τη σωτηρία της πατρίδας και ποιος καθορίζει την ανάγκη αυτή, γιατί αν την καθορίζει ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ τότε υποπίπτει στο σφάλμα της Λογικής της petitio principii δηλαδή της αρχής του ζητουμένου, όπου λαμβάνουμε το ζητούμενο ως δεδομένο, που συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει την άσκηση απόλυτης και ανέλεγκτης εξουσίας με μόνη την επίκληση της σωτηρίας της πατρίδας.

Δεν γνωρίζω όμως πως νομοτεχνικά μπορεί να ρυθμιστεί το ζήτημα αυτό. Εξάλλου τη σωτηρία της πατρίδας επικαλέστηκε ο Γιώργος Παπαδόπουλος για να επιβάλλει τη δικτατορία της 21ης Απριλίου και την επικαλούνται σχεδόν όλοι οι δικτάτορες για τα κινήματα τους.

Σαφώς η παραπάνω άποψη είναι τελείως διαφορετική από το “Salus populi suprema lex esto” (Η σωτηρία της πατρίδας είναι ο υπέρτατος νόμος) που επιβάλλεται μόνο σε έσχατες περιπτώσεις, όταν κινδυνεύει πραγματικά η πατρίδα και η σωτηρία της πατρίδας να αποτελεί μια ψευδεπίγραφη καθημερινή πρακτική για την ολιγαρχική άσκηση της εξουσίας.