Ωρολογιακή βόμβα το μεταναστευτικό – Όλα τα όρια έχουν ξεπεραστεί

Τα αιματηρά γεγονότα συγκρούσεων, πλιάτσικου και απειλών στη Λέσβο (με υπό έρευνα διαστάσεις σαμποτάζ) τις προηγούμενες ημέρες, οι ακραίες εντάσεις και συνεχείς προκλήσεις σε όλα τα νησιά ”πρώτης γραμμής” του Αιγαίου τους τελευταίους τέσσερις μήνες, στην πραγματικότητα ο διαρκής αναβρασμός, βεβαιώνουν ότι τα όρια έχουν προ πολλού ξεπερασθεί.

Σε αυτά έρχονται να προστεθούν και τα πολλαπλά κρούσματα σε όλα σχεδόν τα σημεία της χώρας με μεταναστευτικές συγκεντρώσεις. Πριν έρθει η άνοιξη και το καλοκαίρι, που οι ροές θα πάρουν τη μορφή ασυγκράτητης μεταναστευτικής καταιγίδας, απαιτείται ριζική αναθεώρηση της αντίληψης και επαναθεμελίωση της σχετικής πολιτικής.

Η βασική γραμμή, η ζώνη αντιμετώπισης του μεταναστευτικού είναι και οφείλουν να είναι τα σύνορα της χώρας. Εκεί, πρωταρχικά και αποφασιστικά οφείλει να αντιμετωπιστεί και να αποτραπεί η παράνομη είσοδος. Στα σύνορα (θαλάσσια και χερσαία), και μόνο εκεί, μπορεί να γίνει αποτελεσματική αποτροπή και εάν χρειαστεί απώθηση.

Η θέση ότι ουδείς εισέρχεται στην Ελλάδα, παρά μόνον όποιον η Ελλάδα αποφασίζει να δεχθεί, με αποφασιστικότητα και καθαρότητα πρέπει να γίνει κατανοητή από όλους τους διεθνείς και ευρωπαϊκούς οργανισμούς, από όλες τις χώρες. Ιδιαίτερα από εκείνες από τις οποίες προέρχονται οι μεταναστευτικές ροές.

Μεταναστευτικό και ελληνική πολιτική

Η θέση ότι η Ελλάδα φυλάσσει και προασπίζει τα σύνορά της έναντι κάθε εξωτερικού παράγοντα, δεν πρέπει να αποτελεί δήλωση εσωτερικής ελλαδικής κατανάλωσης, αλλά δήλωση με διεθνή και δια-κρατικό χαρακτήρα, με υποδοχέα τις εθνικές κυβερνήσεις και όλα τα μέσα ενημέρωσης, και κυρίως, με πρακτική εφαρμογή και αποτελέσματα. Η θέση αυτή πρέπει να τονιστεί ότι αποκτά ιδιαίτερο βάρος και σημασία λόγω της ακραίας οξύτητας του μεταναστευτικού αλλά και της συνεχιζόμενης τουρκικής παραβατικότητας.

Είναι, πλέον, κοινή συνείδηση –ηλίου φαεινότερον– ότι από τη στιγμή που το πρόβλημα (οι μεταναστευτικές ροές) εισαχθεί δεν υπάρχει αντιμετώπιση, δεν υπάρχει θετική λύση. Υπάρχει μόνον διαχείριση, κακή έως καταστροφική. Λιγότερο κακή, αν υπήρχε ειρήνευση στα μέτωπα πολεμικών συγκρούσεων και πραγματική κοινή ευρωπαϊκή στάση και αλληλεγγύη, πράγματα που από την εμφάνιση του φαινομένου ουσιαστικά δεν υπήρξαν. Διαχείριση, έως εθνικά και κοινωνικά καταστροφική, αν εσωτερικά συνεχιστεί ο δρόμος αποσάθρωσης των τελευταίων πέντε ετών.

Η Ελλάδα δεν δύναται να σηκώσει άλλο βάρος που δεν της ανήκει, οδηγώντας τους τόπους της και τις κοινωνίες τους (στα νησιά και στην ενδοχώρα) σε διάλυση και σε κατάρρευση. Η Ελλάδα οφείλει να κοιτάξει και να προστατεύσει την ύπαρξή της, τη συνοχή και την ακεραιότητά της, την οικονομία και την παραγωγή της, την κοινωνία και τους νέους της, το μέλλον της.