Ως πότε τα πανεπιστήμια θα ζουν υπό την απειλή της βαριοπούλας;

Οι πολίτες αυτής της χώρας, ανάλογα με την κομματική τους προτίμηση εκφράζουν ελεύθερα, όπως άλλωστε προβλέπεται από το δημοκρατικό πολίτευμα, την άποψή τους σε δυο, ανάμεσα σε άλλα, ερωτήματα των ημερών που αφορά τα πανεπιστήμια. Το πρώτο είναι: Βιβλιοθήκη ή στέκι των αναρχικών; Και το δεύτερο: Η βιβλιοθήκη χτίζεται με την προστασία της αστυνομίας από τις βαριοπούλες των αναρχικών, ή χωρίς αυτήν;

Πριν κανείς απαντήσει στο πρώτο ερώτημα, για να κάνουμε και λίγο χιούμορ, ερωτήθηκαν οι αναρχικοί που είχαν το χώρο υπό κατάληψη για 34 χρόνια εάν ήθελαν να τον αγοράσουν; Γιατί μετά από 20 χρόνια κατάληψης τέτοιο δικαίωμα μπορεί να προκύψει!

Στο πρώτο ερώτημα, οι κυβερνήσεις που συμβίωσαν καθ’ όλη τη διάρκεια των 34 χρόνων με το καθεστώς της κατάληψης είχαν ως επιλογή το στέκι των αναρχικών και όχι τη βιβλιοθήκη. Οι εν λόγω κυβερνήσεις θεωρούσαν το πολιτικό κόστος της έξωσης τους μεγάλο και γι’ αυτό παρανομούσαν χωρίς αιδώ! Στο δεύτερο ερώτημα, η πλειοψηφία των πολιτών στηρίζει το χτίσιμο της βιβλιοθήκης, ακόμα και εάν χρειαστεί με την βοήθεια της αστυνομίας.

Υπάρχει, βέβαια, και μια μειοψηφία που το παίζει και δημοκράτισσα, που επιλέγει να παρανομεί και να προτιμά να μην χτιστεί η βιβλιοθήκη και προφανώς να μείνει στέκι των αναρχικών, εάν πρόκειται αυτή να ανεγερθεί με την παρουσία και βοήθεια της αστυνομίας. Στους δημοκράτες που απαρτίζουν αυτή τη μειοψηφία συγκαταλέγονται και μερικοί που δηλώνουν πως προτιμούν τη βιβλιοθήκη, αλλά χωρίς την παρουσία της αστυνομίας. Αδυνατούν βέβαια να προτείνουν τρόπο με τον οποίο θα επιτευχθεί το χτίσιμο της βιβλιοθήκης και θα απαντά αποτελεσματικά στον κίνδυνο της βαριοπούλας των αναρχικών.

Ο φόβος του πολιτικού κόστος

Αναφέρθηκα προηγουμένως σε παρανομίες διαδοχικών κυβερνήσεων για 34 συναπτά έτη προς χάριν της αποφυγής του πολιτικού κόστους, το οποίο θα προέκυπτε από την επίθεση του λαϊκισμού, που απαντάται σε μεγάλη ή μικρή δόση, δυστυχώς, σε όλα τα πολιτικά κόμματα. Η επίθεση του λαϊκισμού, από όπου θα προέκυπτε το πολιτικό κόστος, θα προέρχονταν φυσικά από τα κόμματα της αντιπολίτευσης τα οποία και αυτά προφανώς παρανομούν με τις πολιτικές τους, είτε λαϊκίζουν είτε όχι, με στόχο το πολιτικό όφελος. Και έτσι βιώνουμε διαχρονικά ένα καθεστώς παρανομίας, από το οποίο δεν πρόκειται να βγούμε όσο το καθεστώς δεν λειτουργεί δημοκρατικά.

Από καιρό έχω καταχωρήσει όλα αυτά τα καθεστώτα ως ολιγαρχικά μορφώματα τα οποία, παρά ταύτα, χαρακτηρίζονται από όλα τα πολιτικά κόμματα ως δημοκρατίες, στις οποίες τα περισσότερα εξ αυτών βάζουν και έναν επιθετικό προσδιορισμό. Ορισμένα κόμματα, συνήθως της Αριστεράς, χρησιμοποιούν τον επιθετικό προσδιορισμό “αστικές”, λες και υπάρχουν “σοσιαλιστικές”, ή “κομουνιστικές” δημοκρατίες, καθώς και “λαϊκές”. Άλλα κόμματα και κράτη χρησιμοποιούν τον επιθετικό προσδιορισμό “χριστιανικές” ή “ισλαμικές” δημοκρατίες.

Ας αποδεχτούμε για τη συζήτηση όλα αυτά τα μορφώματα ως δημοκρατίες, οι οποίες διαθέτουν, στις περισσότερες εξ αυτών, δημοκρατικά συντάγματα στα οποία αναφέρονται σχεδόν όλες οι αξιωματικές αρχές με βάση τις οποίες ορίζεται το δημοκρατικό πολίτευμα. Για την ικανοποίηση των αξιωματικών αρχών του δημοκρατικού πολιτεύματος χρησιμοποιούνται κάποια μέσα. Σε όλες τις παραπάνω αναφερόμενες δημοκρατίες τα μέσα-εργαλεία που χρησιμοποιούνται είναι οι εκλογές, το κοινοβούλιο, η κυβέρνηση και τα δικαστήρια.

Μέσω της εκλογικής διαδικασίας εκλέγονται οι αντιπρόσωποι του λαού, δηλαδή οι βουλευτές, που αποτελούν τη βουλή σε ένα σώμα ή και σε δυο – κάτω και άνω. Η εκλογική διαδικασία-ανόθευτη και μη- αποτελεί κοινό στοιχείο σε όλες τις παραπάνω δημοκρατίες.

Σεβασμός των κανόνων

Στη Βουλή ψηφίζονται νόμοι με βάση τους οποίους προκύπτουν όλοι οι σχετικοί κανόνες. Η αρχή με βάση την οποία εγκρίνονται οι νόμοι είναι αυτή της πλειοψηφίας των παρόντων, η οποία είναι, μάλιστα, και αποδεκτή από όλα τα κόμματα, αφού όλα παίρνουν μέρος σε αυτές τις συζητήσεις και ψηφοφορίες και μάλιστα καταθέτουν και τροπολογίες. Με βάση την αρχή της πλειοψηφίας, από τη στιγμή που έχει ψηφιστεί ένας νόμος και κρίνεται συνταγματικός, πρέπει να είναι σεβαστός από όλους, είτε ήταν υπέρ κατά τη διάρκεια της συζήτησης και ψηφοφορίας του, είτε ήταν κατά και δεν επιτρέπεται σε κανένα να προβάλει εμπόδια στην εφαρμογή τους. Αυτό επιτάσσει η βασική αρχή της δημοκρατίας.

Όσοι -τα κόμματα και οι παρατάξεις τους, καθώς και συνδικαλιστικοί φορείς, των οποίων τα μέλη ανήκουν έτσι και αλλιώς σε πολιτικά κόμματα- κατά την διάρκεια της εφαρμογής των κανόνων κινούνται σε πράξεις ή λόγια που παράγουν και πράξεις που εμποδίζουν την εφαρμογή τους, σύμφωνα με τα ισχύοντα σε δημοκρατικό πολίτευμα, παρανομούν και οι παρανομίες είναι πολύ σοβαρές, αφού οι πράξεις αυτές αμφισβητούν βασικές αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος. Κάτι που στην πράξη σημαίνει αμφισβήτηση του πολιτεύματος και, σύμφωνα με τους κανόνες της δημοκρατίας, πρέπει να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά.

Για ενημέρωση στη δημοκρατία των Αθηνών λειτουργούσαν μόνον παρατάξεις -δημοκρατική και συντηρητική- και προφανώς δεν επιτρεπόταν η ύπαρξη και λειτουργία συνδικαλιστικών φορέων. Αυτά, δυστυχώς, δεν συμβαίνουν στις σημερινές δημοκρατίες και σταδιακά το πολίτευμά τους με την πάροδο του χρόνου αλλοιώνεται με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σταδιακά και μάλιστα με δημοκρατικές διαδικασίες, σε απολυταρχικά καθεστώτα, ακόμα και σε δικτατορίες. Αυτός ήταν ο τρόπος που οι Μουσολίνι και Χίτλερ αναρριχήθηκαν στην εξουσία τότε και τύποι σαν τον Πούτιν σήμερα.

Τέτοιες πραχτικές κάποιων πολιτικών κομμάτων αποτελούν σύνηθες φαινόμενο στις προαναφερθείσες περιπτώσεις, όπου, συστηματικά, οι κανόνες της δημοκρατίας δεν γίνονται σεβαστές και τις χρησιμοποιούν με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας και βίαιης αλλαγής του πολιτεύματος. Κόμματα με τέτοιες συμπεριφορές εδράζονται συνήθως σε χιτλερικές και μαρξιστικές συνταγές. Αυτό ας το έχουν υπόψη τους οι δημοκρατικοί πολίτες, αναλύοντας τα συμβαίνοντα στη χώρα μας.