Ως πότε θα χαϊδεύουμε τα αυτιά των φοροφυγάδων;

Το νομοσχέδιο “Μέτρα για τον περιορισμό της φοροδιαφυγής” βρίσκεται στο στάδιο της δημόσιας διαβούλευσης που θα διαρκέσει μέχρι στις 27 Νοεμβρίου. Οι παρεμβάσεις για τον περιορισμό της φοροδιαφυγής που αναφέρονται σε αυτό είναι πάνω από δέκα, αλλά αυτή που προσελκύει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι αυτή που αφορά στον περιορισμό της φοροδιαφυγής, που εικάζεται και σωστά, ότι παρατηρείται ότι υπάρχει και μάλιστα εκτεταμένη, στον χώρο των ελεύθερων επαγγελματιών. Μέχρι τώρα δεν διαπίστωσα κάποια άλλη πρόταση προερχόμενη από την αντιπολίτευση που να δίνει μια διαφορετική λύση εκτός από την πολιτική που εξαντλείται σε αυτόν του ελέγχου των φοροφυγάδων, που είναι μια πολιτική που την έχουν όλα τα κόμματα και την οποία θεωρώ μη πολιτική, γιατί δεν πετυχαίνει την απαιτούμενη αποτελεσματικότητα, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι λεφτά υπάρχουν. Τα τελευταία στοιχεία μας πληροφορούν ότι, από το σύνολο των προστίμων, μόλις το 28% εισπράττεται και αυτά που εισπράττονται είναι σαφώς υποπολλαπλάσια των κερδών που προκύπτουν από την αισχροκέρδεια, ώστε να συμφέρει η τακτική ακόμα και με πρόστιμα.

Τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, μην έχοντας πολιτική, καταφεύγουν, πάντοτε, στην προσφιλή μέθοδο και κατηγορούν την όποια κυβέρνηση για ανικανότητα, στην προκειμένη περίπτωση να πατάξει την φοροδιαφυγή δια των ελέγχων. Άλλωστε ούτε αυτά διαθέτουν άλλη πολιτική από αυτήν των ελέγχων. Πολιτική που είχε δημιουργήσει στο παρελθόν και σε κάποιους ελπίδες πως λεφτά υπάρχουν. Επίσης τα αντιπολιτευόμενα κόμματα κατηγορούν την κυβέρνηση για επιβολή νέων φόρων, για τους οποίους δεν έκανε καμία αναφορά στις πρόσφατες εκλογές.

Είναι αλήθεια ότι για κάποιο αριθμό πολιτών, άγνωστος για όλους μας, προκύπτει νέος φόρος με τον τρόπο που επιχειρεί η κυβέρνηση να περιορίσει τη φοροδιαφυγή. Η χρησιμοποίηση του τεκμηρίου διαβίωσης ως μέσο είσπραξης κάποιου ποσού φοροδιαφυγής δεν συλλαμβάνει όλο το ποσό, ενώ από την άλλη μεριά εισπράττει φόρους από ανύπαρκτο εισόδημα κάποιων πολιτών που, πράγματι, αδυνατούν να παράξουν εισόδημα που να φτάνει στο ύψος του τεκμηρίου διαβίωσης που χρησιμοποιείται ως το κατώτατο κατώφλι. Η λύση του μέσου όρου, προφανώς, δημιουργεί αδικίες και καλώς το νομοσχέδιο προβλέπει κάποιες διαδικασίες με τις οποίες δίνει τη δυνατότητα σε κάποιους να αποδείξουν ότι αδικούνται και να απαλλαγούν από όποιον άδικο φόρο. Ας ελπίσουμε ότι με τη δημόσια διαβούλευση θα προκύψει μια πιο αποδεκτή λύση για όλους.

Λαϊκισμός αντιπολίτευσης-συντεχνιών

Όμως η λαϊκίστικη συμπεριφορά της αντιπολίτευσης είναι υπαρκτή, προσπαθώντας να δημιουργήσει με αυτήν εντυπώσεις στους πολίτες με στόχο να ωφεληθεί χωρίς να ωφελεί τους πολίτες. Αλλά δεν είναι μόνον η αντιπολίτευση. Εν συγχορδία με την αντιπολίτευση πορεύονται και οι διάφορες συντεχνίες, οι οποίες με τη συμπεριφορά τους συμβάλουν στην άδικη κατανομή του παραγόμενου πλούτου. Είναι η γνωστή συμπεριφορά των εκβιασμών προς κυβερνητικούς παράγοντες, οι οποίοι υποκύπτουν σε αυτούς με στόχο τον μετριασμό του παραγόμενου πολιτικού κόστους. Συμπεριφορά των συντεχνιακών διοικήσεων που έχει το χαρακτηριστικό με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, γιατί στοχεύει και προς τα μέλη τους, δηλαδή να τους θυμούνται όταν πλησιάζουν την κάλπη ανανέωσης της θητείας τους. Ήδη οι πρόεδροι των δικηγορικών συλλόγων μαρσάρουν τις μηχανές τους προς αυτή την κατεύθυνση, αντί να στοχαστούν, τουλάχιστο κάποιες από αυτές, γύρω από το πρόβλημα και να το αντιμετωπίσουν με τρόπο ως η ηθική επιβάλει.

Γιατί τι έχουμε στην περίπτωση αυτή; Έχουμε την είσπραξη φόρων από αυτούς που δεν μπορούν να κρύψουν τα εισοδήματά τους. Και ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί είναι οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί εργαζόμενοι. Αυτοί πληρώνουν τους φόρους και των φοροφυγάδων, ώστε τα προϋπολογιζόμενα για το κράτος έσοδα να ανταποκρίνονται στις δαπάνες του και αυτό είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο που αποκαλύπτει τις διαστάσεις της ανηθικότητας που κατοικοεδρεύει στα πολιτικά κόμματα και στις διάφορες συντεχνίες.

Θα περίμενε κανείς, τουλάχιστον από τις συντεχνίες, να στοχαστούν πάνω σε αυτό το πρόβλημα και να το αντιμετωπίσουν με βάση του τι επιβάλει η ηθική και να μοιραστούν τα πρόσθετα βάρη που αδίκως επιβάλλονται στους συνταξιούχους και μισθωτούς και ακόμα να αναδείξουν με δικούς τους ελέγχους τους φοροφυγάδες, μειώνοντας έτσι και τις κρατικές ελεγκτικές δαπάνες, αλλά και να βοηθήσουν αυτούς στην συντεχνία τους που δυσκολεύονται να βγάλουν τα προς το ζην. Ακούγεται παράξενο, δεν ακούγεται; Και βέβαια ακούγεται παράξενο σε μια κοινωνία που αξιωματική της αρχή είναι ο καθένας για πάρτη του.

Από τα πολιτικά κόμματα δεν πρόκειται να προκύψει τέτοιος στοχασμός, γιατί σε αυτά η δημοκρατία είναι ένα άγνωστο είδος και για πολλά χρόνια τώρα έχουν μετατραπεί σε κύριο μέσο δια του οποίου το μεγάλο κεφάλαιο κατορθώνει να απολαμβάνει τα υψηλά κέρδη που παράγονται από την αισχροκέρδεια και την εκμετάλλευση.