Όταν η έλξη για την απόλυτη εξουσία δεν κρύβεται…

Η “επαπειλούμενη κυοφορία” αυτοδύναμης κυβέρνησης (για την απόλυτη εξουσία) προβάλλεται ως επικίνδυνη για τη σταθερότητα, χωρίς αναφορά στην κατεύθυνση ή στο πρόσημό της το οποίο μαγειρεύεται από αριθμούς που συνήθως ευημερούν ερήμην μας. Μιας σταθερότητας διασφαλίζουσας την πλήρη υπαγωγή των συμφερόντων της χώρας κάτω από εκείνα των νέο-αποικιοκρατών της Δύσης στην οποία “ανήκωμεν” και επιβάλλει –κατά περίπτωση– πολυκομματικές κυβερνήσεις «χάριν εθνικής συναίνεσης».

Ως εκ τούτου, όταν ο σχηματισμός τους επιβάλλεται μεταξύ των λεγόμενων “κομμάτων εξουσίας” διαγκωνιζόμενων για την ικανοποίηση αλλότριων συμφερόντων, παρουσιάζεται σαν επιτυχία της δημοκρατίας, των κομμάτων που συμμετέχουν και των επικεφαλής τους, με τα συμφέροντα της χώρας να απέχουν πολύ από το να συνιστούν κοινή βάση συνέργειας στην προάσπισή τους.

Θέτοντάς το διαφορετικά, η Δημοκρατία της οποίας δομικό στοιχείο συνιστά ο πλουραλισμός των απόψεων και η αναζήτηση “κοινών τόπων” διαπραγμάτευσης στοχεύοντας στην εξεύρεση λύσεων ή την ανταλλαγή… παραχωρήσεων, συρρικνώνεται από μια επιχειρηματολογία αποσκοπούσα στην απόδειξη του λάθους ή της αδυναμίας του “αντιπάλου” αναστέλλοντας τη δυναμική συνοχής της κοινωνίας και δημιουργίας θεσμών υπηρετούντων τα συμφέροντά της.

Η μείωση του άλλου και η εμπλοκή σε έναν αγώνα εξουσίας αποτελεί μια άκρως λανθασμένη τακτική η οποία πελαγοδρομεί στην επιχειρηματολογία αντί να θέτει με θετικό τρόπο τη διαφωνία της οποίας η λύση διευκολύνεται, κατά κανόνα, από τη σωστή διατύπωση του γενεσιουργού της προβλήματος. Με το πρόσχημα της αυτοδυναμίας επιχειρείται η κάλυψη της αδυναμίας σύμπραξης των κομμάτων στη βάση των εθνικών μας συμφερόντων στο πλαίσιο –αναπόφευκτα– της υποτέλειας στην οποία περιήλθε η Ελλάδα που σταθερά εξελίσσεται σε γεωγραφικό τοπωνύμιο!

Έχουμε πληρώσει πολλά…

Η “μυωπία” με την οποία “βλέπουμε” πολιτικούς και κομματικούς σχηματισμούς αγνοώντας τη μεγάλη εικόνα στις διαστάσεις της οποίας είναι ορατό ότι υπό την κάλυψη του νόμιμου (όχι απαραίτητα και συνταγματικού) παραγκωνίζεται το ηθικό, η πάλαι ποτέ αποστασία εκλαμβάνεται ως “καριέρα στην πολιτική” ανθρώπων που πλουτίζουν απ’ αυτή, ο δανεισμός –όσος καταλήγει στα ταμεία του κράτους– αναλώνεται στις εισαγωγές παρουσιαζόμενος ως αύξηση του ΑΕΠ!

Όπως, επίσης, ότι πληρώσαμε για την ένταξη στην ΕΟΚ ξηλώνοντας και σημαντικό τμήμα της παραγωγής μας· πληρώσαμε για να μας βάλλουν στο Ευρώ και για την ένωση της Γερμανίας· πληρώσαμε για την παραμονή μας στην ΕΕ, αναλαμβάνοντας την κάλυψη των ζημιών των τραπεζών της, και για τη συμμετοχή στον ρωσοουκρανικό πόλεμο. Πληρώνουμε για την γερμανική στρατηγική της πράσινης ανάπτυξης (αυτοί άλογα, εμείς χορτάρι!) και τη δημογραφική μας αλλαγή.

Οσονούπω, δε, θα πληρώσουμε και για την παραμονή(;) της Τουρκίας στο δυτικό μαντρί! Τουλάχιστον, ας διεκδικήσουμε θέση στο Guinness World Records ή την καταχώρηση στο λεξικό ως Ελληνικό Σύνδρομο κατ’ αναλογία εκείνου της Στοκχόλμης· έστω και ως Περίπτωση Μελέτης (Case Study) στην παροιμία “σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω”!

Η μεγάλη εικόνα και τα διλήμματα

Πότε, επιτέλους, θα στοχαστούμε πάνω στη μεγάλη εικόνα για να διαπιστώσουμε πως άτομα ανήμπορα να διαχειριστούν τις κομματικές τους οργανώσεις-ασκέρια ετερόκλητων τάσεων και προσωπικών επιδιώξεων (με χρέη προς παράγοντες ή τράπεζες που τις ελέγχουν πλήρως), δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν αποτελεσματικά τη χώρα την ώρα που ο κόσμος βρίσκεται σε στροβιλισμό και οι γείτονες σε κατακτητικό οίστρο;

Όντες ανεπαρκείς στη μικρή κλίμακα, πόσο εφικτό είναι γι’ αυτούς να ανταποκριθούν αποτελεσματικά και αποδοτικά στη μεγάλη, δηλαδή, στο πολυπλοκότερο επίπεδο ικανοποίησης των αναγκών της; Θα ξαναψηφίσουμε ως αγέλη τα κομματικά ασκέρια, ή θα προωθήσουμε εκείνους που έχουν διάθεση και δεξιότητες σύνθεσης της ικανής εκείνης ομάδας να διαχειριστεί αποτελεσματικότερα όλα αυτά που μας ταλανίζουν ροκανίζοντας το συλλογικό μας συνειδητό;

Ως πότε θα παρακάμπτεται το σπουδαίο διανοητικό μας κεφάλαιο χωρίς να προάγονται τα εθνικά μας συμφέροντά στο πλαίσιο κι αυτών των ίδιων των “συμμαχιών” μας; Όταν «οι αυτοκρατορίες του μέλλοντος θα είναι οι αυτοκρατορίες του νου», όπως το έθεσε ο W. Churchill, πόσο ελπιδοφόρα είναι η επανάπαυση στις δάφνες των προγόνων προσποιούμενοι μεγάλο πόνο για το brain drain της χώρας, της πολιτικής και των επιχειρήσεών της;

Η δε αναγωγή, από τον τέως πρωθυπουργό, της αυτοδυναμίας σε πρωτεύον πρόβλημα και ως μόνη συνταγή σύνθεσης ισχυρής κυβέρνησης, τι περισσότερο αποδεικνύει από τη ναρκισσιστική επιδίωξη της κατά κράτος επικράτησής του στο κόμμα που ηγείται; Ικανοποιώντας, συγχρόνως, τη φιλαρέσκεια και την έλξη του από την ενός ανδρός αρχή (L’État, c’est moi!) περιβαλλόμενος από ένα επιτελείο του χεριού του διεκδικώντας την πρωτιά στην υιοθέτηση υποδείξεων των αφεντάδων της χώρας. Ή μήπως για να κρύψει την αδυναμία του να συνδιαλέγεται με τους άλλους επικεφαλής των “κομμάτων εξουσίας”, όλων τους οχυρωμένων πίσω από τα δικά τους (κομματικά/προσωπικά) συμφέροντα θέτοντας εκείνα του έθνους κάτω από τα φτερά των “συμμάχων” που συχνά γίνονται σπαθιά στα πλευρά μας;

Αδίστακτοι οι “φύλακες”

Ο χρόνος και το κόστος που αναλώνονται υπό την απειλή νέων εκλογικών αναμετρήσεων μας φέρνει πλησιέστερα προς τον κίνδυνο της επιβολής ενός νέου διεθνούς ελέγχου – εκτός του οικονομικού στον οποίο περιήλθαμε από τους ίδιους “πολιτικούς” – επί των “υποθηκευμένων” εδαφών μας υπέρ της “γαλάζιας πατρίδας” ενός κομπορρήμονα γείτονα του οποίου η κυριαρχούσα μειονότητα κατάγεται από λιβάδια καταπράσινα.

Οι “φύλακες της δυτικής δημοκρατίας” είναι αδίστακτοι προκειμένου να ικανοποιήσουν τα γεωπολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα παραχωρώντας τα όσα με αίμα επανάκτησαν πρόγονοί μας, ενισχυμένοι από τους “μηδίσαντες” με αντίτιμο την καρέκλα της εξουσίας ή κάποιο “πασαλίκι”. Μας έμεινε νους για αναστοχασμό –με υπομονή κι επιμονή– της προοπτικής μιας κυβέρνησης ευρείας βάσης ικανής να διαχειριστεί μεσομακροπρόθεσμα τις πολλαπλές κρίσεις και προκλήσεις οι οποίες ταλανίζουν την φιλειρηνική μας πατρίδα, χειραφετώντας, συγχρόνως, το κράτος ώστε να πάψει να αποτελεί τσιφλίκι της;

Θα απαιτηθούν ζυμώσεις και προσπάθεια την οποία οι της “αυτοδυναμίας” αποκαλούν αστάθεια στη σταθερή τους παρέκκλιση από τη Δημοκρατία και από μια πορεία τις συντεταγμένες της οποίας ορίζουν τρίτοι! Οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις υπόσχονται μια σταθερότητα εκ των πραγμάτων βραχύβια, όσο θα υπάρχουν διασφαλίσεις για τους δανειστές-αποικιοκράτες οι οποίοι, υπερασπίζοντας τα συμφέροντά τους, δεν θα διστάσουν να τραβήξουν το χαλί κάτω απ’ τα πόδια μας, σεβόμενοι την ιστορία τους.