Όταν ο Σόρος και οι Financial Times επικαλούνται τον Μαρξ!

Στη συνέντευξη, όπου ο υιός Σόρος χαρακτηρίζεται από τους Financial Times αριστερός (!), ο Μαρξ τους φαίνεται καλός ως αναφορά όταν το θέμα είναι να εκθέσουν τον Τραμπ και τον Μασκ. Τώρα το κατά πόσον η κόντρα δισεκατομμυριούχων (Μασκ και Σόρος) μπορεί να αφορά στη δημοκρατία και στα λαϊκά στρώματα είναι ένα άλλο, πολύ θλιβερό ζήτημα, που παραπέμπει σε μεσαιωνικούς “αριστοκράτες”, σε μια τάξη βασάλων με smartphone και σε μια τάξη παροίκων στο ίδιο τους το σπίτι! Ο πλούτος ελέγχει με σιδηρά πυγμή την ενημέρωση και ο ίδιος ορθώνει στις κάστες τείχη με τούβλα από ατσάλινο χρήμα.

Ο Μαρξ ήρθε στην κουβέντα όταν ο Σόρος είπε ότι «η αλλαγή που έρχεται με τον Τραμπ είναι μια δυναμική διαδικασία. Πρέπει να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε. Αυτοί οι άνθρωποι είναι νταήδες. Και όταν επιτίθενται, πρέπει να αντιστέκεσαι και να τους σπρώχνεις.  Ήλπιζα ότι ο Μαρξ είχε δίκιο ότι πρώτα έρχεται η τραγωδία και μετά η φάρσα. Ανησυχώ όμως ότι θα γίνει το αντίστροφο, ότι θα δούμε την πρώτη θητεία του Τραμπ ως φάρσα και τη δεύτερη ως τραγωδία για πολλούς ανθρώπους». Η Ρούλα Χαλάφ δεν ξενίστηκε διόλου με την αναφορά. Αλλοίμονο, να μην κάνει αναφορά η “διανόηση” των ΗΠΑ και σε κάτι από τους απέναντι! Σχολίασε από τα μπέγκελ μέχρι τον εσπρέσο ως “δημοσιογράφος”, αλλά τον Μαρξ τον προσπέρασε. Εξάλλου με “αριστερό” μιλούσε!

Την συνέντευξη πήρε η Λιβανικής καταγωγής, αλλά και βρετανικής υπηκοότητας διευθύντρια των Financial Times Ρούλα Χαλάφ. Αρχίζει με την περιγραφή του εστιατορίου όπου συναντήθηκε με τον Σόρος, ενός εβραϊκού ντελικατέσεν στο Lower East Side του Μανχάταν και αναφέρει πόσο καλά ξέρει όλες τις εβραϊκές λιχουδιές ο συνεντευξιαζόμενος, τις προτιμήσεις του για μεζέδες κλπ (ολόκληρη η συνέντευξη εδώ).

Οι “εχθροί” του Σόρος

Εν συνεχεία η Χαλάφ αναφέρεται στην πορεία πατέρα και γιου, γράφοντας ότι «η ιστορία έχει σημασία για τον Σόρος, τον 39χρονο κληρονόμο μιας αυτοκρατορίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που χτίστηκε από τον διάσημο επενδυτή και φιλάνθρωπο πατέρα του, Τζορτζ. Ο Ούγγρος επιζών του Ολοκαυτώματος και πρωτοπόρος των hedge fund έκανε μια περιουσία σε μεγάλα επενδυτικά στοιχήματα, συμπεριλαμβανομένου του περίφημου shorting στη βρετανική λίρα το 1992. Ίδρυσε το Open Society Foundations για την προώθηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη και, στην πορεία, την χρηματοδότησε συνολικά με 32 δισ. δολάρια.

»Τον Δεκέμβριο του 2022, ο Άλεξ πήρε τα ηνία του τεράστιου δικτύου που έχει σαρωτική επιρροή, αλλά και κόστος: Θαυμάζεται από προοδευτικούς σε όλο τον κόσμο, όμως ο πατέρας του κατηγορείται από τη δεξιά ως επικεφαλής μιας παγκόσμιας συνωμοσίας, ένας χαρακτηρισμός συνδεόμενους με αντισημιτικούς τόνους», γράφει η Χαλάφ.

Συνεχίζει: «Ο Άλεξ Σόρος είναι, όπως και ο πατέρας του, μια σημαντική φυσιογνωμία της Αριστεράς στην Αμερική και θεωρείται ακραίος ριζοσπάστης από τους Ρεπουμπλικάνους αντιπάλους του. Αυτός και ο Τζορτζ Σορος ήταν μερικοί από τους μεγαλύτερους χορηγούς στην εκστρατεία της Καμάλα Χάρις – ξόδεψαν περισσότερα από 85 εκατομμύρια δολάρια στον προεκλογικό της αγώνα το 2024».

Στοίχημα η επιρροή στους ψηφοφόρους

Το πολιτικό κριτήριο της Χαλάφ φαίνεται και από την παρομοίωση που χρησιμοποιεί για τις – επί της ουσίας – προσπάθειες επιρροής του εκλογικού σώματος. Γράφει: «Κάποιοι μπορεί να πουν ότι ο Σόρος είναι ο  Ίλον Μασκ των φιλελεύθερων, μόνο που ο Σόρος έχασε ένα πανάκριβο στοίχημα».

Ο ίδιος δεν θεωρεί ότι πρέπει να απολογείται για την χρηματοδότηση κομμάτων και πολιτικών και λέει «μακάρι να το έκαναν και άλλοι, με διαφάνεια, όχι στα κρυφά όπως αλλού». Συνιστά στους Δημοκρατικούς να μην απελπίζονται. Ο λόγος που κατά τη γνώμη του έχασε η Χάρις ήταν το κόστος ζωής, οι δεσμεύσεις και η στροφή στα μέσα ενημέρωσης. Πιστεύει ότι ο κόσμος “δεν θα πάει πίσω” και θα συνεχιστεί τελικά αυτό που θεωρεί πρόοδο.

Σήμερα, ο 39χρονος είναι το μόνο μέλος της οικογένειας στην επιτροπή της Soros Fund Management, της επενδυτικής εταιρείας που διαχειρίζεται τα οικογενειακά χρήματα, καθώς και το κληροδότημα των ιδρυμάτων. Πιστεύει ότι ο Τραμπ «έχει κάτι σαν “κόλλημα” στο μυαλό του με τον Τζορτζ Σόρος και με άλλες πλούσιες οικογένειες της Νέας Υόρκης επειδή ήθελε να είναι μέρος αυτής της λέσχης, ή ίσως και να ήθελε να τη διαλύσει».

“Αγνός Σόρος” και “διεφθαρμένος Μασκ”

Ο πατέρας του ήταν πιο εστιασμένος στην Ευρώπη αλλά ο ίδιος πιστεύει – αν και φυσικά δεν θα “εγκαταλείψει” την Ευρώπη όπως δηλώνει – ότι προηγούνται οι ΗΠΑ από πολιτική σκοπιά. Όπως λέει, «η εστίαση στις ΗΠΑ έχει νόημα σε μια εποχή που επείγει ο αγώνας για δικαιοσύνη και πολιτικά δικαιώματα». Η φιλελεύθερη τάση, την οποία χρηματοδοτεί εδώ και καιρό το ίδρυμα και στηρίζουν οι αμέτρητες ΜΚΟ της οικογένειας, όπως λέει ο Σόρος «απειλείται και αμφισβητείται όσο ποτέ άλλοτε από ένα αυξανόμενο κύμα εθνικιστικών λαϊκιστικών δυνάμεων. Οι κοινωνίες άρχισαν να διαφθείρονται από κινήματα που θέλουν να εμποδίσουν την πρόοδο σε θέματα μετανάστευσης, ισότητας, δικαιοσύνης -θέματα που περιφρονούν οι λαϊκιστές».

«Ο Τραμπ αντιπροσωπεύει όλα όσα δεν πιστεύουμε, αλλά δεν θα μιλούσα με νοσταλγία σαν να έχει κάτι τελειώσει. Δεν μπορεί να οπισθοδρομήσει η κατάσταση», εκτιμά. Προσθέτει πόσο περήφανος αισθάνθηκε όταν στη Ρώμη είδε στην αμερικανική πρεσβεία την σημαία των ΛΟΑΤΚΙ. Τώρα πάντως α πράγματα αλλάζουν.

Ουκρανία και Ισραήλ

Ο Σόρος μιλάει με πάθος όταν η κουβέντα στρέφεται στην εξωτερική πολιτική. Το πάθος του για την Ουκρανία είναι πασιφανές στις αναρτήσεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίες αποκαλύπτουν μια στενή σχέση με τον Αντρέι Γιερμάκ, πρώην παραγωγό ταινιών που ο Ζελενσκι τοποθέτησε επικεφαλής του προεδρικού γραφείου – σε τηλεοπτικά στούντιο έγιναν φίλοι. Με τον Εβραίο στο θρήσκευμα Γιερμάκ, ο οποίος κίνησε και πολλά νήματα στο σκάνδαλο με τον γιό Μπάιντεν και τις ουκρανικές εταιρείες, ο Σόρος ανταλλάσσει ευχές γενεθλίων και κομπλιμέντα, σαν παλιοί φίλοι.

Κατά τη γνώμη του αν δεν τελειώσει ο πόλεμος, η Ουκρανία πιθανόν να αντιδράσει κάποια στιγμή αχαλίνωτα, άτακτα, ανεξέλεγκτα, και θα προκληθούν και εξεγέρσεις στη Ρωσία. Ούτε για τη Μέση Ανατολή αισιοδοξεί. Η Χαλάφ γράφει: «Τον ρωτάω πώς νιώθει για τη σφαγή στη Γάζα, την οποία το Ισραήλ έχει μετατρέψει σε ερείπια μετά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου» και απαντά:

«Πρέπει να προβληματιστείτε για τις βραχυπρόθεσμες νίκες έναντι των μακροπρόθεσμων. Δεν υπάρχει εναλλακτική, πρέπει να υπάρξουν τελικά δύο κράτη, η Παλαιστίνη και το Ισραήλ να ζουν δίπλα δίπλα. Εξακολουθώ να πιστεύω στο δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει, είμαι Σιωνιστής. Όμως είναι δυο διαφορετικοί λαοί και δεν βλέπω να υλοποιείται αυτό. Τι θα γίνει με την επόμενη γενιά Παλαιστινίων; Θα ξεχάσουν ό,τι συνέβη; Και οι Ισραηλινοί επίσης;».

Ο Σόρος αμφιβάλλει ότι ο Τραμπ μπορεί να δώσει τέλος στον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία. «Ο Πούτιν δεν θέλει να γίνει το κοροϊδάκι του Τραμπ. Θεωρούμε ότι η Ρωσία είναι διεφθαρμένη και είναι, αλλά για τον Πούτιν μετράει η τιμή των κατακτήσεων και της νίκης». Η διευθύντρια των Finandial Times ρωτάει αν φιλοδοξεί να διαμορφώσει τις πολιτικές των κρατών ως εκλεγμένος πολιτικός.

Να υποβάλω υποψηφιότητα για κάποιο αξίωμα; Να γίνω ας πούμε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ; Θα πρέπει να εκλεγώ. Αλλά το βασικό είναι γιατί να το κάνω, αφού τώρα έχω μεγαλύτερη επιρροή;» Για την επιρροή αυτή εν τω μεταξύ επιμένει ότι είναι μικρότερη, από όση του χρεώνεται. «Υπάρχει αυτή η τοξικότητα, όλοι λένε ότι μετέχουμε σε κάποια παγκόσμια συνωμοσία, και εγώ λέω “όχι”. Μακάρι να ήμασταν τόσο αποτελεσματικοί όσο λένε μερικοί».