Όταν οι εκλογικοί νόμοι βάζουν τη δημοκρατία στο περιθώριο

Στις μέρες μας τα ζητήματα ασφάλειας της χώρας μας ενόψει των εξελίξεων στη Μεσόγειο είναι φυσικό να έχουν πάρει, και δικαιολογημένα βεβαίως, την πρώτη θέση της επικαιρότητας. Άλλωστε, πάνω από το 60% των πολιτών ανησυχούν γιατί θεωρούν το θερμό επεισόδιο της χώρας μας με την Τουρκία πολύ πιθανό. Μια τέτοια εξέλιξη θα είχε τεράστιες επιπτώσεις στις προσπάθειες που κάνει η χώρα να επανέλθει στην κανονικότητα.

Από την άλλη μεριά ορισμένα πολιτικά κόμματα, στην προσπάθειά τους να βελτιώσουν το εκλογικό ποσοστό τους δεν διστάζουν ακόμα και να δίνουν άφεση αμαρτιών σε αυτούς που ευθύνονται για την κρίση στην Λιβύη και οι οποίοι αδιαφορούν, δυστυχώς, για τις εύλογες διαμαρτυρίες της χώρας μας, της οποία θίγονται ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα.

Αυτά τα πολυπράγμονα κόμματα καλά θα κάνουν να διαβάσουν το τελευταίο άρθρο του κ. Μελά στον ιστότοπο slpress.gr που αναδεικνύει το διαχρονικό έρωτα της Γερμανίας με την Τουρκία. Θα έπρεπε να προβληματιστούν έστω και για λίγο για τη σύμπλευση των κατακτητών που χωρίς ντροπή διεκδικούν τα “κεκτημένα” παρελθόντων ετών και να περιοριστούν στην ανάδειξη μιας πραγματικής εθνικής ενότητας. Θα υπάρξει χρόνος να μεριμνήσουν και την πρόοδο των ποσοστών τους.

Εκλογικοί νόμοι και ακυβερνησία

Παρόλα τα συμβαίνοντα, προέκυψε και η συζήτηση και ψήφιση από τη Βουλή των Ελλήνων του εκλογικού νόμου και φυσικό ήταν να ξεχειλίσει αυτή η συζήτηση και εκτός Βουλής. Ειρήσθω εν παρόδω, όπως ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο μου, προκύπτει, με βάση τη θεωρεία των πιθανοτήτων, ότι ο νέος εκλογικός νόμος έχει πιο αυξημένες πιθανότητες, σε σύγκριση με τον προηγούμενο εκλογικό νόμο, να οδηγηθεί η χώρα σε ακυβερνησία.

Η ΝΔ παγιδεύτηκε από το επινόημα του ΚΙΝΑΛ το οποίο, όντας μικρό κόμμα, δεν δίστασε, χάριν στον “αλτρουισμό” του, να πριμοδοτεί και με δικές του έδρες το πρώτο κόμμα! Γενικώς τα σχόλια που καταγράφτηκαν, καθώς και οι διάφορες θέσεις περιορίστηκαν σε καταγγελίες περί αντισυνταγματικότητας, οι οποίες, αδίκως, κατευθύνονται μόνο προς τη ΝΔ.

Όλα τα κόμματα εξουσίας εφάρμοσαν διαχρονικά την ίδια πολιτική σε ό,τι αφορά το ύφος και τις επιδιώξεις τους, που απέβλεπαν, κατά βάση, στην εξασφάλιση της εξουσίας. Και μόνον όταν ήταν σίγουρα για την απώλεια της πρωτοκαθεδρίας θυμόντουσαν και την απλή αναλογική. Τώρα σε ό,τι αφορά προτάσεις για ένα εκλογικό νόμο που θα υπηρετεί τις αξιωματικές αρχές της δημοκρατίας, τέτοιες δεν κατατέθηκαν.

Η “επιστημοσύνη” των ειδικών

Κατά κανόνα αυτές κινούνται στο δρόμο της πεπατημένης οδού που είναι ο πρωταθλητισμός στην πολιτική στον οποίο συμμετέχουν τα πολιτικά κόμματα στα οποία, η πελατειακή, τουλάχιστον, διαπλοκή σφύζει. Ένας πρωταθλητισμός που διαθέτει όλους τους ‘’χρήσιμους’’ οπαδούς, δίκην ποδοσφαιρόφιλων χουλιγκάνων, με αρκετή παραγωγή βαρβαρότητας, φανατισμού και πόλωσης.

Από αυτή την αρχή προκύπτουν τα γνωστά όπως “εμείς ή αυτοί”, “είμαστε για τους πολλούς και όχι για τους λίγους” και άλλα τέτοια “δημοκρατικά” τινά! Μερικοί δε εξ αυτών δεν διστάζουν να δηλώνουν πως είναι και προοδευτικοί κατά το σύνηθες στην Ελλάδα φαινόμενο: “είσαι ό,τι δηλώσεις”.

Σε ό,τι αφορά τώρα όλα τα συντάγματα που ρυθμίζουν τα των κοινωνιών ανά την υφήλιο δεν υπηρετούν τις βασικές αξιωματικές αρχές της δημοκρατίας. Κι αυτό γιατί, καίτοι ψηφίστηκαν από τους πολίτες, η διαμόρφωση αυτών των συνταγμάτων, καθώς και η διαμόρφωση της κοινής γνώμης που τα ενέκρινε, σε όλες τις περιπτώσεις, παρήχθη από τους έχοντες και κατέχοντες. Την ίδια κατάληξη έχουν και τα περιβόητα δημοψηφίσματα για τα οποία γίνεται τόσος πολύς ντόρος. Όλα είναι προϊόντα της “επιστημοσύνης” της εξουσίας, μέσα στην οποία εξαντλείται και η “επιστημοσύνη” των ειδικών.

Σύγχρονες “δημοκρατίες”

Κάτι παρόμοιο συνέβαινε και στην “άμεση δημοκρατία” της αρχαιότητας στο πλαίσιο της Εκκλησίας του Δήμου. Μόνο που εκεί οι έχοντες και κατέχοντες έμπαζαν τη διαπλοκή δια του παραθύρου της Εκκλησίας του Δήμου, η οποία επί της ουσίας απογύμνωνε το θεσμό της Βουλής αφήνοντάς της μόνο συμβουλευτικό χαρακτήρα. Έπρεπε, λοιπόν, οι έχοντες και κατέχοντες κάθε φορά να πείθουν και τους ολίγους παριστάμενους, οι οποίοι φρόντιζαν κυρίως για την επιβίωσή τους. Εδώ θα στεναχωρήσω τους λάτρεις της Εκκλησίας του Δήμου που υπήρξε, δυστυχώς, ο δούρειος ίππος για τη δημοκρατία (βλ. Άμμων Εκδοτική).

Το ίδιο συμβαίνει και στις σύγχρονες “δημοκρατίες”. Χαρακτηριστική είναι η επισήμανση του Ευάγγελου Γεωργίου, στην ιστοσελίδα SLpress.gr, σε πρόσφατο άρθρο του σχετικά με τα πρώτα βήματα της βρετανικής Bουλής τον 18ο αιώνα. Επί της ουσίας δεν έχουν αλλάξει αυτές οι καταστάσεις, απλώς άλλαξαν οι μάσκες. Το πρόσφατο δε άρθρο της Κατερίνας Σταματελοπούλου στην ιστοσελίδα SLpress.gr με τίτλο “Το πολιτικό μάρκετινγκ στην ψηφιακή εποχή” αναδεικνύει με πολύ γλαφυρότητα τα συμβαίνοντα δια της μεθόδου της εκλογικής διαδικασίας. Αυτό είναι ένα άλλο “δημοκρατικό” επινόημα που αντικαθιστά επαξίως την άλλοτε άμεση δημοκρατία που υποτίθεται προσέφερε η εκκλησία του δήμου.

Τι σημαίνει δημοκρατία

Ποιες είναι τώρα οι βασικές αρχές της δημοκρατίας που διαχρονικά υποφέρουν;

1. Η ελευθερία έκφρασης των απόψεων και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών με την προϋπόθεση ότι οι απόψεις του ενός δεν περιορίζουν την ελευθερία έκφρασης του διπλανού του. Η δημοκρατία δεν είναι οπαδός του κινδύνου που την τορπιλίζει. Δηλαδή, στη δημοκρατία δεν είναι ελεύθερος ο οποιοσδήποτε πολίτης ή πολιτικό κόμμα να λέει και να διακινεί ό,τι του γουστάρει.
2. Η ισονομία, η αρχή σύμφωνα με την οποία όλοι οι πολίτες είναι ίσοι μπροστά στο νόμο.
3. Η ισοπολιτεία,η αρχή ότι όλοι οι πολίτες είναι πολιτικά ισότιμοι, κάτι που υπονοεί, ως μια εκ των περιπτώσεων, ότι η ψήφος του καθενός έχει την ίδια αξία με την ψήφο όλων των άλλων.
4. Κανένας πολίτης πεινασμένος, ή αλλιώς αξιοπρεπής διαβίωση για τον καθένα.

Δεν είμαι βέβαιος ότι όλοι αποδέχονται αυτές τις αρχές, αλλά δημοκρατία χωρίς την ικανοποίηση τουλάχιστον αυτών των αρχών δεν υπάρχει. Και το λέω αυτό γιατί λειτουργούν ακόμα και κόμματα που επιδιώκουν τη φίμωση των πολιτών και όμως το αυτί κανενός δεν ιδρώνει. Και πώς να ιδρώνει όταν μια χρεωκοπία και ακόμα το φόρτωμα στους πολίτες τεράστιων βαρών από αυτούς που θα έσχιζαν τα μνημόνια από τη μια μέρα στην άλλη, πέρασαν έτσι στα ψιλά. Με ποιο ανάστημα θα μας σώσουν αυτοί, που ευθύνονται γι’ αυτά που πέρασε η χώρα, από τη φίμωση;

Ύστερα, σε όλα τα κόμματα σφύζει τουλάχιστον η πελατειακή διαπλοκή, εσωτερικά στο καθένα και εξωτερικά με κέντρα επιρροής, οικονομικά, συνδικαλιστικά και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει. Αυτή η κατάσταση που έχει εισβάλει και στο δικαστικό τομέα πως μπορεί να υπηρετήσει την αρχή της ισονομίας; Ο συνδικαλισμός ευδοκιμεί, γιατί η δημοκρατία δεν λειτουργεί. Συνδικαλισμός και δημοκρατία δεν χωρούν στο ίδιο καλάθι. Το ένα αποκλείει το άλλο. Διαλέξτε λοιπόν: Θέλετε δημοκρατία ή καπιταλισμό και “συνδικαλισμοκρατία”; Το πρώτο εγγυάται την ισονομία, ενώ τα δεύτερα την ανισότητα σε όλα.

Τέλος, μπορεί κανείς να συνεχίζει να πιστεύει πως ο επαγγελματισμός στην πολιτική, που διασφαλίζεται εσαεί δια της εκλογικής διαδικασίας, η οποία παράγει την κάθε είδους διαπλοκή, αφήνει χώρο στην ισοπολιτεία να ευδοκιμήσει; Γι’ αυτό ο εκλογικός νόμος που ψηφίστηκε και αυτοί που προτείνονται αδυνατούν, αντικειμενικά, να συμμαζέψουν αυτό το ολιγαρχικό χάος που το ονομάζουν δημοκρατία (για περισσότερες εξηγήσεις βλ. “Θεραπεία για τις δημοκρατίες που πεθαίνουν”, εκδόσεις Κάκτος).